Ένα βροχερό πρωινό, λίγο πριν έρθει η άνοιξη, βλέπω τον εαυτό μου σε μια λασπωμένη κοιλάδα να κοιτάζω πολύχρωμες πέτρες. Υπάρχει κάποιος που μιλάει και κάποιοι που τον ακούνε. Που και που βρίσκομαι εντός του συνόλου πότε εκτός αφημένος στην άγρια ομορφιά του τοπίου, εκεί όπου το γήινο παλεύει με το έσωγήινο που ο άνθρωπος θέλησε να επιβάλλει τεχνητά στο τοπίο. Στα αυτιά μου φτάνουν διηγήσεις για τα ορυχεία του Λαυρίου. Ήρεμα και σαγηνευτικά στο μυαλό μου ακουμπάει η παρακάτω ιστορική πληροφορία:
''Η κίνηση που έκρινε τον πελοπονησιακό πόλεμο ήταν η απελευθέρωση των σκλάβων που δούλευαν για λογαριασμό της Αθήνας στα ορυχεία του Λαυρίου στην εξόριξη ασημιού και σιδήρου, από τους Σπαρτιάτες.''
Το τοπίο ξαφνικά αλλάζει. Οι θάμνοι, τα χορτιάρα, οι πέτρες, τα δέντρα, ακόμα και ο ουρανός περνάνε σε δεύτερο πλάνο. Το μάτι εστιάζει σε βρώμικους, αδύνατους ταλαιπωρημένους ανθρώπους να βγαίνουν από τρύπες στο έδαφος, καθώς στα αυτιά φτάνει βίαιος ο ήχος από τα ξίφη που συναντάν το μέταλλο. Πόλεμος και ελευθερία στο ίδιο κάδρο.
Τις τελευταίες μέρες η παραπάνω εικόνα ανακατεύεται με τα γεγονότα.
Μια και μόνο γεωγραφική αναφορά αγώνα πυροδοτεί πολύ αισιόδοξες σκέψεις στο μυαλό μου, οτί και πάλι οι σκλάβοι θα παίξουν ένα σημαντικό ιστορικό ρόλο, στη Λαυρεωτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου