Για όσους κατέβηκαν χθες στους δρόμους, για αυτά τα παιδιά...

Όλοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.

Όταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,

αλλά ύστερα γίνεται ακόμα πιο ελαφρύ,

ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό

και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.

Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα

σε μια στροφή του δρόμου

και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.

Ο Αγχίσης στους ώμους, Οράσιο Καστίγιο.

υ.γ. Ευχαριστώ την Κ. που το βρήκε.