tag:blogger.com,1999:blog-38857719725104438282024-03-19T06:58:54.799+02:00Strange AvengerUnknownnoreply@blogger.comBlogger168125tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-41228145612874885882013-09-28T13:18:00.002+03:002013-09-28T13:18:36.464+03:00Καθρέφτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όλες οι διαβαθμίσεις του γκρι<br />
μπροστά σε ένα καθρέφτη<br />
να αναρωτιέσαι<br />
να βλέπεις<br />
να ρωτάς<br />
γιατί πέφτουν οι σοβάδες από το ταβάνι;<br />
γιατί το ξύλινο σπίτι πήρε φωτιά;<br />
γιατί το τηλέφωνο χτυπάει;<br />
γιατί ο άνθρωπος αναρωτιέται για τον εαυτό του,είναι προγραμματισμένος άραγε να αναρωτιέται;<br />
γιατί λείπει αυτή η γραμμή κώδικα από τους περισσότερους σήμερα;<br />
<br />
Ξεχάσαμε<br />
να αναρωτιώμαστε γιατί νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα<br />
να φιλοσοφούμε γιατί είναι χάσιμο χρόνου και δεν βγαίνουν χρήματα από αυτό<br />
να μαθαίνουμε καινούργιες αφηγήσεις και γλώσσες γιατί είναι διαφορετικές από το κυρίαρχο<br />
να ασχοληθούμε με την ποίηση που υπάρχει πίσω από κάθε μορφή αφήγησης<br />
να μείνουμε για λίγο χρόνο παραπάνω σε μια εικόνα, σε ένα καρέ,<br />
έτσι για να δούμε μήπως κρύβει κάτι παραπάνω<br />
Ξεχάσαμε πως να κάνουμε τέχνη για τα βαθύτερα που μας κατατρώνε,<br />
προς όφελος του εφήμερου που πουλάει.<br />
<br />
Θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη<br />
εδώ<br />
Σάββατο πρωί<br />
χωρίς λόγο<br />
έτσι απλά με επισκέφθηκε ο Αντρέι<br />
καθίσαμε να μετρήσουμε αναστήματα που λείπουν<br />
από μια ανθρωπότητα που δεν προχωράει,<br />
μόνο<br />
αγοράζει και πουλάει...<br />
<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-9317050185192709572013-09-18T12:47:00.001+03:002013-09-18T12:47:41.066+03:00Αυτό το αίμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτό το αίμα που ρέει στην Αμφιάλη,<br />
είναι το δικό μας αίμα.<br />
<br />
Αυτό το αίμα ρέει εδώ και καιρό<br />
και πνίγει τους δρόμους της πόλης.<br />
<br />
Αυτό το αίμα πνίγει<br />
κάθε ελεύθερο άνθρωπο.<br />
<br />
Αυτό το αίμα οδήγησε τους παππούδες μας στα βουνά.<br />
<br />
Αυτό το αίμα οδηγεί εμάς στα οδοφράγματα.<br />
<br />
Αυτό το αίμα βάφει τα χέρια<br />
φασιστών,<br />
νοικοκυραίων,<br />
μπάτσων,<br />
δημοσιογράφων,<br />
δικαστών,<br />
πολιτικών.<br />
<br />
Αυτό το αίμα θα ενωθεί με το αίμα μεταναστών<br />
που ρέει εδώ και χρόνια.<br />
<br />
Αυτή τη φορά δε θα πούμε<br />
ότι σας τα λέγαμε.<br />
<br />
Αυτή τη φορά δε θα σας πούμε<br />
ότι ίσως είστε οι επόμενοι στη λίστα τους.<br />
<br />
Αυτή τη φορά δεν θα γράψουμε ποιήματα,<br />
ούτε θα τραγουδήσουμε.<br />
<br />
Αυτή τη φορά θα σας κυνηγήσουμε,<br />
όσοι και αν είμαστε,<br />
δεν θα περιμένουμε τους υπόλοιπους.<br />
<br />
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα.<br />
Αυτό δεν είναι προειδοποίηση.<br />
Αυτές δεν είναι λέξεις.<br />
<br />
Είναι αίμα που γυρεύει αίμα.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-18386906871828163522013-09-16T02:37:00.001+03:002013-09-16T02:37:42.172+03:00Βόγιατζερ 1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μέσα στη σιωπή του κοσμικού κενού<br />
ακόμα ταξιδεύει<br />
πληγωμένο<br />
όπως και η ανθρωπότητα<br />
πληγωμένη<br />
μα μέσα στης βδομάδας την βουή<br />
αυτή η είδηση<br />
ότι έφτασε εκεί που τίποτα<br />
το ανθρώπινο δεν έχει φτάσει<br />
πέρα από το πλανητικό σύστημα<br />
τη μικρή μας κοσμική γειτονιά.<br />
<br />
Μια μικρή υπαρξιακή στιγμή<br />
ότι ο Μότσαρτ έφτασε εκεί που κανείς δεν έχει φτάσει<br />
μακρυά στο κοσμικό κενό<br />
εκεί που οι πρόγονοι σε σπηλιές<br />
ατένιζαν και ονειροπολούσαν τα βράδια.<br />
<br />
Εμείς που τη βία κάναμε θεό<br />
εμείς στείλαμε και πρόσκληση σε χρυσαφένιο δίσκο.<br />
<br />
Τι πιο όμορφο από μια ανθρωπότητα που κοιτάει τα αστέρια και προσμένει;<br />
<br />
Τι και αν δεν κοιτάνε όλοι;<br />
<br />
Εκεί μακρυά θα ταξιδεύει το φαντασιακό μας<br />
και εμείς θα το κυνηγάμε<br />
<br />
ίσως μια μέρα κυνηγώντας το να ταξιδέψουμε και εμείς...<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-69628659110195663142013-08-31T13:03:00.001+03:002013-08-31T13:03:11.559+03:00Το καλοκαίρι ψοφάει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτά τα σύννεφα που κρέμονται από πάνω μας<div>
είναι η αυλαία του καλοκαιριού που πέφτει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όχι απόψε δεν έχει αστέρια</div>
<div>
αυτά είναι μέρος του καλοκαιριού που φεύγει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα βήματα εμπρός μην φοβηθείς</div>
<div>
σε ξεκούρασε το καλοκαίρι που φεύγει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ένα γλυκό φθινόπωρο φτάνει</div>
<div>
και διώχνει τα ταξιδιάρικα πουλιά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αγκαλιές που ξανασμίγουν </div>
<div>
και καλοκαιρινές ιστορίες στην ουρά του διαλόγου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μουσικές, ω, μουσικές!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δε γαμιέται και η αισιοδοξία!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα </div>
<div>
κατάλαβε το </div>
<div>
<br /></div>
<div>
και κάνε κάτι.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-12995637704515237842013-08-27T13:43:00.000+03:002013-08-27T13:45:17.242+03:00Μη μου τους κύκλους τάραττε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Διαγράφουμε κύκλους γύρω από ένα</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
το ίδιο κέντρο</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
δεμένοι από αυτό με μια νοητή κλωστή</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
πότε η κλωστή μεγαλώνει πότε μικραίνει</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br />
το κέντρο <br />
το σχήμα</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
όμως δεν αλλάζει.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
Σε κάθε καινούργιο κύκλο </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
ξεχνάμε τον παλιό</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
και έτσι </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
τουλάχιστον </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
είναι όλα ωραία</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
όλα καινούργια.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
Ο κάθε κύκλος που περνάει</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
τα σημάδια του αφήνει</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
το κέντρο σκάβει πιο βαθιά</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
για να ριζώσουμε</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
και την φυγόκεντρο αυξάνει.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
Ώσπου κάποιος να βρεθεί</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
την κλωστή να κόψει</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
να μας ελευθερώσει</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
και είναι τότε που η ύπαρξή μας</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
εκτινάσσεται με δύναμη</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
πότε στο άπειρο</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
και άλλοτε συχνά σε τοίχο.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-334136776727394282013-08-26T14:44:00.002+03:002013-08-26T14:44:56.257+03:00Έτεροι τόποι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Όταν αυτή η πόλη αρχίζει και αναπνέει</div>
<div style="text-align: center;">
όταν οι δρόμοι φλέβες γίνονται</div>
<div style="text-align: center;">
και δίνουν ζωή στο υποκείμενο</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Όταν ο αέρας μπαίνει στα πνευμόνια της</div>
<div style="text-align: center;">
και με ορμή γκρεμίζει την ισοτοπία</div>
<div style="text-align: center;">
πετώντας σαν φλέματα χωροφύλακες</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Όταν στα μάτια της νησίδες</div>
<div style="text-align: center;">
χρώμα</div>
<div style="text-align: center;">
ομορφιά</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
έτεροι τόποι αντίστασης</div>
<div style="text-align: center;">
έτεροι τρόποι αντίστασης</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
και μια γλυκιά μπαλάντα</div>
<div style="text-align: center;">
για αυτοκτονικούς</div>
<div style="text-align: center;">
στα αυτιά της</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Ίσως γιατί οι μόνοι που έχουνε πλέον την ικανότητα</div>
<div style="text-align: center;">
να χάσουν ή να νικήσουν</div>
<div style="text-align: center;">
είναι οι πολλαπλοί εαυτοί μας</div>
<div style="text-align: center;">
και οι προβολές τους</div>
<div style="text-align: center;">
σε ένα τυχαίο τατουάζ</div>
<div style="text-align: center;">
στο τσιμεντένιο δέρμα</div>
<div style="text-align: center;">
αυτής της πόλης.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuEEE_xfWu0eODBkIT62DFm9Nuo4rPbwpP8VXNJYaYyXWXZrEs3YWA46gqI9Of6aqvX5lA9KFibn34GVYBUEcSJ3Qcd4HZonuhmucnhSu8WlDHXPiABIWzgPzsrEspAX57kvLgB8l-ccAA/s1600/_DSC0180.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuEEE_xfWu0eODBkIT62DFm9Nuo4rPbwpP8VXNJYaYyXWXZrEs3YWA46gqI9Of6aqvX5lA9KFibn34GVYBUEcSJ3Qcd4HZonuhmucnhSu8WlDHXPiABIWzgPzsrEspAX57kvLgB8l-ccAA/s320/_DSC0180.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-42099664601803616092013-08-22T12:51:00.000+03:002013-08-22T12:51:02.149+03:00Εκείνη η παραλία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
Ξέρεις εκείνη την παραλία</div>
<div style="text-align: center;">
που δεν πήγαμε</div>
<div style="text-align: center;">
δεν ξεκινήσαμε καν</div>
<div style="text-align: center;">
καθώς μας κούρασαν τα πόδια</div>
<div style="text-align: center;">
ιστορίες χιλιοειπωμένες</div>
<div style="text-align: center;">
και πράξεις χιλιοκαμωμένες </div>
<div style="text-align: center;">
λάθη μικρών παιδιών</div>
<div style="text-align: center;">
μα τα χρόνια τρέχουν </div>
<div style="text-align: center;">
ξοπίσω μας σαν ξέφτια</div>
<div style="text-align: center;">
και εμείς να τα μπαλώσουμε </div>
<div style="text-align: center;">
προσπαθούμε</div>
<div style="text-align: center;">
αλλά ποτέ δε μας μάθανε</div>
<div style="text-align: center;">
την τέχνη της κλωστής</div>
<div style="text-align: center;">
για να δένουμε </div>
<div style="text-align: center;">
και να λύνουμε </div>
<div style="text-align: center;">
σε ένα κόσμο </div>
<div style="text-align: center;">
όλο νήματα</div>
<div style="text-align: center;">
με τους ανθρώπους να ισορροπούν </div>
<div style="text-align: center;">
πάνω σε αυτά</div>
<div style="text-align: center;">
και τον ίλιγγο </div>
<div style="text-align: center;">
να ζωγραφίζει πρόσωπα</div>
<div style="text-align: center;">
όχι σαν αυτά της παραλίας</div>
<div style="text-align: center;">
εκείνης</div>
<div style="text-align: center;">
που δεν πήγαμε</div>
<div style="text-align: center;">
αλλά θέλαμε...</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-71039656742576603742013-04-20T14:59:00.004+03:002013-04-20T14:59:37.431+03:00Μπουκάλα όχι μονόπολη Αρχίζω και πιστεύω ότι η συνεχόμενη έκθεση σε κάθε λογής άρθρα και σχόλια από το μνημόνιο και μετά έχουν κάνει σμπαράλια την όποια (συν)γραφική μου ικανότητα, είτε επειδή αυτά που διαβάζω είναι απλά άψογα ως ιδέες και γραφή, είτε γιατί κάποια άλλα που διαβάζω είναι εντελώς για τον πούτσο. Όλο αυτό έχει δημιουργήσει ένα τεχνητό θόρυβο στον εγκέφαλο μου και σε αυτά που θέλει να πει. Από τη μια νιώθω ότι υπάρχει μια πληρότητα με τα καλά που διαβάζω και ότι λίγο πολύ αυτά που ήθελα να πω ειπώθηκαν και από την άλλη η υπέρμετρη αρθρογραφία έχει καταστήσει την αντικαθεστωτική πράξη μουσειακό είδος. Διαβάζεις με ρυθμούς υπερκατανάλωσης, σπάνια τα χωνεύεις και ακόμα πιο σπάνια δραστηριοποιείσαι εναντίον της παθογένειας που διαβάζεις. <div>
Είναι πολλά,θα μου πεις, αυτά που συμβαίνουν. Ναι είναι πολλά. Πάντα ήταν πολλά. Απλά τώρα αποφάσισες να ρίξεις μια ματιά και να μάθεις τι συμβαίνει γύρω σου. Πάντα οι μπάτσοι βαράγανε, πάντα οι φασίστες έσφαζαν μετανάστες,πάντα τα αφεντικά γαμούσαν τους υπαλλήλους και πάντα οι κυβερνήσεις ψήφιζαν απαράδεκτους νόμους που ψαλίδιζαν σιγά σιγά την ελευθερία σου. Αν δεν με πιστεύεις ψάξε μόνο σου παλαιότερες ειδήσεις και αρχεία και δες. Δεν θα σου πω εγώ που, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε θέλησα ποτέ να γίνω, το μπλόγκ αυτό μεταφέρει απλά προσωπικά βιώματα των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών και του έρωτα (γιατί πολιτική χωρίς έρωτα είναι...αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις των 8).</div>
<div>
Ίσως να σε ξενίζει στη εποχή των μνημονίων η τρομερή επίθεση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με χρήμα (είτε ως μισθός είτε ως αποταμίευση ή επένδυση) και ιδιοκτησία (των μεσαίων-κατώτερων στρωμάτων). Τι ακριβώς περίμενες να συμβεί όταν βάσισες την ζωή σου σε αυτά που τα ελέγχουν άλλοι (που όπως έχει δείξει και η ιστορία δεν σε έχουν και σε μεγάλη υπόληψη). Είναι σαν να έχουν μαζευτεί πέντε πιτσιρίκια να παίξουν μονόπολη, η μάνα να τους δίνει το κουτί με το παιχνίδι μπας και βάλουν λίγο κώλο κάτω γιατί έχουν κάνει το σπίτι άνω κάτω, τα αφήνει να παίξουν και στις εννιά το βράδυ επειδή είναι ώρα για ύπνο και έχουν και σχολείο αύριο να μαζεύει το παιχνίδι και τα πιτσιρίκια να μένουν με αυτό το βλέμμα που λέει ''μας γάμησες τώρα, πάνω που νίκαγα''. Έτσι και αυτοί που εσύ έχεις βάλει πάνω από το κεφάλι σου έχουν ένα παιχνίδι που εσύ όπως και τα πιτσιρίκια πιο πάνω πιστέψατε ότι είναι αληθινό, στο δίνουν να παίξεις και όταν δεν γουστάρουν τα μαζεύουν όλα και κάτσε εσύ να λες ότι νίκαγες. Αντί βέβαια να πάρεις τους φίλους σου και να φτιάξετε ένα άλλο παιχνίδι και να γουστάρετε τη βραδιά, προτιμάς να παρακαλάς να σου φέρουν την μονόπολη πίσω, λες ότι έφταιγε η Ελενίτσα που ενώ της έτυχε κάρτα για να πάει στο τετραγωνάκι της φυλακής δεν πήγε και για αυτό μας πήρανε την μονόπολη γιατί δεν παίζαμε δίκαια. Ε κάτσε παρακάλα να δούμε τι θα γίνει. Μετά το πολύ πολύ να δείρεις και την Ελενίτσα και στα 18 να ψηφίσεις τα αυγά. Στην παραπάνω παρομοίωση μπορεί κάποιος να δει μακροσκοπικά λίγο πολύ την ελληνική ιστορία από το 1821 και μετά.Μπορεί ακόμα να δει και το μέλλον με την ρώτα που έχουμε χαράξει. Απλά.</div>
<div>
Για αυτό σας λέω χωρίς να χρειαστεί να γράψω αρκετά. Μπουκάλα όχι μονόπολη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-39635535299494839752012-10-30T17:51:00.001+02:002012-10-30T17:51:20.514+02:00Είναι απόγευμα πια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
Είναι απόγευμα πια. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κοιτάω απλά τον ουρανό.</div>
<div>
<br /></div>
Είναι αυτό το πορτοκαλί ακολουθούμενο από ένα βαθύ μοβ στον ουρανό που σου φέρνει το τέλος του Οκτώβρη, οι σταγόνες της βροχής που φέρνει κάποιος νοτιάς και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα, σαν να προσπαθεί να σου πεί θα λείψω για λίγο αλλά ποτέ δεν θα φύγω. Θα ανεβαίνω να βλέπω τι κάνεις, θα απλώνω παλέτες χρωμάτων στον ουρανό. Πρώτα τα θερμά και ύστερα τα ψυχρά. Ο αέρας να σε αγκαλιάζει στην αρχή ζεστά και μετά όλο και πιο κρύα. Στο τέλος μαύρο και μια παγωνιά πρωινή, λίγο πριν έρθω να σε ζεστάνω πάλι. <div>
<br /></div>
<div>
Συνεχείς παρομοιώσεις και μεταφορές από ένα πλανήτη που προσπαθεί να μας θυμίσει με τις πιο ποιητικές των διαθέσεων τον κύκλο της ζωής. Αυτό που ήταν, αυτό που είναι, αυτό που δεν θα είναι μα θα ξανάυπάρξει. <div>
<br /></div>
<div>
Εμείς επιμελώς συνεχίζουμε να κοιτάμε οθόνες μέσα σε τσιμεντόκουτα δικαιολογώντας το μαύρο χιούμορ της εξελικτικής θεωρίας και της φυσικής επιλογής.</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όπου να ναι θα βγει ένας ακόμα φασίστας σε κάποια παραθυροθόνη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έχουμε χάσει το όμορφο σε αυτή τη μικρή γωνιά του γαλαξία</div>
<div>
και πια έχει βραδιάσει.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-69934869061113171312012-10-12T14:00:00.000+03:002012-10-12T14:01:35.814+03:00Αγαπάτε αλλήλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Αναρχικές και αντιεξουσιαστικές τάσεις παρατηρήθηκαν σε πλήθος πιστών έξω από το θέατρο χυτήριο εχθές το βράδυ. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Η αρχή έγινε με το ''αγαπάτε αλλήλους'', αγαπημένο σλόγκαν των απανταχού χριστιανών,το οποίο και αφορίστηκε μπροστά στα μάτια ιερέων και αστυνομικών.Με αυτή την πράξη οι πιστοί είπαν ένα κατηγορηματικό όχι στις εντολές από τα πάνω.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Έντρομη η νέα τάξη πραγμάτων παρακολουθούσε τους πιστούς να γκρεμίζουν λιθαράκι προς λιθαράκι τη διδασκαλία του ποιμένα τους, του Χριστού. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Το περίεργο είναι ότι αφορμή για αυτή την παλλαϊκή αγανάκτιση στάθηκε η προβολή σε καλλιτεχνικό έργο μιας υποτιθέμενης ομοφυλοφιλικής τάσης του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης ''Εν Χριστώ αδελφοί''. Τα πρόβατα ήταν τόσο σίγουρα για την ετεροφυλοφιλική φύση του πυρήνα που στο όνομα του ήταν έτοιμοι "να γαμήσουν και να δείρουν ομοφυλοφιλικά κωλαράκια"(!!!).</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Τελικά αρκέστηκαν στο να δείρουν ένα κάποιο τυχαίο δημοσιογράφο ευρέως διαδεδομένης εφημερίδας που προμόταρε προεκλογικά τους φορείς του ρατσισμού. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; line-height: 13.600000381469727px;">Ο πολιτικός σουρεαλισμός στο μαγευτικό Ιράν της μεσογείου συνεχίζεται...</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-27547573472286292622012-10-02T22:56:00.002+03:002012-10-02T22:56:43.942+03:00Για τους κρυμμένους ήρωες <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
