Απόψε

Μην ξεγελιέστε.
Σήμερα γιορτάζει ο χρόνος τη νίκη του πάνω στον άνθρωπο.
Το χρονοδιάγραμμα τη νίκη του πάνω στην απλή απόλαυση της ζωής.
Εάν καίγαμε όλα τα ημερολόγια απόψε, αύριο θα ξημέρωνε μια εντελώς καινούργια μέρα για την ανθρωπότητα.
Μια μέρα ελεύθερη από την καταπίεση του χρόνου.
Και εγώ θα κρατούσα ετούτη εδώ τη μικρή στιγμή για πάντα, ότι και αν αυτό απεικονίζει.

Δύο βλέμματα

Έσβησα τη μηχανή,άναψα τσιγάρο,σε κοίταξα.

Η θέα της πόλης από ψηλά οπλίζει τους φιλοσοφικούς νευρώνες.
Ακολουθούν οι κρότοι από τους πυροβολισμούς θεμελιακών ερωτημάτων της ύπαρξης και της συνήπαρξης, ξεχνώντας να κοιτάξεις το μισοάδειο φεγγάρι.

Συνεχίζουμε καθώς το μαύρο γίνεται μπλέ. Τυχαία αφήσαμε την ανατολή πίσω μας για να συναντήσουμε την αντανακλασή της στην πόλη που απλώνεται εμπρός μας.

Απέναντι και πάνω από την πόλη η Πάρνηθα στέκεται ακίνητη, σοφή. Αυτό το κυριακάτικο ξημέρωμα προτιμάει αντί να γελάσει, να χορέψει με την νυχτερινή πάχνη που σηκώνεται όλο και πιο ψηλά ακούγωντας προσεχτικά τις λέξεις σου, τις λέξεις μου.

Με ρώτησες για την ιδέα της ελευθερίας.

Δεν σου είπα οτι η ελευθερία εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο μισοάδειο φεγγάρι, στην Πάρνηθα, στα φώτα, στους δρόμους και στους τοίχους της πόλης. Ποτέ όμως εκεί που βρισκόμασταν,βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε εμείς. Θα την κηνυγάμε και θα κρύβεται πάντα απεναντί μας.

Μόνο και μόνο για να την κυνηγάμε και τίποτα άλλο. Σαν μια καριόλα γκόμενα.

Προχτές όμως μας έκανε το χατίρι και κάθησε για λίγο.

Στο βλέμμα σου,στο βλέμμα μου.

Ισως γιατί χάρηκε που αυτά τα δύο βλέμματα ανταμώσαν.

Για τους έγκλειστους σε πολιτικούς μικρόκοσμους (ή αλλιώς μεταξύ μας καλά τα λέμε).

Απεικόνιση πολιτικών χώρων από μακρυά.

Πράγμα οράματος νυχτός.

Βλέπω σε άσπρο και μαύρο.

Βλέπω χιονισμένα τετράγωνα,ανθρώπινα,τσιμεντένια,
ποια η διαφορά δεν ξέρω.

Βλέπω από ψηλά.

Βλέπω ερπυστριοφόρα να παλεύουν με το χιόνι και τα χαλάσματα,ανθρώπινα,τσιμεντένια,
ποια η διαφορά δεν ξέρω.

Βλέπω μακρυά.

Βλέπω σημαίες να παίρνουν ζωές,με κρότο,με λάμψη,ποια η διαφορά,οι αισθήσεις μία.

Δε βλέπω πια,
αν είναι παρελθόν,παρόν ή μέλλον.

5 sms ή αλλιώς μια ματιά στην σύγχρονη επικοινωνία.

1.

Θέλεις;

2.

Τί να θέλω να γράψεις ή τίτλο;

3.

Εχω και Halls.

4.

lol

5.

Δηλαδή;

Σε ορυχεία σκοτεινά...

Ένα βροχερό πρωινό, λίγο πριν έρθει η άνοιξη, βλέπω τον εαυτό μου σε μια λασπωμένη κοιλάδα να κοιτάζω πολύχρωμες πέτρες. Υπάρχει κάποιος που μιλάει και κάποιοι που τον ακούνε. Που και που βρίσκομαι εντός του συνόλου πότε εκτός αφημένος στην άγρια ομορφιά του τοπίου, εκεί όπου το γήινο παλεύει με το έσωγήινο που ο άνθρωπος θέλησε να επιβάλλει τεχνητά στο τοπίο. Στα αυτιά μου φτάνουν διηγήσεις για τα ορυχεία του Λαυρίου. Ήρεμα και σαγηνευτικά στο μυαλό μου ακουμπάει η παρακάτω ιστορική πληροφορία:

''Η κίνηση που έκρινε τον πελοπονησιακό πόλεμο ήταν η απελευθέρωση των σκλάβων που δούλευαν για λογαριασμό της Αθήνας στα ορυχεία του Λαυρίου στην εξόριξη ασημιού και σιδήρου, από τους Σπαρτιάτες.''

Το τοπίο ξαφνικά αλλάζει. Οι θάμνοι, τα χορτιάρα, οι πέτρες, τα δέντρα, ακόμα και ο ουρανός περνάνε σε δεύτερο πλάνο. Το μάτι εστιάζει σε βρώμικους, αδύνατους ταλαιπωρημένους ανθρώπους να βγαίνουν από τρύπες στο έδαφος, καθώς στα αυτιά φτάνει βίαιος ο ήχος από τα ξίφη που συναντάν το μέταλλο. Πόλεμος και ελευθερία στο ίδιο κάδρο.

Τις τελευταίες μέρες η παραπάνω εικόνα ανακατεύεται με τα γεγονότα.

Μια και μόνο γεωγραφική αναφορά αγώνα πυροδοτεί πολύ αισιόδοξες σκέψεις στο μυαλό μου, οτί και πάλι οι σκλάβοι θα παίξουν ένα σημαντικό ιστορικό ρόλο, στη Λαυρεωτική.

Για όσους κατέβηκαν χθες στους δρόμους, για αυτά τα παιδιά...

Όλοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.

Όταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,

αλλά ύστερα γίνεται ακόμα πιο ελαφρύ,

ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό

και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.

Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα

σε μια στροφή του δρόμου

και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.

Ο Αγχίσης στους ώμους, Οράσιο Καστίγιο.

υ.γ. Ευχαριστώ την Κ. που το βρήκε.

Είμαι με τους τρελούς...

Να μια λύση για όσους πλήτονται από τις οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης.

Κοινώς για όσους ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται ενα ποσό δανεισμού. Το ποσό αυτό καταλήγει με πακέτα στις τράπεζες. Οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται και αντικαθιστούνται από τον ιδιωτικό τομέα (υγεία, παιδεία, κ.α.) για να αποπληρωθεί αυτό το ποσό δανεισμού. Ληστεύετε μια τράπεζα και μπορείτε να πληρώσετε το κόστος των αναγκών σας στον ιδιωτικό τομέα. Απλή μαθηματική λογική. Ούτε ιδανικά, ούτε τρεξίματα, ούτε διεκδικήσεις. Καθαρά ρίσκο μιας ημέρας.

Όσον αφορά αυτούς τους τρελούς που θέλουν μια άλλη κοινωνία χωρίς χρήματα, δάνεια, τράπεζες, ιδιώτες και κυβερνήσεις μην τους δίνετε σημασία, τρελοί είναι τι περιμένετε;

Τώρα πια το ξέρεις...

Μάγκα μου πάντα ήμασταν αυτοί που σηκωνόμασταν από το καρέ με το που έπεφταν φράγκα. Ήμαστε αυτοί που παίζαμε για την πλάκα και όχι για τα φράγκα. Ποτέ δεν τα είχαμε και αν κάποιες φορές μας σκάσαν ακάλεστα δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε και τα αφήσαμε στο χωλ να περιμένουν. Όταν πια είχαν φύγει το μόνο που ακούσαμε είναι το χτύπημα στην πόρτα καθώς έκλεινε.

Εμείς όμως το χαβά μας, συνεχίσαμε να γοητευόμαστε από καταραμένους ποιητές και βρώμικα σοκάκια.

Το πρωί χλευάζαμε τους καριερίστες έτοιμοι να ξεράσουμε τα βραδινά ξύδια στα μούτρα τους.
Το βράδυ το μάτι μας γυάλιζε και οι μπότες μας γδέρναν τήν άσφαλτο.

Ήμασταν αυτοί που ποτέ δεν πρόσφεραν ασφάλεια σε καμιά γυναίκα αλλά όλες μας ερωτεύτηκαν και τις ερωτευτήκαμε και ας μην είχαμε μια δεκάρα πάνω μας και αυτό ήταν επανάσταση ρε γιατί προτιμίσαμε τον έρωτα από τη λογική, χώρις να κοιτάξουμε την ημερομηνία λήξης στο καπάκι. Και καταλαβαίναμε μάγκα μου πως κάθε μια από αυτές έπαιρνε ένα κομμάτι από το μυαλό μας και το πέταγε στον υπόνομο. Είχαμε τα αρχίδια όμως να τις ερωτευτούμε και να πιούμε σε σφηνάκια τον εμετό που μας προσφέραν. Και δεν πεθάναμε ούτε τότε. Προτιμίσαμε να το κάνουμε ένα βράδυ πάνω σε δύο τροχούς.

Αφήσαμε πτυχία και στρατούς στους άλλους,τους όμορφους,τους έξυπνους,τους γαμάτους.

Είμαστε εμείς που προτιμήσαμε να κατεβούμε σε πορεία ένα βράδυ που χίονιζε και το κρύο τρύπαγε τα κόκκαλα, παρά σε μαγιάτικα πανηγύρια με εργατοπατέρες.

Είμαστε αυτοί που κάποτε και ίσως διαφορετικά, αλλά για πάντα, δεν κυκλώσαμε απλά το άλφα, αλλά το αγκαλιάσαμε και κλάψαμε στην αγκαλιά του. Και ίσως τελικά ο πολιτικός λόγος να ήταν περιττός, γιατί είχαμε αυτό το δίκιο που ποτέ δεν θα καταλάβεις. Το δίκιο αυτού που ονειρεύεται.

Και κάτσαμε ένα βράδυ και απλώσαμε στο τραπέζι φόρα παρτίδα τα όνειρα μας και όταν πια είχε ξημερώσει τα πετάξαμε στα σκουπίδια μαζί με τα αποτσίγαρα για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.

Είμαστε αυτοί που προτιμήσαμε να κάψουμε το μυαλό μας παρά να το δώσουμε δωράκι με κορδέλα σε κάποιον μαλάκα.

Και αν τώρα μας βλέπεις νωχελικούς και άτονους είναι όχι γιατί χάσαμε, αλλά γιατί όλοι αυτοί δεν μας κέρδισαν να τελειώνουμε επιτέλους.

ΕΛ.ΑΣ. TOURS

ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΑΣΤΙΚΕΣ/ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ-ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΩΝΤΟΣ.

ΤΗΛ.ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 100
ΕΜΑΙL TAGMATAASFALEIAS@ROUFIANOS.GR

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΤΕ ΜΑΣ!!!

Attica square

Οι φασίστες χθες δεν προλάβαν να αλλάξουν και κατεβήκαν με τα ρούχα της δουλειάς.






Η ανδρεία του Έλληνα σε όλο της το μεγαλείο!



Αλληλεγγύη
Αξιοπρέπεια
Διεθνισμός

Τρείς λέξεις που λείπουν από την ηθική του Έλληνα.

Μια μικρή ιστορία καθημερινής οικονομικής κρίσης

Αυτός αποκρίθηκε, με αυτήν την στα αρχίδια μου εμένα σιγουριά: κοίτα κάνε τα κουμάντα σου γιατί από Νοέμβρη μειώνεται η δουλεία.Δεν τον ενδιέφερε αυτό που ξεστόμιζε.Περνούσε τόσα χρόνια άνετα χωρίς άγχος για χρήμα, όντας μικρομεσαίος επιχειρηματίας στον ελλαδικό χώρο. Δηλαδή άλλος ένας άχρηστος νεόπλουτος Ελληνας.Φυσικά αυτή τη φορά μετέφερε το βάρος της ύφεσης στους υφιστάμενους. Είπαμε κρίση, όχι όμως και να μειωθούν τα κέρδη μας. Δεν θα έχανε αυτός τα ταξιδάκια του για την επιβίωση κάποιου που δεν ήταν και φιλαράκι του ακριβώς.Εντάξει τώρα, ότι υπεραξία κλάπηκε, ότι ένσημα και υπερωρίες, περασμένα ξεχασμένα τώρα. Είπαμε κρίση!
Αναψα τσιγάρο και χάζεψα την Αθήνα από ψηλά. Πέρασαν από το μυαλό μου όλα εκείνα τα θέλω, τα όνειρα, τα σχέδια που έκανα πριν από χρόνια για την ηλικία που είμαι τώρα. Τα απαξίωσα αμέσως. Ίσως τελικά να είχαν αξία όταν θα πραγματώνονταν σε έναν υγιή κοινωνικό κύκλο.Καμία αξία όσο περιβάλλεσαι και εξουσιάζεσαι από βλάκες. Τώρα;

Εγώ με τη σειρά μου οφείλω να ειδοποιήσω τους παρακάτω ενδιαφερόμενους:
τον ιδιοκτήτη που νοικιάζω
την ΔΕΗ
την ΕΥΔΑΠ
την εταιρία τηλεφωνίας
την διαχειρήστρια της πολυκατοικίας
το βενζινάδικο της γειτονιάς
τον ιδιοκτήτη του σούπερ-μάρκετ
τον περιπτερά
να κάνουν τα κουμάντα τους γιατί από Νοέμβρη μειώνεται η δουλειά μου.

Άλλη μια μικρή ψηφίδα, στο ψηφιδωτό ενός συστήματος που αναδιαρθρώνεται βίαια,αλλά κανείς δεν λέει να το σταματήσει...έστω και με τη βία πλέον.

Prince of Persia

Θέλω λίγη άμμο,όχι μάλλον πολύ άμμο.
Έναν αέρα να την σηκώνει και ένα μάυρο μαντήλι στο προσωπό μου.
Έναν αμμόλοφο να με περιμένει, για να μου απόκαλύψει τους συντρόφους του που στέκουν πίσω του.
Μαχαίρια ασσασίνων στη ζώνη μου, φίδια στον καρπό μου.
Τον ήλιο να με τυφλώνει, κάνοντας τα μάτια μου να βλέπουνε οράματα από άλλους κόσμους.
Το φλασκί μου άδειο και το άλογο μου νεκρό.
Την Βαβυλώνα πίσω μου να καίγεται.
Το βήμα μου ανύπαρκτο να περιμένει να γεννηθεί.
Ακίνητο το σώμα.
Αεικίνητο το μυαλό.

Το σπάω.

