Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Βράδυ στη λεωφόρο


Μέσα σε αυτήν την πόλη περιπλανιέμαι, άσκοπα ή μη, πάνω σε δύο τροχούς.

Η βαρύτητα με τραβάει κατά μήκος της άδειας λεωφόρου.

Μοναδική παρέα τα κίτρινα φώτα των δρόμων,

τα ομοιόχρωμα πετρελαιοκίνητα και σκοτεινές φιγούρες στο πεζοδρόμιο.


Το κρύο που με τρυπάει με κρατάει σε εγρήγορση.

Πηγάζει από ένα περιφραγμένο, περικυκλωμένο από γκρι, πράσινο.

Το βλέμα χάνεται σε ένα φωτεινό μαύρο προς τα επάνω.

Γραμμή λευκή, γραμμή κίτρινη και γκρί ανάμεσα.


Τα φανάρια βάφονται πράσινα και μου ανοίγουν ευγενικά τον δρόμο.

Σηκώνομαι όρθιος στα δύο πετάλια.

Τα μάτια μου δακρύζουν.

Από μια παγωμένη αύρα που οι ποιητές ονομάζουν χαρά.


Στροφή δεξιά το τέλος της βαρυτικής έλξης.

Όλα έχουν τους νόμους τους.

Εμείς;

Τώρα όχι.


Στροφή αριστερά, μέσα σε στενά.

Ενας άνθρωπος περπατάει, με κοιτάει.

Μπορεί να έχει πολλά να μου πει.

Εγώ αφήνω τον εαυτό μου πάλι στην βαρύτητα, την εμπιστεύομαι.


Η βαρύτητα είναι ο μόνος νόμος που σε τραβάει προς τα κάτω.

Με ειλικρίνεια.

Δίκαια.

Όλους.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Η Αθήνα με σύννεφα...






Εξομολογήσεις ενός έγκλειστου στη μητρόπολη.

Ξύπνησα με το ξυπνητήρι του κινητού μου. Άνοιξα τα μάτια μου. Σκοτάδι. Από το παράθυρο έμπαινε το φώς της πόλης. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη. Η πρώτοι θόρυβοι από τα φορτηγά που μετέφεραν κάθε λογής εμπορεύματα μπήκε στο δωμάτιο. Σηκώθηκα. Το δωμάτιο ήταν κρύο. Έβαλα μια φόρμα που βρήκα μπροστά μου. Την είχα αφήσει επίτηδες εκεί από το βράδυ. Ήξερα την δουλειά με τα χειμωνιάτικα πρωινά. Άνοιξα το φώς του αποροφητήρα και ξεκίνησα να φτιάχνω καφέ. Σε μία ώρα έπρεπε να είμαι στην δουλειά. Αραγε θα προλάβαινα να δω το ξημέρωμα πριν τη δουλειά; Άνοιξα το παράθυρο να δω αν βρέχει. Ψιχάλιζε. Πρίν το κλείσω πρόλαβαν να μπούν κάτι σειρήνες από περιπολικά ή από ασθενοφόρα. Πότε δεν κατάφερα να ξεχωρήσω την διαφορά. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Μουσική.Καφές.Τσιγάρο.

Ντύθηκα και κατέβηκα. Αραιός κόσμος αγουροξυπνημένος να πηγαίνει στην δουλειά βιαστικά. Ξενυχτησμένος από κάποια εκπομπή που πάντα λέει την αλήθεια στην τηλεόραση. Ισως και από ένα δραματικό ή και ακόμα, κωμικό σίριαλ. Μπαίνω και γώ στο ρόλο. Κατευθύνομαι στο μετρό περνώντας διαδοχικά από ερηπωμένα νεοκλασσικά, ψιλικατζίδικα, σκουπίδια και μπουρδέλα. Προσπαθώ να μην με πατήσουν αυτά τα πρωινά φορτηγά.

Μπαίνοντας στο μετρό συνειδητοποιείς τι ώρα πας για δουλειά. Αντικρίζω ταλαιπωρημένες εργάτριες και εργάτες, καθαρήστριες. Μετανάστες κυρίως, που ήρθαν εδώ για ένα καλύτερο παρόν ή μέλλον. Από το βλέμμα τους καταλαβαίνεις ότι δεν το βρήκαν.Είναι πρίν της εφτά. Σε δύο ώρες αυτά τα ίδια τα βαγόνια θα γεμίσουν από όμορφες πωλήτριες, υπαλλήλους, φοιτητές και εμπόρους.Λίγο πιο ψεύτικα βλέματα θα αντικρύσεις. Η ίδια μιζέρια όμως. Παραδομένοι όλοι και γώ μαζί σε ένα συλλογικό ναι, είμαστε σκλάβοι. Και να κοιτάμε ο ένας τον άλλον πότε θα πεί το όχι και κανείς να μην το λέει.