Γράφω <div>
Πατάω με βία τα πλήκτρα</div>
<div>
ίσως λιγότερη</div>
<div>
ίσως περισσότερη</div>
<div>
από γκλόπ και τίζερ</div>
<div>
σε σώμα αντιφασίστα </div>
<div>
εικόνα σε φάκελο ιατροδικαστή</div>
<div>
και ράφι</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γράφω για τους δικαστές</div>
<div>
ίσως όχι όλους</div>
<div>
ίσως και όλους</div>
<div>
που στεριώνουν την τυραννία</div>
<div>
στον τόπο που την γέννησε</div>
<div>
εικόνα βαρβάρων </div>
<div>
με χρυσές καδένες</div>
<div>
και αρρωστημένη σιγουριά αλάθητου</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γράφω για τους μπάτσους</div>
<div>
ίσως όχι όλους</div>
<div>
ίσως και όλους</div>
<div>
που στο αίμα τους κυλάει </div>
<div>
ο φασισμός</div>
<div>
και με αίμα τρέφονται</div>
<div>
εικόνα τόσο οικεία </div>
<div>
σε αυτά τα μέρη πια</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γράφω για τους κατοίκους</div>
<div>
ίσως όχι όλους</div>
<div>
ίσως και όλους</div>
<div>
που ακατοίκητο έχουν το κεφάλι</div>
<div>
και ρητορεύουν με αλαλαγμούς</div>
<div>
εικόνα σβάστικας </div>
<div>
στο χέρι τους</div>
<div>
να την δείχνουν με </div>
<div>
ρουφιάνου κρυφό καμάρι</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γράφω για τους δημοσιογράφους</div>
<div>
ίσως όχι όλους</div>
<div>
ίσως και όλους</div>
<div>
που σε ερμάρι κλείνουν την αλήθεια</div>
<div>
και με ευλάβεια πεοθυλασμού</div>
<div>
το κουτάλι που τους ταΐζει</div>
<div>
γλείφουν</div>
<div>
εικόνα ανέραστων στην κάμερα</div>
<div>
νευρωτικών ψευτών </div>
<div>
στην πένα</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θα γράψω και για όλους τους άλλους</div>
<div>
που μένουν έξω από τις παραπάνω σούμες</div>
<div>
και το μετωπό τους καθαρό το έχουν</div>
<div>
ίσως λίγο λερωμένο με αίμα</div>
<div>
που οι σταγόνες του </div>
<div>
ποτίζουν τους κήπους του μέλλοντος</div>
<div>
<br /></div>
<div>
τις Εδέμ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
των μικρών</div>
<div>
των ταπεινών </div>
<div>
των αξιοπρεπών</div>
<div>
των αληθινών</div>
<div>
των ταξιδευτών των ονείρων</div>
<div>
<br /></div>
<div>
την ελπίδα που πάντα υπάρχει ανάμεσα </div>
<div>
στα αιμοσταγή κώματα</div>
<div>
και τις φρικιαστικές τελείες </div>
<div>
των βιβλίων της ιστορίας</div>
<div>
<br /></div>
<div>
εκεί καλά κρυμμένοι ζουν οι ήρωες μου.</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-54120165726191797062012-09-22T12:47:00.000+03:002012-09-22T12:47:03.481+03:00Μικροαστέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γελάω με σένα<br />
μικροαστέ<br />
που νόμιζες ότι η φτώχεια<br />
βρίσκεται μόνο στα ντοκυμαντέρ του Εξάντα<br />
<br />
Γελάω με σένα<br />
μικροαστέ<br />
που νόμιζες οτί το σπίτι από τα ικέα και το αυτοκίνητο με τα δερμάτινα<br />
θα σε κάνουν αστό<br />
<br />
Γελάω με σένα<br />
μικροαστέ<br />
που νόμισες οτι θα πλουτίσεις από το χρηματιστήριο<br />
και τώρα είσαι έτοιμος να πιστέψεις ακριβώς το ίδιο παραμύθι και για τα πετρελαιά σου<br />
<br />
Γελάω με σένα<br />
μικροαστέ<br />
που προσκυνάς την Τρέμη<br />
αλλά σε ενοχλούν τα τούρκικα τα σίριαλ μετά<br />
<br />
Γελάω με σένα<br />
μικροαστέ<br />
που νόμισες ότι οι εκλογές θα άλλαζαν τον κόσμο<br />
ας κοίταγες απλα τον τοίχο με τα αλφάδια στην γειτονιά σου<br />
<br />
Γελάω με σένα μικροαστέ<br />
που σαν σου πήραν τα λεφτά<br />
κτήνος έγινες<br />
οχι προς αυτόν που στα πήρε αλλά στο διπλανό σου<br />
<br />
Γελάω με σένα μικροαστέ<br />
που κυνηγάς μαυρηδερούς<br />
αλλά η κοινωνία που φτιάχνεις<br />
ειναι χειρότερη από κάθε υποσαχάριο κράτος<br />
<br />
Κλαίω με μένα<br />
μικροαστέ<br />
που σε αφήνω να μου διαλύεις τη ζωή<br />
μέρα με τη μέρα... </div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-12989847220198727192012-09-22T12:20:00.002+03:002012-09-22T12:20:47.125+03:00Επιστροφές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Τόσος καιρός μακρυά από αυτό το μη τόπο του ιστολογίου, έγιναν πολλά, το ξέρεις και το ξέρω,τα έζησες και τα έζησα, τι παραπάνω περιμένεις τώρα από μένα;<br />
<br />
Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις φαντασίες αυτές, τις εφιαλτικές,τις άρρωστες εξουσιαστικές.<br />
Δεν θα σου σχολιάσω. Κράταγα απόσταση να γράψω καθαρά αλλά όλο και κάτι καινούριο συμβαίνει που σε κάνει να ξεχνάς το προηγούμενο.<br />
<br />
Δεν χωράνε ποιήματα.Ίσως... <br />
<br />
Στο δελτίο των οκτώ αντιμετωπίζεις τον φόβο μιας κάποιας γοτθικής λογοτεχνίας.Θες να τα βάλεις κάτω να πεις κάτσε ως εδώ κτλ. δεν προλαβαίνεις. Σαν λερναία ύδρα πας να κόψεις κεφάλι κ βγαίνουν κ άλλα.<br />
<br />
Η διπλανή πόρτα κρύβει τον φίλο, μπορεί και τον εχθρό αλλά πρεπει να την χτυπήσεις και να δεις τι απο τα δύο κρύβει...<br />
<br />
Θα ξαναγράψω ελπίζω να ξανάδιαβάσεις...<br />
<br />Ελπίζω να διαβάζεις, να ερωτεύεσαι, να χορεύεις, να κοιμάσαι, να λουφάρεις, να ακούς, να αγκαλιάζεις, να καις, να σπας, να μην ξεχνάς...</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-10823425740388542222012-06-18T14:53:00.003+03:002012-06-18T14:53:34.259+03:00Και τώρα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τώρα,<div>
που η αυταπάτη ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι πέρασε,</div>
<div>
ας δώσουμε όλη μας την ενέργεια στους δρόμους,</div>
<div>
στις συνελεύσεις,</div>