Γυρνάω το κεφάλι,σε κοιτάω στα μάτια.
Αυτό και μόνο.
Γενάει ένα βήμα.
Τρέχουμε τώρα,μέσα στους αμμόλοφους.
Μας κυνηγάνε.
Δεν κατάλαβα πότε απλωσες το χέρι, μα τώρα το κρατάω γερά.
Σαν να βασίζεται η ζωή μας όλη από αυτό, κανουμε τραμπάλα διασκεδάζοντας την φυγόκεντρο των κορμιών μας.
Μας κυνηγάνε.

Μην κοιτάς πίσω.Το βλέμμα σου είναι ακριβό για να το δωρίσεις στους πίσω.
Σε λέω,

Έρωτα
Συντρόφισσα
Φίλη

Και όλα αυτά με ένα σου βλέμμα, ικανό να με κάνει,

να ζήσω στην άμμο,
να μην βγάλω το μαντήλι από το πρόσωπο μου,
να αψηφίσω τον ήλιο που με τυφλώνει,
να χύσω το νερό από το φλασκί μου, αγιασμό στο νεκρό μου άλογο
να κάψω όλες τις Βαβυλώνες
να τρέξω
να βρω

Το Βλέμμα σου.

!!!

Ελπίζω ο επόμενος homo-κάτι στην σειρά της εξέλιξης να μπορεί να δεχτεί το ελευθεριακό του έρωτα στο αίμα του και όχι απλά στη λογική του...

Μια σταγόνα

Κάπου εκεί ανάμεσα από τα σύννεφα βρίσκεται μια μικρή σταγόνα. Ο Νόμος της βαρύτητας την τραβάει να πέσει. Αυτή όμως αρνήται. Πως μπορεί να δεχτεί να καταλήξει στο πλαστικό λούκι ενός τσιμεντένιου μπαλκονιού, όταν έχει μάθει να ζει ανάμεσα από τα σύννεφα.Προτιμάει να εξατμιστεί παρά να υπακούσει στο Νόμο.

Μια ακόμη μέρα αντίστασης, που δεν λέει να βρέξει,με βρίσκει σε ένα τσιμεντένιο μπαλκόνι να κοιτάω το λούκι.Πόσες και πόσες σταγόνες λίγησαν, απλά για να γεμίζουν λούκια. Ως πότε;

Ένα μικρό απόγευμα στη Σάμο

Απόγευμα.Γυρνάω το κουμπί της κονσόλας στην θέση off.Μικρά πράσινα και κόκκινα λαμπάκια, πεθαίνουν,αργά.Τους έδωσα ζωή για δώδεκα ώρες σήμερα.Τώρα ξεκινάει η δική μου, για λίγο.
Βγαίνω από την αίθουσα.Στην αυλή κοκτέιλ πάρτυ.Αρπάζω ένα ποτήρι κρασί.
Θέλω να μου δώσω λίγο χρόνο για να παρατηρήσω τον κόσμο.Η παρατήρηση κρατάει μισό ποτήρι.Τίποτα το ενδιαφέρον.Αναμενώμενο.Καλοντυμμένοι μεσήλικες, που έχουν κάνει κάτι με τη ζωή τους, ή τέλος πάντων έτσι πιστεύουν.
Γυρνώντας στο δωμάτιο προτιμώ να σκαρφαλώσω από το μπαλκόνι και να μπω.
Απλά και μόνο για την μικρή διατάραξη της τάξης μου.Κολλάω ένα,δύο,τρία χαρτάκια.Φεύγω ξυπόλυτος για την παραλία.
Ο ήλιος έχει πέσει και το γεμάτο φεγγάρι αρχίζει να χρωματίζει τα μαύρα νερά.Η παραλία είναι άδεια.Χαζεύω το χορό που έχουν στήσει κάτι σύννεφα με το φεγγάρι.
Βγάζω μαγιό και βουτάω στο μαύρο του νερού.Ειλικρινά χαμογελάω.
Λίγο αργότερα με πετυχαίνω ανάμεσα σε μια αμμουδιά και κάτι συρματοπλέγματα.Αεροδρόμιο δεξιά,παραλία με κυματοθραύστες αριστερά.Εικόνες από Νορμανδία σε φιλμ. Σκοτάδι. Φώτα αυτοκινήτων πλησιάζουν και απομακρύνονται με μεγάλη ταχύτητα.Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλλουν φιγούρες που τρέχουν. Κάνουν την βραδινή γυμναστική τους.Παράξενοι αυτοί οι βόρειο-ευρωπαίοι.Νιώθω ότι ζω μέσα στο Mullhollland Drive.Είμαι 24 καρέ σε κάθε δευτερόλεπτο.Ενδιάμεσα δεν υπάρχω.Κρύβομαι ανάμεσα στα καρέ. Παράξενο σκοτάδι,παράξενη ησυχία. Η ησυχία σπάει από ενα αεροπλάνο που προσγειώνεται. Γυρνάω στο ξενοδοχείο.Δεν θέλω να μπω στο δωμάτιο.Περιμένω σε ένα πεζούλι,καπνίζοντας, τον πιτσαδόρο. Πότε δεν γούσταρα τα λόμπυ των ξενοδοχείων. Τρώω και βάζω μια αδιάφορη ταινία στο λάπτοπ για να με πάρει ο ύπνος. Με παίρνει.
Ξυπνάω, ανάβω τσιγάρο. Ο ήλιος δεν έχει βγεί ακόμα. Το φεγγάρι κρεμασμένο πάνω από το αεροδρόμιο,κάνει την σύνδεση με την προηγούμενη νύχτα στον εγκέφαλο μου. Φεύγω από το δωμάτιο.Φοράω το καπέλο μου στραβά.Είμαι ο Τζέσυ Τζέιμς σήμερα.Δεν έχει σκοτωμούς η μέρα.Απλά πάω να δώσω ζωή στην κονσόλα μου. Καλημέρα.

Συνεχίζω.

Συνεχώς στη δουλειά,
προσπαθείς,
να καλύψεις τα σύγχρονα κενά σου,
το ενοίκιο,
την φορητότητα της μη-επικοινωνίας,
κάποια δανεικά
και τα 12ωρα να κάνουν στην άκρη να έρθουν 16ωρα
και τρέχεις,
και δεν φτάνεις λοιπόν.
Δεν ξέρεις πια τι άλλο να κάνεις.

Ξέχασες αυτό που ήσουν,
αυτό που ήθελες,
αυτό που ονειρεύτηκες,
κάποτε,
όχι τόσο παλιά.
Φτανεις στο όριο,
συχνά μέσα σε μια μέρα,
αλλά το πνίγεις,
σε ασφυκτικούς καπνούς,
σε θάλασσες από αλκοόλ,
σε διαφορετικές αγκαλιές,
τόσο κλισέ,
όσο και αυτά τα λόγια που μου βγαίνουν τώρα.

Απόψε πενθούμε την δημιουργικότητα,
θάβοντας ένα ένα τα όνειρα μας,
σε κήπους δανεικούς.
Τα λουλούδια που θα φυτρώσουν,
θα τα πετάξουμε στην πίστα ενός επαρχιακού σκυλάδικου.
Ετσι για επιβεβαίωση του αιδίου.
Ετσι για να γιορτάσουμε μία ακόμη καθημερινή ήττα.

Παγερά αδιάφοροι πλέον,
συντροφικά αρμενίζουμε.
Οπουδήποτε,
οτιδήποτε.
Μαζέψαμε τα μάτια του Οιδίποδα από το χώμα και τα φορέσαμε για φυλαχτό.
Ολοι ή μόνος.
Αυτά που είδαμε.
Αυτά που είδαμε.

Αυτά που είδα.
Δεν πρόλαβα να τα ακούσω να 'ρχονται.

Συνεχίζω.
Με την αίσθηση του κύματος,
και την ησυχία της σκιάς.

Σε κοιτάω.
Σε ακούω.
Συνεχίζω.

Τσιγάρο στο στόμα

Το προσωπό σου έλαμψε,
όπως παλιά,
τότε που τα πρόσωπα μας έλαμπαν από τις κάφτρες των τσιγάρων,
σε σκοτεινά σοκάκια,
τις ώρες που η πόλη κοιμάται και τα φώτα είναι λειψά.

Έχεις ταιριάξει σε αυτή την πόλη,
χρόνια τώρα,
η Αθήνα και εσύ.
Χρόνια τώρα φεύγω από εσένα και από αυτήν την πόλη.
Εδώ όμως γυρνάω.

Ξανά και ξανά
για να νιώσω ολόκληρος.

Μισός δρόμος και μισός αγκαλιά.
Αυτό είμαι.
Τόσο απλός είμαι
και ας σε γοήτευαν τα λόγια που διαλέγαν να βγούν,
μόνα τους θαρρείς από το στόμα μου.

Δάσος από παράθυρα,
είναι το δικό μου δάσος
και πόσες φορές το είδαμε να ανάβει και να σβήνει,
αγκαλιά.

Δεν σου χάρισα τους χάρτες που νοσταλγούσες.
Τους υποσχέθηκα,το ξέρω.
Δεν μπόρεσα.
Μόνο αυτό το δάσος από παράθυρα.

Χθες όμως καθώς το κοιτούσες, χαμογέλασες.
Το προσωπό σου έλαμψε και ας μην είχαμε τσιγάρο στο στόμα.

Περίληψη καλοκαιριού...

Ο χρόνος είναι σημαντικότερος από το χρήμα και σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζονται όπως προσπαθούν να μας πείσουν,δεκαετίες τώρα.

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, όταν φεύγεις από την πόλη, να διακρίνεις ότι η φύση σου απλώνει το χέρι για να κρατηθείς και όχι για να σε χαστουκίσει. Αν αργήσεις να το πιάσεις βέβαια, τότε θα σε χαστουκίσει.

Ένα πράγμα μόνο σου φαίνεται πιο ξένο από ιπτάμενο δίσκο στην αυλή σου. Στολές και εισαγγελείς δίπλα σε καταγάλανα νερά.

Τα σκουπίδια που αφήνεις στην παραλία είναι η καλύτερη αφορμή να βρεθείς στην παραπάνω κατάσταση.

Είναι λάθος να αφήνουμε το γέλιο μας στο καράβι καθώς γυρνάμε.

Πολλές φορές ειναι λάθος και να γυρνάμε,βέβαια.

Τα νησιά δεν είναι θεματικά πάρκα για το καλοκαίρι, αλλά μια κοινωνία που οφείλεις να αλληλεπιδράσεις με τις καλύτερες των προθεσεών σου.

Η ομορφία ενός μέρους είναι αδύνατον να χωρέσει σε μια κάρτα μνήμης ή ένα φιλμ. Εάν το κάνεις θα είναι σαν άγριο ζώο σε ζωολογικό κήπο.

Δεν υπάρχει ενέργεια.Μόνο διάθεση υπάρχει.

Ο πιο αιματηρός πόλεμος στην ιστορία ειναι αυτός μεταξύ κουνουπιών και ανθρώπου. Περιττό να αναφέρουμε ποιος νικάει.

Δεν είμαι γλυκοαίματος, άρα είμαι ειρηνιστής.

Το φθινώπορο δεν είναι η εποχή που ξεκινάνε οι υποχρεώσεις. Είναι η εποχή που αλλάζει η φύση. Χώνεψέ το επιτέλους. Απόλαυσε το, λοιπόν.

Το άγριο και βίαιο του χειμώνα ταιριάζει σε ανθρώπους. Μην απαρνήσαι αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Δεν είναι όλα καλοκαίρι.

Για το τέλος πάντα αναμονή.

Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ.

Σε τι παράξενη κατάσταση βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί! Καθένας από εμάς βρίσκεται εδώ για μια σύντομη επίσκεψη· δεν γνωρίζει για ποιο σκοπό, αν και μερικές φορές νομίζει ότι τον αισθάνεται. Αλλά από την οπτική γωνία της καθημερινής ζωής, χωρίς να εμβαθύνουμε, υπάρχουμε για τον συνάνθρωπο μας - καταρχάς για αυτούς στων οποίων τα χαμόγελα και την ευημερία στηρίζεται όλη η ευτυχία μας και αμέσως μετά για όλους αυτούς που δεν γνωρίζουμε προσωπικά και με την μοίρα των οποίων είμαστε ενωμένοι με τον δεσμό της συμπόνοιας. Εκατό φορές κάθε μέρα, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η εσωτερική και εξωτερική ζωή μου εξαρτάται από την εργασία των άλλων ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών, και ότι πρέπει να υπερβάλω εαυτόν για να μπορέσω να δώσω στο ίδιο μέτρο με το οποίο έχω λάβει και συνεχίζω να λαμβάνω. Με ελκύει η απλή ζωή και συχνά καταπιέζομαι από το αίσθημα ότι απορροφώ μια μη αναγκαία ποσότητα από την εργασία των συνανθρώπων μου. Θεωρώ τις ταξικές διαφορές αντίθετες προς την δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στον εξαναγκασμό. Θεωρώ επίσης ότι η απέριττη ζωή κάνει καλό σε όλους, φυσικά και πνευματικά.

Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι "ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.

Το να αναρωτιέσαι το νόημα ή το αντικείμενο της ύπαρξης σου ή της δημιουργίας γενικά μου έμοιαζε πάντα παράλογο από αντικειμενικής απόψεως. Και όμως ο καθένας έχει συγκεκριμένα ιδανικά που καθορίζουν την κατεύθυνση των προσπαθειών του και των κρίσεων του. Υπό αυτήν την έννοια ποτέ δεν κοίταξα την ευκολία και την ευτυχία σαν αυτοσκοπούς - μια τέτοια ηθική βάση βρίσκω ως πιο αρμόζουσα για ένα κοπάδι γουρούνια. Τα ιδανικά που φώτισαν τον δρόμο μου και κατ' επανάληψη μου έδωσαν κουράγιο να αντιμετωπίζω την ζωή πρόσχαρα, ήταν η Αλήθεια, η Καλοσύνη και η Ομορφιά. Χωρίς την αίσθηση συντροφικότητας με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος, της ενασχόλησης με τον στόχο, τον αιώνια ανέφικτο στον τομέα της τέχνης και της επιστημονικής έρευνας, η ζωή θα μου φαινόταν κενή. Τα συνηθισμένα αντικείμενα της ανθρώπινης προσπάθειας - ιδιοκτησία, εξωτερική επιτυχία, πολυτέλεια - μου φαινόντουσαν πάντα άξια περιφρονήσεως.
Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά - ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια.
Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας. Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι' αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουμε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος. Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.

Αυτό το θέμα με φέρνει στο χειρότερο γνώρισμα της φύσης του κοπαδιού, το στρατιωτικό σύστημα, το οποίο απεχθάνομαι. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ευχαρίστηση στο να παρελαύνει σε σχηματισμό στον τόνο μιας μπάντας είναι αρκετό για να με κάνει να τον περιφρονήσω. Ο μεγάλος εγκέφαλος του, του δόθηκε από λάθος· μια σπονδυλική στήλη ήταν όλο κι όλο ότι χρειαζόταν. Αυτό το σημάδι πανώλης του πολιτισμού θα έπρεπε να καταργηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ηρωισμός από διαταγή, παράλογη βία, και όλες οι δηλητηριώδεις ανοησίες που κάνει στο όνομα του πατριωτισμού - πόσο τα μισώ όλα αυτά! Ο πόλεμος μου φαίνεται ένα πρόστυχο και ποταπό πράγμα: Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ' όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.