Βγαίνοντας από το μετρό το θέαμα του ουρανού το ξημέρωμα διώχνει κάθε τι άσχημο από το μυαλό, αλλα κρατάει λίγο. Από τα παράθυρα του τράμ παρατηρώ τα πρώτα μποτιλιαρίσματα. Η άνεση πληρώνεται με χρόνο και νεύρα.

Φτάνω στην δουλειά μετά από αυτη τη γαμημένη ανηφόρα που μου θυμίζει κάθε φορά να κόψω το τσιγάρο. Ανοίγω πόρτα. Ανάβω τσιγάρο. Πρέπει να σκεφτώ. Σκέφτομαι τα πράγματα που πρέπει να φορτώσω. Τα καταφέρνω να πάρω παραπάνω τελικά. Βάζω μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου. Ακούω τους τσίγκους να γδέρνονται μεταξύ τους καθώς κατεβαίνει η πόρτα της αποθήκης. Μουσική, τσιγάρο, οδήγηση.

Κολλημένος στην κίνηση. Απαθής, χαζεύω τους τροχονόμους να παίρνουν την θέση τους στις διασταυρώσεις. Αμπελοφιλοσοφίες να περνούν από το μυαλό στο άκουσμα των πρώτων ειδήσεων στο ραδιόφωνο. Η κοινωνία εκπληρώνει για ακόμη μία φορά το χρέος της, παραμένει στα ίδια σκατά.

Φθάνω στον προορισμό μου. Τα χλιδοχάλια που περίμενα. Ξεφορτώνω και κάνω επαναλαμβανόμενες απόπειρες παρκαρίσματος. Τελικά τα σκάω σε ιδιωτικό πάρκινγκ. Το ξενοδοχείο μου προκαλεί εμετό. Συγρατιέμαι. Κυριλέ κυράτσες και κωλόγεροι. Υπάλληλοι δουλικότεροι από το συνηθισμένο. Με αγριοκοιτάζουν. Τους χαμογελώ. Φύγαν με γκόλ από τα αποδυτήρια. Στήνω μηχανήματα. Αράζω. Για 5 ώρες. Περιμένοντας το τεστ. Κενό. Τεστ. Φεύγω.
Παίρνω κατευθείαν μετρό το βράδυ πρέπει να ξαναπάω να πάρω αυτά και το αμάξι.

Πολύς κόσμος στο μετρό. Αλλοι για βόλτα. Άλλοι σχολάνε και εγώ μέσα σ΄αυτούς. Μια κοπέλα μου δίνει το εισιτηριό της. Είναι λίγο αλαφιασμένη. Την ευχαριστώ.

Βγαίνω στην επιφάνεια. Ο δρόμος έχει κίνηση. Κατευθύνομαι στο σουπερ μάρκετ γιατί πεινάω σαν πούστης. Φτάνω σπίτι. Φαί στη φωτιά, χαρτάκια, καπνός, χόρτο, μουσική. Ετοιμάζεται να βρέξει πάλι και γώ χαζεύω τα σύννεφα. Ο ουρανός είναι ακόμη το τελευταίο πράγμα που δεν έχει καταφέρει να καταβροχθίσει αυτή η μητρόπολη. Τον πολεμάει με τις εξατμίσεις και τα φουγάρα. Αυτός όμως την μπουγελώνει. Για να μπορέσει να δει τα χάλια της μέσα στους αντικατοπτρισμούς των νερών στους δρόμους. Περνάω αρκετή ώρα χαζεύοντας τα σύννεφα. Δεν λέει να βρέξει. Τρώω και με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Ξυπνάω για να σηκώσω το τηλέφωνο. Κανονίζω κάποια στιγμή που μου φαίνεται πολύ αργότερα μπύρες. Σηκώνομαι. Καφές. Μπάφος.

Κατεβαίνω εξάρχεια και καταλήγω σε ένα πρώην καφενείο, νυν κουλτουρο-καφέ. Το άβατο του Χρυσοχοίδη αλλώνεται σιγά-σιγά. Από εμάς τους ίδιους. Και την ίδια ανάπτυξη της υπόλοιπης πόλης. Μπύρα. Κουβέντες. Ο κόσμος δεν την παλεύει.

Φεύγω από εξάρχεια. Πάω για να τελειώσω τη δουλειά. Φτάνω στο ξενοδοχείο-στόχος κάθε πορείας. Μια γραβάτα στην είσοδο με καλησπερίζει. Μου κλείνει το δρόμο και περιμένει εξηγήσεις γιατί τολμάω να κυκλοφορώ στο λόμπυ με την αμφίεση που έχω. Του εξηγώ ότι δεν έχω καμία σχέση με τους υπόλοιπους εμετικούς τύπους που περιφέρονται στο χώρο και ότι έχω ερθει για δουλειά. Απομακρύνεται. Ευτυχώς γιατί έχω πιεί μπύρες και η επίρεια του χόρτου έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Μάζευω αυτά που έχω να μαζέψω και φεύγω. Γυρνάω σπίτι. Πέφτω για ύπνο.