<div>
στις γειτονιές</div>
<div>
όχι για ένα κομμάτι ψωμί</div>
<div>
αλλά για τα όνειρα μας που τα δολοφονούν κάθε μέρα. </div>
<div>
Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην ουτοπία που ζητάμε.</div>
<div>
Ας τα θελήσουμε όλα και ας τολμήσουμε να τα αγγίξουμε. </div>
<div>
Ο καθένας για το είναι του και για τα δικά του όνειρα. </div>
<div>
Χάρες δεν κάνουμε. </div>
<div>
Όποιος θελήσει τα όνειρα του ας πολεμήσει. </div>
<div>
Δεν θα πολεμήσει άλλος για αυτόν. </div>
<div>
Ας αφήσουμε τις πολύχρωμες σημαίες. </div>
<div>
Το μαύρο μας ταιριάζει για τους νεκρούς συντρόφους. </div>
<div>
Το αίμα θα τρέξει όσο και αν δεν μας αρέσει. </div>
<div>
Θα προσπαθήσουν να μας αποκτηνώσουν, </div>
<div>
να μας κάνουν να μπήξουμε το μαχαίρι στο διπλανό μας, </div>
<div>
αλλά εμείς θα είμαστε αγκαλιασμένοι με το διπλανό μας</div>
<div>
και όταν τελειώσει ο βραδινός ο έρωτας, </div>
<div>
το επόμενο πρωί θα πάμε χαμογελαστοί στον πόλεμο</div>
<div>
και έτσι θα είναι κάθε μέρα. </div>
<div>
Το μυαλό μας να φυλάμε. Τα όνειρα μας να φυλάμε. Αυτά είναι ο στόχος. </div>
<div>
Τα νομίσματα και οι δείκτες ας μην μας θολώνουν άλλο. </div>
<div>
Αλλού είναι η ζωή. </div>
<div>
Ο φόβος μας έκανε να χάσουμε τα λίγα. Ας νικήσουμε με το τίποτα τον φόβο πια. </div>
<div>
Ας σαμποτάρουμε την παραγωγή τους. </div>
<div>
Ας χαλάσουμε τα ρολόγια τους. </div>
<div>
Ας αψηφήσουμε τις βιτρίνες. </div>
<div>
Δεν μας χρειάζονται όλα αυτά. </div>
<div>
Ψάξε για την κοινωνία που υπάρχει δίπλα σου στη σκιά του σάπιου αλλά αναπνέει όλο ελπίδα και όνειρα. </div>
<div>
Ούτε κυβέρνηση, ούτε θεός, ούτε κράτος, ούτε φασισμός. </div>
<div>
Ζωή μαγική... </div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-65758918298058602112012-05-04T17:46:00.001+03:002012-05-04T19:01:55.365+03:00Κάπως αλλιώς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα μπορούσα να σε βάλω σε βιτρίνα<br />
να σε κοιτάω<br />
να μην σαλεύεις μόνο και μόνο για να υπάρχεις,<br />
να αναπνέεις κοντά μου,<br />
να χύνω πάνω στο εγώ μου, να φτύνω το εγώ σου,<br />
να είμαι ίσως και καλύτερος<br />
αλλά τι νόημα θά ΄χε<br />
μυριάδες καλύτεροι από μένα υπάρχουν <br />
ο κόσμος τους καλύτερους τους αγκαλιάζει ύπουλα.<br />
<br />
Θα μπορούσα<br />
να πράξω<br />
να δράσω<br />
να αντιδράσω<br />
αλλά η ορμή μου λείπει και τα χέρια μου κρεμάνε.<br />
όπως κάθε φορά που έφευγες από δίπλα μου<br />
σαν να ξερίζωνες ένα κομμάτι της ψυχής μου και γω<br />
ο αφελής<br />
μέσα στον κυνισμό μου <br />
πάσχιζα να το μπαλώσω με λέξεις και εικόνες<br />
<br />
Για δες 30 έφτασα και ακόμα δεν έχω γράψει ιστορία,<br />
δεν έχω ιδιοκτησία,<br />
έργο δεν έχω να αφήσω πίσω<br />
<br />
Μόνο κάτι μνήμες και εκείνα τα μπαλώματα από λέξεις και εικόνες<br />
<br />
για όλες εκείνες τις φορές που στα μάτια κοιταζόμασταν<br />
<br />
κάπως αλλιώς από ότι τώρα...<br />
<br />
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-781423173570379942012-01-12T12:00:00.000+02:002012-01-12T12:01:26.585+02:00Παρέα με το κρύο να μιλήσεις για αγκαλιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξυπνάς κάτω από τα σύννεφα<br />
με μια παγωνιά να σε αγκαλιάζει<br />
πασχίζεις να βρεις κάτι να δικαιολογεί το καλημέρα<br />
πριν το καταλάβεις καλά καλά<br />
είσαι σε ένα αμάξι<br />
ακούς ειδήσεις<br />
φαντάζουν ως νέα από άλλη χώρα<br />
η συνειδητή αποχή σου<br />
από την παραπληροφόριση<br />
από την υπερπληροφόριση<br />
τσαλακώνεται άσχημα<br />
φοβάσαι<br />
είσαι και έρμος<br />
ταιριάζεις γάντι σε παροιμία<br />
κλείνεις το ράδιο<br />
η φασαρία αυτών που τα ξέρουν όλα<br />
δεν παλεύεται πρωινιάτικα<br />
απολαμβάνεις ένα τσιγάρο σε ένα φανάρι<br />
βλέπεις από μακρυά τα χιόνια τα σύννεφα<br />
ο νούς πάει<br />
σε αυτούς που είναι απροστάτευτοι σε αυτό το κρύο<br />
σκληρό<br />
αλλά το έχουμε μετατρέψει σε άλλη μια εικόνα<br />
μια γρήγορη στεναχώρια<br />
ένα γαμώτο<br />
και μια αδυναμία να πράξεις κάτι για αυτό<br />
διχάζεσαι<br />
είμαι με τους ευνοημένους;<br />
ναι είσαι<br />
γιατί έχεις φαί<br />
γιατί δεν μουσκεύεις όταν βρέχει<br />
γιατί δεν κρυώνεις με αυτό το κρύο<br />
ακόμα<br />
στρεβλές ιδέες<br />
όλοι οικονομολόγοι<br />
όλοι προπονητές<br />
όλοι πρωθυπουργοί<br />
μα ποιο το νόημα να τους ακούς πια<br />
όταν μπορείς κάλιστα τη ίδια ώρα<br />
να κάνεις έρωτα<br />
να ταξιδέψεις<br />
να τα πιείς με φίλους<br />
να ακούσεις νότες σε διάφορους ρυθμούς<br />
αλλά όχι<br />
οφείλουμε ως λαός πλέον<br />
να είμαστε καταθλιπτικοί<br />
επειδή περνάμε σκληρά χρόνια<br />
να μην χαμογελάμε<br />
επειδή έχουμε λίγα<br />
να μην απολαμβάνουμε τις στιγμές<br />
επειδή έρχεται επανάσταση ή ο επόμενος λογαριασμός<br />
ντροπή σκέτη<br />
κατάντησαν οι συμπολίτες μου<br />
ημιμαθείς<br />
στο ψέμμα<br />
συνηθισμένοι στο άσχημο<br />
λυσσασμένοι για λεφτά<br />
να προσπαθούν να νεκραναστήσουν έθνη,κράτη και ιδέες.<br />
Την ώρα που όλοι μιλάνε για λεφτά<br />
θα επιλέξω συνειδητά να σωπάσω με όλο μου το σώμα.<br />
<br />
<br />
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-27153657709922567542011-12-28T19:00:00.001+02:002011-12-28T19:00:16.420+02:00Ρολόγια σε τοίχους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Αγνόησε για λίγο το ρολόι στον τοίχο<br />
το κάθε δευτερόλεπτο στάζει αίμα <br />
δεν ακούς τον ήχο;<br />
<br />
Σαν μια αγχόνη<br />
να σε αγχώνει<br />
κοιτάς το ρολόι στον τοίχο<br />
καθε λεπτό να σε τραβάει πιο πίσω<br />
και μετά να αναρωτιέσαι γιατί λείπω.<br />
<br />
Και εγώ σου λέω αγνόησε το ρολόι στον τοίχο<br />
ο ήλιος έπεσε γονατιστός πίσω από ενα φουγάρο<br />
δε χρειάζεσαι ρολόι για να νιώσεις τον χτύπο<br />
να ακούσεις το κρύο<br />
την ειρωνεία μιας πανσέληνου<br />
σε χρόνο ενεστώτα<br />