Το ωραιότερο πράγμα που μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του είναι το μυστηριώδες. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα το οποίο βρίσκεται στο λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης. Αυτός που το γνωρίζει και δεν μπορεί πια να το θαυμάσει, να αισθανθεί έκπληξη, είναι σαν νεκρός, ένα σβησμένο κερί. Η εμπειρία του μυστηρίου - ακόμα κι αν ήταν αναμεμειγμένη με φόβο - ήταν αυτή που προκάλεσε την θρησκεία. Η γνώση της ύπαρξης πραγμάτων στα οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε, των εκδηλώσεων της βαθύτερης λογικής και της πιο αστραποβολούσας ομορφιάς , τα οποία είναι προσβάσιμα στη λογική μας στις πιο βασικές τους μορφές - είναι αυτή η γνώση και αυτό το συναίσθημα που συνιστούν την πραγματικά θρησκευτική συμπεριφορά· υπό αυτήν την έννοια και μόνο υπό αυτήν, είμαι ένας βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ' αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.

The World as I see it

What an extraordinary situation is that of us mortals! Each of us is here for a
brief sojourn; for what purpose he knows not, though he sometimes thinks he
feels it. But from the point of view of daily life, without going deeper, we exist
for our fellow-men--in the first place for those on whose smiles and welfare all
our happiness depends, and next for all those unknown to us personally with
whose destinies we are bound up by the tie of sympathy. A hundred times
every day I remind myself that my inner and outer life depend on the labours
of other men, living and dead, and that I must exert myself in order to give in
the same measure as I have received and am still receiving. I am strongly
drawn to the simple life and am often oppressed by the feeling that I am
engrossing an unnecessary amount of the labour of my fellow-men. I regard
class differences as contrary to justice and, in the last resort, based on force. I
also consider that plain living is good for everybody, physically and mentally.
In human freedom in the philosophical sense I am definitely a disbeliever.
Everybody acts not only under external compulsion but also in accordance
with inner necessity. Schopenhauer's saying, that "a man can do as he will, but
not will as he will," has been an inspiration to me since my youth up, and a
continual consolation and unfailing well-spring of patience in the face of the
hardships of life, my own and others'. This feeling mercifully mitigates the
sense of responsibility which so easily becomes paralysing, and it prevents us
from taking ourselves and other people too seriously; it conduces to a view of
life in which humour, above all, has its due place.
To inquire after the meaning or object of one's own existence or of creation
generally has always seemed to me absurd from an objective point of view.
And yet everybody has certain ideals which determine the direction of his
endeavours and his judgments. In this sense I have never looked upon ease
and happiness as ends in themselves--such an ethical basis I call more proper
for a herd of swine. The ideals which have lighted me on my way and time
after time given me new courage to face life cheerfully, have been Truth,
Goodness, and Beauty. Without the sense of fellowship with men of like mind,
of preoccupation with the objective, the eternally unattainable in the field of art
and scientific research, life would have seemed to me empty. The ordinary
objects of human endeavour--property, outward success, luxury--have
always seemed to me contemptible.
My passionate sense of social justice and social responsibility has always
contrasted oddly with my pronounced freedom from the need for direct
contact with other human beings and human communities. I gang my own gait
and have never belonged to my country, my home, my friends, or even my
immediate family, with my whole heart; in the face of all these ties I have never
lost an obstinate sense of detachment, of the need for solitude--a feeling
which increases with the years. One is sharply conscious, yet without regret,
of the limits to the possibility of mutual understanding and sympathy with one's
fellow-creatures. Such a person no doubt loses something in the way of
geniality and light-heartedness ; on the other hand, he is largely independent of
the opinions, habits, and judgments of his fellows and avoids the temptation to
take his stand on such insecure foundations.
My political ideal is that of democracy. Let every man be respected as an
individual and no man idolized. It is an irony of fate that I myself have been the
recipient of excessive admiration and respect from my fellows through no
fault, and no merit, of my own. The cause of this may well be the desire,
unattainable for many, to understand the one or two ideas to which I have
with my feeble powers attained through ceaseless struggle. I am quite aware
that it is necessary for the success of any complex undertaking that one man
should do the thinking and directing and in general bear the responsibility. But
the led must not be compelled, they must be able to choose their leader. An
autocratic system of coercion, in my opinion, soon degenerates. For force
always attracts men of low morality, and I believe it to be an invariable rule
that tyrants of genius are succeeded by scoundrels. For this reason I have
always been passionately opposed to systems such as we see in Italy and
Russia to-day. The thing that has brought discredit upon the prevailing form of
democracy in Europe to-day is not to be laid to the door of the democratic
idea as such, but to lack of stability on the part of the heads of governments
and to the impersonal character of the electoral system. I believe that in this
respect the United States of America have found the right way. They have a
responsible President who is elected for a sufficiently long period and has
sufficient powers to be really responsible. On the other hand, what I value in
our political system is the more extensive provision that it makes for the
individual in case of illness or need. The really valuable thing in the pageant of
human life seems to me not the State but the creative, sentient individual, the
personality; it alone creates the noble and the sublime, while the herd as such
remains dull in thought and dull in feeling.
This topic brings me to that worst outcrop of the herd nature, the military
system, which I abhor. That a man can take pleasure in marching in formation
to the strains of a band is enough to make me despise him. He has only been
given his big brain by mistake; a backbone was all he needed. This
plague-spot of civilization ought to be abolished with all possible speed.
Heroism by order, senseless violence, and all the pestilent nonsense that does
by the name of patriotism--how I hate them! War seems to me a mean,
contemptible thing: I would rather be hacked in pieces than take part in such
an abominable business. And yet so high, in spite of everything, is my opinion
of the human race that I believe this bogey would have disappeared long ago,
had the sound sense of the nations not been systematically corrupted by
commercial and political interests acting through the schools and the Press.
The fairest thing we can experience is the mysterious. It is the fundamental
emotion which stands at the cradle of true art and true science. He who
knows it not and can no longer wonder, no longer feel amazement, is as good
as dead, a snuffed-out candle. It was the experience of mystery--even if
mixed with fear--that engendered religion. A knowledge of the existence of
something we cannot penetrate, of the manifestations of the profoundest
reason and the most radiant beauty, which are only accessible to our reason in
their most elementary forms--it is this knowledge and this emotion that
constitute the truly religious attitude; in this sense, and in this alone, I am a
deeply religious man. I cannot conceive of a God who rewards and punishes
his creatures, or has a will of the type of which we are conscious in ourselves.
An individual who should survive his physical death is also beyond my
comprehension, nor do I wish it otherwise; such notions are for the fears or
absurd egoism of feeble souls. Enough for me the mystery of the eternity of
life, and the inkling of the marvellous structure of reality, together with the
single-hearted endeavour to comprehend a portion, be it never so tiny, of the
reason that manifests itself in nature.


ALBERT EINSTEIN 1925

Αναδημοσίευση από http://sobaresapopseis.blogspot.com

Καλοκαλοκαίριασμα 2010

Αυτήν τη φορά λέω να σας χαιρετήσω επίσημα, να σας καλοκαλοκαιριάσω και τέτοια...

