Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Και τώρα;

Τώρα,
που η αυταπάτη ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι πέρασε,
ας δώσουμε όλη μας την ενέργεια στους δρόμους,
στις συνελεύσεις,
στις γειτονιές
όχι για ένα κομμάτι ψωμί
αλλά για τα όνειρα μας που τα δολοφονούν κάθε μέρα. 
Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην ουτοπία που ζητάμε.
Ας τα θελήσουμε όλα και ας τολμήσουμε να τα αγγίξουμε. 
Ο καθένας για το είναι του και για τα δικά του όνειρα. 
Χάρες δεν κάνουμε. 
Όποιος θελήσει τα όνειρα του ας πολεμήσει. 
Δεν θα πολεμήσει άλλος για αυτόν. 
Ας αφήσουμε τις πολύχρωμες σημαίες. 
Το μαύρο μας ταιριάζει για τους νεκρούς συντρόφους. 
Το αίμα θα τρέξει όσο και αν δεν μας αρέσει. 
Θα προσπαθήσουν να μας αποκτηνώσουν, 
να μας κάνουν να μπήξουμε το μαχαίρι στο διπλανό μας, 
αλλά εμείς θα είμαστε αγκαλιασμένοι με το διπλανό μας
και όταν τελειώσει ο βραδινός ο έρωτας, 
το επόμενο πρωί θα πάμε χαμογελαστοί στον πόλεμο
και έτσι θα είναι κάθε μέρα. 
Το μυαλό μας να φυλάμε. Τα όνειρα μας να φυλάμε. Αυτά είναι ο στόχος. 
Τα νομίσματα και οι δείκτες ας μην μας θολώνουν άλλο. 
Αλλού είναι η ζωή. 
Ο φόβος μας έκανε να χάσουμε τα λίγα. Ας νικήσουμε με το τίποτα τον φόβο πια. 
Ας σαμποτάρουμε την παραγωγή τους. 
Ας χαλάσουμε τα ρολόγια τους. 
Ας αψηφήσουμε τις βιτρίνες. 
Δεν μας χρειάζονται όλα αυτά. 
Ψάξε για την κοινωνία που υπάρχει δίπλα σου στη σκιά του σάπιου αλλά αναπνέει όλο ελπίδα και όνειρα. 
Ούτε κυβέρνηση, ούτε θεός, ούτε κράτος, ούτε φασισμός. 
Ζωή μαγική...