εποχής χειμώνα<br />
πίσω από σύννεφα και φώτα.<br />
<br />
Με τον μάγκα να κράζει αυτό που θέλει αυτή η πόλη<br />
δεκαπέντε πόδια αγνό άσπρο χιόνι<br />
να δέσει χρώμα και ειρωνεία<br />
<br />
Να πέσει το ρολόι από τον τοίχο<br />
να πέσει ο τοίχος<br />
ο χρόνος<br />
η ύλη<br />
μπάζα<br />
να σε δω<br />
να γκρεμίσουμε όλα τα φουγάρα <br />
να μην ξαναπέσει ο ήλιος<br />
να δεθεί με το φεγγάρι που σαν ειρωνεία <br />
θα προβάλει μια τελευταία έκλειψη<br />
να μας τυφλώσει ο χορός τους<br />
αυτός ο χορός που κρατάει χιλιετηρίδες <br />
<br />
Και μεις τον αγνοούμε επιδεικτικά<br />
βάζοντας τρικλοποδιές με κακόγουστα φουγάρα<br />
στήνοντας ρολόγια και τοίχους μεταξύ μας<br />
και μετά να απαιτούμε πανσελήνους και χιόνια<br />
αγνοώντας επιδεικτικά<br />
πόσο μόνο είναι το φεγγάρι <br />
πόσο μόνος είναι ο ήλιος <br />
διαφορετικά δεν θα του έδινε κάθε βράδυ<br />
λίγο από το φως του<br />
να καθρεφτίζει <br />
μοναχικά<br />
ρομαντικά βλέμματα<br />
που το πρωί <br />
αντί για τον ήλιο<br />
κοιτάνε ένα ρολόι σε ένα τοίχο.</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-5641267456725917912011-12-28T17:40:00.001+02:002011-12-28T17:40:56.236+02:00Μηδενισμός ρε μουνιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν πιτσιρικάς διάβαζα ιστορία πάντα με γοήτευε η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.Θες το ότι μου φαινόταν άδικο ένας αυτοκράτορας να κατέχει όλο τον κόσμο, θες το ότι μου φαίνονταν πολύ αδερφές οι Ρωμαίοι με τις στολές τους μπροστά στις μπρούταλ εξεγέρσεις σκλάβων, θες ότι γούσταρα το ότι ένα παρτάλι με μούσια τους την είχε πεί άσχημα διαλέγοντας μια παθητική στάση (αγάπη ρε μουνιά). Όπως και να έχει πάντα με γοήτευε η πτώση μιας υπερδύναμης γιατί απελευθέρωνε κυρίως όλες τις δυναμικές που υπήρχαν στην κοινωνία εκείνη τη στιγμή, καλές και κακές. Κάποιοι διαλέγουν να φάνε τα ψοφίμια και τα αποφάγια των προηγούμενων (βλέπε ρώσικη μαφία μετα την πτώση της ΕΣΣΔ), άλλοι διαλέγουν να απελευθερώσουν την δυναμική όμορφων ονείρων.<br />
Φτάνοντας στο σήμερα βλέπουμε εξόφθαλμα πλέον ότι η δυτική αυτοκρατορία πέφτει μαζί με τους δορυφόρους της(π.χ. ελληνικό κράτος). Ο πλανήτης γυρνάει σε μια σούπα που πλέον αναδεικνύονται όλες οι δυναμικές αυτού του παγκόσμιου χωριού. Άλλοι θέλουν να στρογγυλοκάτσουν στο θρόνο του αυτοκράτορα και άλλοι απλά λένε αρκετά ρε μαλάκες με την κονόμα.<br />
Η ιδιαιτερότητα της επόχης μας βέβαια και της αυτής της πτώσης είναι το ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας. Ξηγούμαι. Τέλος της ιστορίας δεν σημαίνει ότι θα σκάσουν οι αρμαγεδδώνες απο το διάστημα,ούτε το ότι τελείωσαν οι σελίδες στο ημερολόγιο των Μάγιας. Απλά από την προϊστορική εποχή η ανθρωπότητα έχει συνηθίσει σε κάποιες απόλυτες σταθερές ανάπτυξης.Το είδος αυξάνεται ποσοτικά εφόσον ανακαλύπτονται νέοι κόσμοι και νέες τεχνολογίες, είτε αυτές είναι αλέτρι είτε επιταχυντής σωματιδίων, εξαπλωνόμαστε παντού και γdnaενικά ρε παιδάκι όπως και να το κάνεις είμαστε ένα αρκετά πετυχημένο μιξ γονιδίων εφόσον δαρβινιστικά σκοπός των οργανισμών είναι η επιβίωση και η επικράτηση του DNA.<br />
E λοιπόν μάγκες το πάρτυ τελειώνει σιγά σιγά. Οι πόροι που χρειάζονται για να συντηρηθεί αυτό το οικοδόμημα τελειώνουν και λίγοι από εμάς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον καινούριο κόσμο σβηστών οθονών. Η εξαφάνιση της βιοποικιλότητας απειλεί την επιβίωση του πανέξυπνου DNA μας. Αυτά σε συνδυασμό με την μουνοπανίαση που διακατέχει τους ανθρώπους που συνήθως έχουν τα όπλα θα οδηγήσει σε ένα οριστικό και άντε να τελειώνουμε παγκόσμιο πόλεμο (που ήδη γίνεται, τέταρτος αν τα μετράω καλά) και μετά μάγκες η καλύτερη ησυχία που θα έχετε ακούσει. Και δυστυχώς όσα παρτάλια με μούσια και να ερθούν δεν μας σώζει κάτι.<br />
Είμαστε η τυχερή γενιά που θα αντικρίσει το τέλος της ιστορίας που από κάποιο σημείο της ζωής μας και μετά από πανάκριβα διαμερίσματα θα αναγκαστούμε να γυρίσουμε βίαια στις σπηλιές.Το μεγαλύτερο reset της ιστορίας. Αυτή την πικρή ελπίδα θρέφω. Το ότι θα είναι reset και όχι shut down ή μπλε οθόνη...<br />
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-61993517852299526932011-10-14T10:37:00.000+03:002011-10-14T10:37:26.043+03:00Σάπιενς δεν είσαι, ούτε φαίνεσαι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Bάλε στην πόρτα σου<br />
αλφάδι<br />
σφυροδρέπανο<br />
σημαία<br />
κάτι βάλε<br />
μην σε παρασύρει το ποτάμι<br />
της οργής<br />
της επανάστασης<br />
των πρώην κομματόδουλων.<br />
<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
Κατέβα στο δρόμο και δες </div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
την αστυνομία που σε φυλάει από τους κλέφτες</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
τους ζητιάνους που κάποτε μένανε στο διπλανό διαμέρισμα</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
τους μετανάστες που λύσαξες να φύγουν</div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
και φεύγουν τελικά </div>
<div style="margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;">
ίσως γιατί κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι.</div>
<div>
<br /></div>
<br />
Βάλε μαντήλι στο πρόσωπο<br />
μαλόξ<br />
κουκούλα<br />
μην σε πιάσουν τα δάκρυα<br />
για αυτούς που πριν λίγα χρόνια<br />
κατηγορούσες<br />
οτι βάζανε μαντήλι στο πρόσωπο<br />
μαλόξ<br />
κουκούλα<br />
και τωρά αναρωτιέσαι που πήγαν.<br />
<br />
Σου δίνω την παλιά μου παλαιστίνα<br />
μου την είχε δώσει ένας ιρακινος<br />
που την φόραγε<br />
για να ενοχλίσει την βενζίνη στο αμάξι σου<br />
που χαράμισες σε μποτιλιαρίσματα<br />
με σάουντρακ τις κόρνες.<br />
<br />
Εγώ θα είμαι εδώ για να σου θυμίζω<br />
οτί αυτό που βρίζεις<br />
ειναι αυτό που πριν λιγο καιρό εκθείαζες<br />
αυτοί που φτύνεις<br />