Καλοκαιρινή προσφορά του μπλόγκ


Λίστα για τον καλοκαιρινό σας σάκο:

1.Αγάπη (γενικά έτσι να βρίσκεται)

2.Αξιοπρέπεια (κάπου εκεί το 15αυγουστο θα την χρειαστείτε σε μεγάλες δόσεις)

3.Κοινωνικότητα (τι κοιτάς σαν χάνος έλα να κάτσουμε να τα πούμε από κοντά)

4.Σεβασμός (όχι μόνο για τα δίποδα αλλά και τα υπόλοιπα της γης )

5.Όρεξη για τοπία-κίνηση-τοπία-κίνηση-τοπία-κινηση...

6.Χαμόγελο

7.Μια πέτρα (για να τη δέσετε σε όλα αυτά που σας ζαλίζουν και να τη ρίξετε στο λιμάνη αναχώρισης)

8.Αλεξίπτωτο (γιατί η προσγείωση της επιστροφής θα είναι αναγκαστική)


Adios και τα λέγαμε...













υ.γ.πάντα θα γυρνάμε ηττημένοι ρε μουνιά....έτσι γιατί γουστάρουμε....

Ένα αρμυρίκη

τόσες μέρες κάτω από ένα δέντρο, πως να σε χωρέσουν τέσσερις τοίχοι

τόση ησυχία μέσα μου που δεν την τρομάζουν οι κραυγές της πόλης

τόσα χαμόγελα που δεν τα σκοτώνει ένα γαμημένο δάκρυ

χαίρε αμέτρητη κοινωνική βλακεία

χαίρε ασυνείδητη ατομική βλακεία

χρωστάω ακόμη ένα καλό καλοκαίρι γιατί βιάστηκα να φύγω

όπου και αν είσαι

όπου και αν είμαι

ο γυρισμός είνα ο πιο δύσκολος.

Μαύρα κράνη

Κοιτάζω λεπτό προς λεπτό,
περνάνε τα δευτερόλεπτα
δεν αντιδρούν.

Αντί για αυτά μιλάει η σκόνη.

Κάποτε γυάλιζαν
φέρναν βόλτες σε σκοτεινά σοκάκια
πάνω σε περήφανα κεφάλια
παρέα με στυλιάρια καβατζωμένα σε άσχετα σημεία.

Σημεία σε σοκάκια που γυρνάνε ίσκιοι,
εκεί που τα πράγματα σοβάρεψαν και έτσι
εκεί που πλέον θέλει προσοχή
εκεί που η δυσκολία αυξήθηκε.

Αυτα τα κράνη
μαύρα
χωρίς ζελατίνη
με μυρωδιά ιδρώτα και δακρυγόνου
σκονίζονται

και περιμένουν

όχι μηχανές

αλλά Ανθρώπους.

Σημείωση

Πες μου...

Αλήθεια πόσο απέχει η γάζα από την αχαρνών;πες μου σε παρακαλώ...

Πες μου επίσης ποιους νόμους να ακολουθήσω...το διεθνές δίκαιο,το σύνταγμα,τους άγραφους νόμους του χώρου μας,τους νόμους μιας σχέσης, τους νόμους της αγάπης...ποιούς;

Και αν δεν θέλω κανέναν από αυτούς τους νόμους, τι θα πρέπει να κάνω για να επιβιώσω;

Να οπλιστώ;

Να έχω ένα καλάσνικοφ για κάθε μπάτσο,μια ρουκέτα για κάθε στρατιώτη,ένα γκαζάκι για κάθε τράπεζα,ένα αλεξίσφαιρο για κάθε βόλτα,μια άρνηση για κάθε γυναίκα;

Πες μου τι;

Γιατί τόσα χρόνια δεν μας έλεγαν ότι η ιστορία θέλει βία για να αναπνεύσει;
Γιατί μας το έλεγαν πλαγίως σαν παραμύθι;
Γιατί μας στερούσαν το δίκο μας δικαίωμα να ταϊσουμε την ιστορία;
Δεν τους έφτανε η ιστορία του μικρού κεμάλ;

Σφαίρες made in USA, δακρυγόνα made in Israel.

Πόσο απέχει η ασντοτ από την πατησίων...πές μου.

Πες μου που πήγαν όλες η γυναίκες που αφήσαμε και μας άφησαν;

Πες μου...θέλω επιτέλους κάτι να ακούσω...

Γιατί τα πάντα είναι πόλεμος

Το χρήμα

Η δουλειά

Ο έρωτας

Οι σχέσεις

Η γη

Τα δικαιώματα

Οι υποχρεώσεις

Οι συμφωνίες

Τα σύνορα

Οι θάλασσες

Τα βουνά

Ολα είναι πόλεμος τελικά μαλάκες χίππηδες.

Πες μου γιατί δεν με προειδοποίησες;

Τωρα που τα βλέπω τι περιμένεις να κάνω;

Πες μου...γιατί χθες τράβηξα μια σκανδάλη;

No more summers anymore

Αλλάζω
Αλλάζεις
Αλλάζει

Εκείνος
και όχι αυτός ο ήλιος

Είδες δίκιο είχες, έγινε ο ήλιος
εκείνος

Δεν με αγγίζει

Προσπαθώ,
κάθομαι ώρες να με χτυπά

Δεν μου δίνει πλέον εκείνο το χαμόγελο

Τα καλοκαίρια τελείωσαν για μας

ότι και να πούμε
ότι και να κάνουμε

Τελείωσαν

Οι εποχές σιώπησαν
μας αγνόησαν
και εμείς δεν το πήραμε πρέφα

Τώρα είναι αργά

Θα έρθουν πολλά χαμόγελα

Δεν θα είναι όμως σαν εκείνα
που χάριζε αυτός ο ήλιος

Τέρμα τα καλοκαίρια για εμάς

Στο λέω τώρα που πνίγομαι σε μια αόρατη θάλασσα στο κέντρο της πόλης

Τι ανόητοι που ήμασταν όταν

ερωτευόμασταν
γελάγαμε
ονειρευόμασταν
γελάγαμε
χορεύαμε
γελάγαμε
σχεδιάζαμε
γελάγαμε

Ούτε καν ένα δάκρυ δεν είναι ικανό να τρέξει

Γι'αυτό σου λέω

Τέρμα τα καλοκαίρια για εμάς

Εγκατάλειψη μέρος 5ο

Εγκατάλειψη μέρος 4ο

Εγκατάλειψη μέρος 3ο

Εγκατάλειψη μέρος 2ο

Εγκατάλειψη

Θόρυβος

Τα ντεσιμπέλ πάνω από τα 120,
άλλοτε ρυθμικά,
άλλοτε σαν θόρυβος,
άλλοτε σαν κρότος,
πάντα όμως τρομακτικά.

Τα εύθραυστα τζάμια μοιάζουν με ζελατίνες,
έτοιμες με ένα φύσημα να σπάσουν,
η πόρτες κλειδωμένες.
Οι πόρτες;
Οχι, η πόρτα.

Η οπτική μιας μολότοφ,
να πλησιάζει και όχι να απομακρύνεται απο εσένα,
είναι πάντα άσχημη
και η φλόγα στιγμιαία.

Ο διαχωρισμός συνειρμικά έρχεται,
οι μέσα και οι έξω
και ας διαφωνούν
και οι μέσα και οι έξω με αυτο τον διαχωρισμο.

Το ένστικτο της επιβίωσης
αναλαμβάνει να σε σώσει.
Το ίδιο ένστικτο για τους μέσα
και για τους έξω.

Τα λίγα λεπτά που μεσολαβούν
για την ανατροπή της ιστορίας της ίδιας,
δεν γίνονται αντιληπτά
από κανέναν,σχεδόν.

Την ίδια ώρα η έφοδος στον ουρανό,
κοντεύει να περάσει μέσα από την βουλή.

Βία
Αντιβία
Βία
Αντιβία
γράφεται ιστορία.

Τα λεπτά πέρασαν,
το μούδιασμα
σαν κύμα
διαπερνά το πλήθος.

Οι συλλήψεις,
το ξύλο,
η εφόδοι σκύλων,
σαν δεύτερα φωνητικά σε τραγούδι.

Η μεγαλύτερη νίκη είναι μπροστά μας.
Η μεγαλύτερη ήττα είναι μπροστά μας.

Η Ζωή
Ο Θάνατος

Πριν προλάβουμε να διαλέξουμε
τα όργανα αρχίζουν.
Συντονισμένα,
κανιβαλλίζοντας
με δυναμικά κρεσέντο
και αυξημένα τα ριβέρμπ,
από την αντήχηση σε καμμένα πτώματα
και ματωμένους διαδηλωτές.

Ήρθε η ώρα των πτωματοφάγων υαινών.

Εμείς τώρα θα σιωπήσουμε για λίγο.

Γιατί ακόμη νιώθουμε την ρεαλιστική διαφορά,
μεταξύ ενός τζαμιού-ζελατίνας και της ανθρώπινης ζωής.

Μικρά πράγματα σε τοίχους

Είμαι περήφανος για μικρά πράγματα,

στη μικρή ζωή μου.

Ένα από αυτά,

ένα βράδυ,

στη γωνιά της γειτονιάς μου,

σε μια κολώνα,

αραγμένο με κόκκινη μπογιά

Ένα σύνθημα,

policia vera drace.

Λίγο πιο κάτω κόκκινα φώτα.

Όμορφοι ίσκιοι που περιφέρονται τα βράδυα στα στενά μου,

πότε με λίγη κόκκινη μπογιά,

πότε με ένα κόκκινο κραγιόν.

Μία το κραγιόν,μία η κολώνα

εξακολουθεί να μου θυμίζει,

να ερωτεύεσαι

τα φώτα των δρόμων,

τα συνθήματα στους τοίχους,

όλους εκείνους τους ίσκιους που στήνουν άγριους χορούς,

τους φιλοσόφους που γράφουν σε τοίχους και όχι σε βιβλία,

τα γυμνόστηθα κορίτσια που καπνίζουν τα βράδυα στα στενά,

και ενίοτε κάποια γυναίκα, της κάποιας ζωής σου,

για κάποια στιγμή.

Τα φαντάσματα δεν πεθαίνουν την αυγή

Εδώ και κάμποσο καιρό,
κάποιες νύχτες,
όχι πάντα όλες,
αλλά σίγουρα πολλές,
οι ίδιοι αυτοί Ανθρωποι,
κάνουν την πόλη,
να μοιάζει με ιστορικό παράδοξο.

Είναι αυτοί οι Άνθρωποι,
που δημιουργούν,
μέσα σε σκοτεινά στενά,
αυτό που κάποιοι άλλοι άνθρωποι τρέμουν,
είναι Αυτοί που κάθε βράδυ,
φτιάχνουν ένα φάντασμα
που βολτάρει στο μαύρο ουρανό.

Το φάντασμα της αλληλεγγύης πλανιέται κάθε βράδυ πάνω από την πόλη μας.

Όλοι το νιώθουν,
άλλοι απειλητικά,
Άλλοι λυτρωτικά.
Αυτοί οι Άνθρωποι το βλέπουν καθαρά να χορεύει.
Τα μάτια Τους,στιγμιαία λάμπουν.

Ξέρουν ότι το πρώτο φως της αυγής θα το τσακίσει,
λίγες ώρες αργότερα θα έρθουν
άλλοι,
με φούλ-φέις, αλεξίσφαιρα και MP5,
να το αποτελειώσουν.

Λίγο πρίν αγγίξει το βρώμικο τσιμέντο,
θα γίνει κραυγή ελευθερίας.

Δεν θα συρθεί σε βρώμικο τσιμέντο.

Θα ξαπλώσει σαν ξαστεριά σε ερημικό νησί,
πάνω σε υψωμένες γροθιές.

Τότε το φάντασμα θα γίνει αλληλεγγύη,
διαπερνώντας κάθε νεκρό κουφάρι,
της πόλης αυτής, που το φως της μοιάζει ειρωνεία.

Τράνταγμα

Το κεφάλι σου γίνεται μπαλάκι του πινγκ-πονγκ,
που χτυπάει στους τοίχους δωματίου 3χ3.
Κάμια διαφυγή.
Κανένας για να το πιάσει.

Τραντάζεσαι με κάθε βήμα στο πλακόστρωτο.
Η άσφαλτος μοιάζει ασφαλής.
Η ψευδαίσθηση γίνεται πραγματικότητα.
Κάτι είναι και αυτό,δεν είναι;

Φαντασία και ελευθερία κουβαριάζονται στο πάτωμα.
Περαστικοί μουσαφηρέοι τις ποδοπατάνε.
Ηδονισμένος πια το βλέπεις καθαρά.
Πανσέληνος σε μαύρο τοίχο.

Μία μόνο σκέψη.
Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι, μου θυμίζουν κάτι ηχεία.
Πολύς κόπος πλέον,
να στρίβεις το τιμόνι σε κάθε στροφή.

όταν η άρνηση γίνεται...γέλιο

Την τελευταία εβδομάδα με έχει πιάσει μία άρνηση. Άρνηση να ασχοληθώ με οτιδήποτε αφορά τα οικονομικο-πολιτικα και την κρίση τους. Έχω μια ακατάσχετη επιθυμία να κάτσω σε ένα λόφο και να βλέπω σιγά-σιγά την Αθήνα να πέφτει. Τους ανθρώπους να τρώγονται μεταξύ τους. Την πόλη να πέρνει φωτιά. Να βλέπω το σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό να καταβροχθίζει τις σάρκες του. Να βλέπω στην τηλεόραση πόρνους να σκίζουν τα φορολογικά ιματιά τους και να γελάω πίνοντας τρίφυλλα. Να βλέπω τη Ρώμη να πέφτει. Εχω πολύ καιρό να κατέβω δρόμο κυρίως λόγω δουλειάς. Άλλα για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι δεν αποτελώ μέρος της ιστορίας. Ο τροχός της έχει πάρει την κατηφόρα και σκανδαλιάρικα τον βλέπω να φεύγει έτοιμος να συγκρουστεί με το όχημα που διασχίζει κάθετα το δρόμο. Και γελάω...

Και δεν γελάω μόνο εγώ...

Βρέθηκα για λίγο κοντά του και καθώς η ησυχία ήταν περίσια ακουσα και αυτό να γελάει με όλα αυτά...και είπα να του κάνω παρέα...


...και με πήρε αγκαλιά και γελάσαμε μαζί για λίγο,
γελάσαμε με την καρδιά μας για την ιστορία που γράφουν οι θνητοί...

κάπως έτσι η άρνηση έγινε γέλιο

και όπου υπάρχει γέλιο υπάρχει ιστορική νίκη.

Σύνολα

 

Ο Στάθης παίρνει την πάσα από τον Κώστα και με ένα όμορφο λέι-άπ την στέλνει στο καλάθι. Μια στιγμή από τις πολλές που ξεκλέβεις στο σχολείο στα διαλλείματα προσπαθώντας ενστικτωδώς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην επιβολή του καθηγητή και το παιχνίδι, εν μέσω μιας θυελλώδους εφηβείας. Έτσι οι φίλοι αναπτύσσουν το ουτοπικό συναίσθημα ότι θα είναι έτσι για πάντα, αυτοί από τη μία και οι άλλοι από την άλλη. Όποιοι και να είναι οι άλλοι.

