Μαύρα κράνη

Κοιτάζω λεπτό προς λεπτό,
περνάνε τα δευτερόλεπτα
δεν αντιδρούν.

Αντί για αυτά μιλάει η σκόνη.

Κάποτε γυάλιζαν
φέρναν βόλτες σε σκοτεινά σοκάκια
πάνω σε περήφανα κεφάλια
παρέα με στυλιάρια καβατζωμένα σε άσχετα σημεία.

Σημεία σε σοκάκια που γυρνάνε ίσκιοι,
εκεί που τα πράγματα σοβάρεψαν και έτσι
εκεί που πλέον θέλει προσοχή
εκεί που η δυσκολία αυξήθηκε.

Αυτα τα κράνη
μαύρα
χωρίς ζελατίνη
με μυρωδιά ιδρώτα και δακρυγόνου
σκονίζονται

και περιμένουν

όχι μηχανές

αλλά Ανθρώπους.