είναι αυτοί που ψήφισες<br />
αυτο που θές<br />
είναι αυτό που σε γαμεί.<br />
<br />
Ακόμα ξεχνάς τα βασικά συστατικά της επανάστασης<br />
έρωτας<br />
ζωή<br />
παιχνίδι<br />
αγάπη<br />
σκέψη<br />
και γι αυτό πάλι κάποιους μαλάκες θα βάλεις πάνω από το κεφάλι σου<br />
και πάλι θα πεινάσεις.<br />
<br />
Δεν φταις εσύ<br />
η καριόλα η ιστορία φταίει<br />
που εδώ και 4000 χρόνια<br />
κάνει κύκλους<br />
και ανακυκλώνει<br />
ανθρώπους σαν εσένα<br />
σαν αυτούς.<br />
<br />
<br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-40247641758883285842011-09-09T12:22:00.001+03:002011-09-09T12:22:25.817+03:00Από τα δεκαεννιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεκαεννιά σε πήραν αριστερά<br />
τα έσπασες μαζί τους και τράβηξες ανατολικά<br />
εκεί όπου υπάρχει<br />
το χρώμα<br />
ο ήχος<br />
η ομιλία<br />
το άρωμα<br />
η φιλία<br />
τα έψαξες και αλλού<br />
έξω από τον κύκλο που αλφάδιαζες<br />
μέσα σε κύκλους ποιητών και θεατρίνων<br />
ψάχνοντας το άλφα της αλήθειας<br />
το ωμέγα του ψέμματος<br />
ανακαλύπτωντας τα όνειρα<br />
σημάδια στο ζωδιακό<br />
κουρέλια στο σώμα σου<br />
λίγα τα μαλλιά σου<br />
το φαντασιακό σε σταθερό φακό 50mm<br />
το ασπρόμαυρο στα ψηφία<br />
και το χρώμα σε ένα καφέ τούρκικο<br />
πέρα από την ινσταμπούλ<br />
εκεί που ρασοφόροι πριν αιώνες ανοίγαν μονοπάτια<br />
και γύρισες<br />
και ήρθες να με ξαναβρείς<br />
χορέψαμε μαζί έξω από κύκλους<br />
σε παραλίες με ταβάνι τα ζωδιά μας<br />
και την επιστήμη χαλί στα πόδια μας<br />
εκεί ανακαλύψαμε από την αρχή <br />
τη φωτιά<br />
τον τροχό<br />
τις κινήσεις των αστερισμών<br />
τις τροχιές των φίλων<br />
αστεροϊδείς αυτοί<br />
που παγιδεύονται στη βαρύτητα ενός πλανήτη<br />
που ξέχασε γιατί γυρίζει<br />
πάγωσε σε αγορές κ παζάρια<br />
και σε κουνάει <br />
και σε βρέχει <br />
να ξυπνήσεις<br />
ωρα καλημέρας να έρθεις πάλι<br />
περιμένω<br />
από τα δεκαεννιά.</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-88096435512854905442011-09-03T11:48:00.000+03:002011-09-03T11:48:45.209+03:00Καλό φθινόπωρο (όπως πάντα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
''...όπως και στην κατοχή, ο δεύτερος χειμώνας ήταν ο δύσκολος''</div>
<div>
Θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου, το καλοκαίρι κάπου σε ένα χωριό χαμένο σε μια χαράδρα στη νότια Κρήτη. </div>
<div>
Δεν ξέρω αν θα συμβεί το ίδιο για φέτος. Κατοχή σημαίνει την κατάλυση μιας κατάστασης ελευθερίας που προυπάρχει. Κάποιοι λένε οτί βιώνουμε μια μορφή οικονομικής κατοχής. Διαφωνώ. Δεν είμασταν ελεύθεροι πριν. Έκτος αν η ελευθερία καθορίζεται από τα χρήματα που έχεις στο πορτοφόλι σου. Αν είναι έτσι κ γω μαζί σας. Αλλά δεν είναι έτσι και δεν καθορίζεται απο αυτό η ελευθερία. </div>
<div>
Ακόμα και αν έχουμε κατοχή γιατί περιδιαβένουμε σαν τουρίστες μέρη που ζήσανε αντάρτες;</div>
<div>
Η ελευθερία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί κάποιος να ακολουθήσει τις επιθυμίες του χωρίς περιορισμούς. Όταν πλέον τα πάντα σε μια πόλη εξαρτώνται από το πόσα χρήματα έχεις στο πορτοφόλι σου ακόμα κ η εκπλήρωση των επιθυμιών τότε όσα και να έχεις από αυτά τα ανταλλακτικά χαρτιά δεν είσαι ελεύθερος. </div>
<div>
Πάντα το περιβάλλον περιόριζε τον άνθρωπο. Είτε σκοτωνοντάς τον, είτε τοποθετόντας τον σε τοίχους και κανόνες. Και αυτό που ακούω καθημερινά είναι μια βοή από κανόνες. Δούλεψε, βρες λεφτά, πλήρωσε, αγόρασε, φύγε, έλα, πάνε και γαμήσου.</div>
<div>
Πόσο πιο πλούσια θα ήταν η ζωή μας χωρίς την προστακτική ...</div>
<div>
Σκόρπιες σκέψεις καθώς μπαίνω στον εικοστό ένατο χειμώνα κατοχής μου.</div>
<div>
Οι προοπτικές χειρότερες από τον εικοστό όγδοο.</div>
<div>
Όπου υπάρχει δυσκολία όμως ελοχεύει η περιπέτεια και η αλητεία.</div>
<div>
Η δυνατότητα έστω να βιώσεις έντονα τον μικροκοσμό σου και να σμίξεις με άλλους μικρόκοσμους.</div>
<div>
Οι μέρες μας είναι μετρημένες και δεν φοβόμαστε τίποτα λοιπόν.</div>
<div>
Η απωλειά μας αμελητέα γι αυτό δεν αγχωνόμαστε.</div>
<div>
Μπορεί να συγκρουστούμε, μπορεί να κάτσουμε και στον καναπέ, αλλά το μηδεν καραδοκεί σε κάθε μας απόφαση.</div>
<div>
Ασε την ταινία να παίξει και ρίχνεις τα μπινελίκια στους τίτλους τέλους...</div>
<div>
Δημιουργία μαλάκες και όχι γκρίνια...</div>
<div>
Άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά βάλτην στα τέσσερα και ξέσκισέ την.</div>
<div>
Άσε τους άλλους να φτιάχνουν προϋπολογισμούς, εμείς ποτέ δεν υπολογίσαμε ούτε τα κάλα ούτε τα κακά που μας βρήκαν και δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε τώρα.</div>
<div>
Τα φιλιά μου στο φθινόπωρο γιατί το πήρα λίγο στραβωμένος από τα μούτρα...</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-40695893136620321092011-06-25T10:55:00.004+03:002011-06-25T12:30:36.164+03:00Για τις πλατείες<div><br /></div><div><br /></div>Θυμάσαι εκείνο το Δεκέμβρη,<div>ένα μεσημέρι,</div><div>στη μέση της Πανεπιστημίου,</div><div>Ελληνες και ξένοι να παίζουν μπάλα; </div><div><br /></div><div>Με χαμόγελο για τη βροχή της φωτιάς που θα ακολουθούσε. </div><div><br /></div><div>Μια σκηνή, μια πολιτική πράξη, ένας σοβαρός αντίλογος.</div><div>Κάτι τέλος πάντων που τρομάζει κάθε εξουσία άνευ κομματικής ταυτότητας. </div><div>Η κατάλυση του κράτους και της κανονικότητας.</div><div>Η αμφισβήτιση του ίδιου του βιορυθμού αυτής της πόλης. </div><div>Το κλάσε μου τα αρχίδια μετά από το άντε και γαμήσου.<div><br /></div><div>Πόσα μίλια απέχει αυτή η εικόνα από την αγανάκτηση του Συντάγματος. Ηθικά, ποιοτικά,πολιτικά,φαντασιακά. </div><div><br /></div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες από επιλογή. </div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν συμπαθώ τα πανηγύρια.