Περνάνε όμως τα χρόνια και όλοι ξέρουμε πως λειτουργεί αυτό στις μέρες μας. Οι φίλοι χάνονται για διάφορους λόγους. Σχηματίζουν καινούργιες ομάδες γίνονται μέρος διαφόρων πλευρών, έχοντας ξεχάσει πολλά από τα αρχικά εμείς και τα αρχικά αυτοί. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκατσαν ποτέ να σκεφτούν που πήγαν όλα αυτά τα χαμένα εμείς. Ούτε που κρύφτηκαν οι άλλοι. Δημιουργούν συνεχώς καινούργια σύνολα. Σύνολα που πολλές φορές συγκρούονται.

Ο Στάθης βρίσκεται ανάμεσα από επικαλαμίδες και άσπρα κράνη. Ξεκουράζεται και συζητάει πάνω στην μηχανή αγριοκοιτάζοντας περαστικούς. Ο Κώστας είναι περαστικός και ψάχνει τρόπο να γυρίσει σπίτι μετά από τόσα χιλιόμετρα και δακρυγόνα που πέρασαν από τα μάτια του. Ο Στάθης αναγνωρίζει τον Κώστα και του φωνάζει. Ο Κώστας μέσα στην χημειοζάλη του καταφέρνει να μην τον αναγνωρίσει με την πρώτη. “Ο Στάθης είμαι από το σχολείο”. Ρίξη.

Αγνοώντας συνειδητά πλέον και ο Κώστας και ο Στάθης τον παραπάνω κανόνα μένουν άναυδοι, στην στιγμιαία αυτή ρίξη του χωροχρόνου, όταν ανταμώνουν. Γίνονται μάρτυρες αυτού του παγερού κανόνα και σαν ταινία περνάνε από μπροστά τους όλα τα εμείς και όλα τα αυτοί. Για μια στιγμή σκέφτονται να κρατήσουν αυτά τα παλιά εμείς που περνάνε από μπροστά τους. Είναι πολύ αργά όμως. Τυπικότητες που ακολουθούν βάζουν απλά την ταφόπλακα.

Ο Κώστας σκέφτεται απλά ότι αν τους πήρε κανένα μάτι θα τον περάσουν για λήτη. Κανόνες του δικού του συνόλου.

Ο Στάθης συνεχίζει να μιλάει με τα υπόλοιπα κράνη. Στιγμές του δικού του συνόλου.

Ποιός αλήθεια χωρίζει τους ανθρώπους σε σύνολα;

Η ίδια τους η μνήμη μάλλον...

Τα 100 πρώτα είναι δύσκολα...

...γιατί όμως έχω κολήσει στο πληκρολόγιο και δεν μου έρχεται να γράψω κάτι για την εκατοστή πρώτη μου ανάρτηση;

Χμμ...

Ας παραθέσω λοιπόν κάποια πράγματα που πέρασαν από το κεφάλι μου κατά καιρούς(ισχνών αγελάδων) σχετικά με την διαχείρηση του περιεχομένου του ιστολογίου.
Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ δεν είχα κάτι συγκεκριμμένο στο μυαλό μου για το περιεχόμενο και το ύφος που θα έχει το ιστολόγιο γενικότερα. Γι΄αυτό άλλοτε είναι ημερολόγιο με απλές σκέψεις, άλλοτε φωτογραφικό άλμπουμ, άλλοτε αναδημοσίευση πραγμάτων που μου κέντρησαν το ενδιαφέρον. Ίσως τελικά αντί να γράφω σε τετράδια που γυρνάνε από χέρι σε χέρι να θέλω να τα έχω όλα μαζεμένα κάπου και προσβάσιμα απο τον οποιονδήποτε και όχι μονάχα από το κοντινό μου περιβάλλον. Επανέρχομαι λοιπόν στην διαχείρηση του περιεχομένου. Πολλές φορές σκέφτηκα να δουλέψω τα γραπτά λίγο καλύτερα και να δοκιμάσω την τύχη μου σε κανένα εκδοτικό οίκο. Αυτό κυρίως λόγο έλλειψης χρημάτων. Ευτυχώς όμως ακόμη τα βγάζω κουτσα-στραβά πέρα οικονομικά οπότε θα παραμείνω πιστός σε μια αρχή που έχω δημιουργήσει (ψυχαναγκαστική πολλές φορές) για την πάρτη μου.
Η αρχή λέει το εξής:για να καταφέρω να έχω τσιμέντο πάνω από το κεφάλι μου και το ψυγείο να καίει δικαιολογημένα ρεύμα πουλάω χρόνο με το χρόνο κομμάτι του εαυτού μου. Ξεκίνησα πριν αρκετά χρόνια με τα χέρια μου. Τα έδινα σε κάθε λογής αφεντικό σε πολύ προσιτή τιμή. Κάποια στιγμή άρχισανε να πονάνε. Διάολε λέω πώς θα παίζω μουσική και θα γράφω. Κάλμαρα τότε και άρχισα να πουλάω γνώση και μυαλό για να ξεκουράσω λίγο τα χέρια, ίσως και γιατί έτσι τα έφερε η τύχη. Απλά βασικά πράματα, όχι επιστημοσύνη. Έλα όμως που το μυαλό είναι δυναμικό και όχι στατικό και επηρεάζεται από αυτά.Δύσκολη ισορροπία να πουλάς αυτά που με κόπο έχεις μάθει και να μην σε πέρνει η μπάλα της άρχουσας σκέψης και συμπεριφοράς. Προσπαθώ τουλάχιστον να μην πουλάω κριτική σκέψη.Βγαίνει λοιπόν το ψωμί. Μπαίνω τότες στον πειρασμό (που έλεγα),σε κάποια στιγμή απουσίας ισορροπίας, να πουλήσω την κορονίδα της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Την σκέψη που κρίνει και ορίζει σύμπαντα (τα δικά του ο καθένας), τη ψυχή και τα συναισθήματα που μέσα από κάθε τέχνη πέρνουν μορφη χειροπιαστή. Τότες ήτανε που είπα. Όχι. Ούτε κουλτουριάρης, ούτε διανοούμενος. Όχι λόγω λάιφ-στάλιν. Λόγω αρχής. Όταν θες να λες ότι κάνεις τέχνη δεν την πουλάς, την δίνεις απλόχερα στον κόσμο ειδικά αυτές τις εποχές που τα μέσα είναι πιο προσιτά για τον καθένα και η αντιεμπορευματική (η γνήσια δλδ) τέχνη στο περιθώριο. Εδώ να τονίσω ότι δεν μπαίνω στην σκέψη αν αυτά που γράφω και φωτογραφίζω είναι τέχνη. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή όχι. Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω ειδικοί έτοιμοι να απαντήσουν ναι ή όχι χωρίς να τους ρωτήσει κανείς. Έχει να κάνει με το ότι αυτά βγαίνουν από εντός μου. Και κάπως έτσι πιστεύω είναι η τέχνη, ικανή να δημιουργηθεί από και σε κάθε άνθρωπο που αισθάνεται.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε αυτό εδώ το ιστολόγιο. Να δούμε που αλλού θα μας πάει...


υ.γ. το όνομα strange avenger δημιουργήθηκε στο κεφάλι μου εκείνο το Δεκέμβρη γιατί αυτό θέλαμε...ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

υ.γ.2 και ακόμη τη θέλουμε για πολλούς περισσότερους λόγους από τότες...