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω δει την άμεση δημοκρατία από κοντά και να δουλεύει.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι σύντροφος με φασίστες και πατριώτες.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω τις μικρογραφίες της μικροαστίλας.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω την εξουσία της μάζας.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί θεωρώ ότι ο εχθρός μου δεν βρίσκεται μόνο στους 300 της βουλής αλλά και μέσα στον όχλο.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν θέλω να επηρεάσω, να καθοδηγήσω,να πείσω κανέναν για καμιά πολιτική θέση ή δράση.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που καμουφλάρουν τις ιδέες του για να αρέσουν σε ένα πλήθος που δεν γουστάρει την πολιτική ταυτότητα, το κοινωνικό πράττειν δηλαδή του ανθρώπου.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που κουβαλάνε τα λάβαρα των εχθρών μου.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί η εξέγερση δεν είναι απογευματινό χόμπι.</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί με φοβίζει ο φιλικός μπάτσος (γιατί αν και φιλικός συνεχίζει να έχει εξουσία πάνω μου).</div><div>Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω ζήσει την αγανάκτηση και ξέρω τι σημαίνει.</div><div><br /></div><div>Oι πλατείες είναι πιο όμορφες όταν παίζουν παιδιά.</div><div>Είτε μικρά,είτε μεγάλα.</div></div><div>Όπως εκείνο το Δεκέμβρη, που θυμάσαι.</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-617100171038730112011-06-03T14:38:00.000+03:002011-06-03T14:50:09.521+03:00Οι νέοι σήμερα...Οι νέοι σήμερα δεν έχουν μέλλον,πως θα κάνουν όνειρα;<br /><br />Πριν πέντε χρόνια είχαν.<br />Θα τελείωναν το σχολείο, θα πήγαιναν πανεπιστήμιο σε μια σχολή στην τύχη,<br />μετά στρατός, θα έβρισκαν μια δουλειά, 8ωρο, με ένσημα, θα ψώνιζαν συντηρητικά με γεύση από το σουπερ μάρκετ, το καλάθι της νοικοκυράς θα ήταν γεμάτο, θα αγοράζαν το καινούριο τάδε αμάξι το οποίο βγάζει 500 άλογα και άλλα τόσα βόδια καίγοντας μόνο 1 λτ βενζίνη σε κάθε μέτρο, επιρεασμένοι δε από την διαφήμιση που είδαν στην σουπερ χαι ντεφινισιον πλάσμα λεντ, θα κάνανε 2-3 κουτσούβελα που θα τα πήζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο διάβασμα και στα χόμπυ, θα πέρναν διάφορα μαγικά χαπάκια για να είναι ευτυχισμένοι, τσάμπα εφόσον είχαν και ένσημα, έ και κάποια στιγμή θα γινόταν τα κουτσούβελα μεγάλοι και θα κάναν ακριβώς τις ίδιες μαλακίες με τους γονείς οι οποίοι θα ήταν στο σπίτι στο χωριό να επιβλέπουν τους ινδούς που καλλιεργούν τους κήπους τους.<br /><br />Κάθε λαός έχει τα όνειρα και τους εφιάλτες που του αξίζουν...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-62531108742783159872011-05-10T16:27:00.001+03:002011-05-10T16:59:54.979+03:00Ένας χρόνος μνημόνιο, μια ζωή μαλάκας.Πλέον η αντιμνημονιακή πολιτική απέκτησε άξονα. Το απεχθές χρέος. Προφανώς συνέβαλε πολύ και το ντοκυμαντερ Debtocracy. Πλέον όλο και πιο πολύ ακούγεται ότι αυτό θα μας σώσει. Δεν ξέρω αν το να διαγραφεί ακόμα και όλο το χρέος του κράτος θα αλλάξει τρομερά τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεν θα γίνουν οι φτωχοί πλούσιοι και τα ίδια ανθρωπόμορφα όντα που ελέγχουν την κοινωνία θα συνεχίσουν να την ελέγχουν. Μπορεί να αυξηθούν τα υλικά αγαθά που θα μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει. Άληθεια μετά από όλα όσα γίνανε τον τελευταίο χρόνο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κριτικάρει τον ίδιο τον τρόπο ζώης που είχαμε κ χάσαμε ή θα χάσουμε. <br /><br />Άλήθεια πόσο στοιχίζουν τα όνειρα;<br />Πόσο στοιχίζει να τα κυνηγήσει κάποιος;<br />Τι όνειρα είναι αυτά;<br />Περιλαμβάνουν το συλλογικό;<br />Τον διπλανό;<br /><br />Η μεγαλύτερη ήττα που πάθαμε ήταν ότι μάθαμε να βάζουμε την οικονομία πάνω από όλα.<br />Μάθαμε για δείκτες, για σπρέντς, για δημοσιονομικό έλλειμα και ένα σωρό άλλους όρους.<br /><br />Άλήθεια αυτή η γνώση μας έλλειπε;<br /><br />Ο Τhoreau στριφωγυρίζει στον τάφο του.<br />Ο Γκάντι πλέκει ζιπουνάκια δεύτερο σύννεφο δεξιά και γελάει.<br />Ο Τσε Γκεβάρα χαράζει ονόματα σε σφαίρες.<br />Ο Αινστάιν έχει πονοκέφαλο.<br /><br />Ένας αβορίγινας πετάει το θήραμα στη φωτιά κοιτάει τα άστρα από πάνω και συζηταέι χαμογελαστός με τους συντρόφους του. Μάζι το πιάσανε. Μαζί θα το φάνε.<br /><br />Ολα αυτά που σε απασχολούν ανάγονται στην ανταλλαγή χαρτιών με φίρμα(είτε δημόσια, είτε ιδιωτική) που έρχονται σπίτι σου και συ τα ανταλλάσεις με χαρτιά που έχουν πάνω νούμερα.<br /><br />Αυτός είναι ο πολιτισμός σου.<br /><br />Και μόλις τελειώσουν τα χαρτιά πάντα θα υπάρχει ένας 44χρονος σε κάποια Ομόνοια να μας δείξει οτί μόνο στα χαρτιά βρίσκεται ο πολιτισμός σου. Και όταν σωθούν αυτά καταστρέφεται και αυτός.<br /><br />Την επόμενη φορά που θα αναλογιστείς την απόκλιση του προυπολογισμού και της ανάπτυξης, ρίξε και μια σκέψη για την απόκλιση της ζωής σου από τον φυσικό τρόπο ζωής ενός θυλαστικού, ενός Ανθρώπου.<br /><br />Το σύστημα είναι τόσο σκληρό όσο ένα κομμάτι βούτυρο. Εσύ είσαι τόσο αδύναμος όσο ένα μαχαίρι.<br /><br />Καλό σου απόγευμα.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3885771972510443828.post-47276128269947554412011-05-03T15:21:00.003+03:002011-05-03T15:27:30.766+03:00Για το Ρασούλη, τον Παπάζογλου, το Σάντα, το Βέγγο...Μας μεγάλωσαν, μας έμαθαν να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε, να αγγίζουμε, να ζούμε με αξιοπρέπεια.<br /><br />Τώρα ήρθε η στιγμή να την κάνουνε.<br /><br />Μας αφήνουν μόνους με τα θεριά.<br /><br />Πόλλοι ταλαντούχοι διεκδικούν την θέση τους.<br /><br />Από ήθος όμως;<br /><br />Μας αφήσατε στα δύσκολα όμως ρε Άνθρωποι...<br /><br />...όπως κάθε καλός δάσκαλος τον μαθητή του.<br /><br />Ευχαριστούμε για όλα και δεν είναι λίγα.<br /><br />Προσπαθούμε ακόμα.Unknownnoreply@blogger.com0