Αν αυτή ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου, έτσι θα την περνούσα;

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Μπράβο κύριε υπουργέ τυχερών παιγνίων.


Καταφέρατε να μην καεί η Αθήνα. Αποδείξατε και εσείς όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση ότι σας ενδιαφέρουν πιο πολύ οι τζαμαρίες και οι τράπεζες παρά οι ανθρώπινες ζωές. Όχι μόνο το αποδείξατε, αλλά επαυξήσατε κιόλας με τον καλά οργανωμένο στρατό κατοχής να ρίχνει τόνους χημικούς, να πατάει διαδηλωτές, να ξυλοφορτώνει διαδηλωτές, να προσαγάγει και να συλλαμβάνει στο σορό διαδηλωτές. Κρατήστε τις τζαμαρίες σας λοιπόν για τα χριστούγεννα. Ξεχνάτε όμως ότι ο κόσμος πεινάει και δεν πρόκειται να ψωνίσει από αυτές τις μη-σπασμένες τζαμαρίες καθώς θα χρωστάει ακόμη στις μη-σπασμένες τράπεζες. Αλλά φυσικά όλα αυτά θα τα δείτε και ο ίδιος από τις μη-σπασμένες κάμερες σας.

Το οργανώσατε καλά το σχέδιο σας. Πληρώνετε με τα δικά μας λεφτά 9000 μπάτσους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να μας αποτρέπουν από το να κατεβαίνουμε κέντρο. Βάλατε ακόμη και τα κανάλια να εξυμνούν την μεγαλειώδη επιτυχία του σχεδίου. Και έχετε και ένα ελικόπτερο να πετάει εκεί πάνω για να μας θυμίζει οτί εδώ δεν είναι Αθήνα. Είναι Καμπούλ.

Καταφέρατε να αποδείξετε σε παιδιά το πολύ 20 χρονών ότι εάν πετάξεις ένα νεράτζι σε ένα μπάτσο αυτός θα σε δείρει, θα σε ψεκάσει με χημικά απογορευμένα σε καιρό πολέμου και τέλος θα σε στείλει στη δικαιοσύνη με συνοπτικές διαδικασίες και μετά φυλακή.

Τώρα εάν κάποιο από αυτά τα παιδιά αποφασίσει ότι με νεράτζια και πέτρες δεν γίνεται η δουλειά και πάρει κανένα γκάνι στο χέρι και αρχίσει και θερίζει ένστολους (διότι και αυτό όπως και οι ένστολοι δεν θα ξεχωρίζει ανθρώπους αλλά πλήθος), να σας καταλογήσω την ευθύνη ή μήπως όχι;

Εάν ο οποιοσδήποτε επαναστατικός αγώνας ρίξει μια ρουκέτα σε αυτό το ελικόπτερο που εδώ και μια βδομάδα δεν μας έχει αφήσει σε ηρεμία, θα μας πείτε ότι έχουμε πόλεμο; Δηλαδή τί; Να πάρουμε και εμείς τα όπλα που είμαστε εναντίον των πολιτικών σας επιλογών;

Ή μαζί σας ή εναντίον σας;(ο τελευταίος που είχε πεί αυτήν τη μαλακία έφαγε παπούτσι να σας θυμήσω).

Κάποτε όλο αυτό κύριε προπατζή το λέγανε φασισμό. Τώρα το λέμε δημοκρατία μηδενικής ανοχής(λίγο οξύμωρο δεν είναι αυτό αγαπητέ;). Δεν βαριέσαι όνοματα είναι αυτά, αλλάζουν.

Πόσο μεγάλη θα ήτανε επίσης η χάρα σας όταν εισβάλατε σε πολιτικό χώρο και στη συνέχεια σε δημόσιο χώρο που λάμβανε δράση πολιτική πράξη και συλλάβατε τους νεαρούς εν δυνάμει ταραξίες. Μας δείξατε επιτέλους ότι κάθε χώρος ιδιωτικός ή δημόσιος που έχει στοιχειώδη εργαλεία (σφυρια, καλέμια, τρυπάνια κ.α.), στοιχειώδη εύφλεγκτα υλικά (γκαζάκι, οινόπνευμα κ.α.) και στοιχειώδη ανακύκλωση συσκευασιών(μπουκάλια κ.α.) είναι γιάφκα. Με την προυπόθεση βέβαια ότι ο χώρος χρησιμοποιήται από νοήμοντα πολιτικά όντα.

Μπράβο σας λοιπόν κύριε Χρυσοχοίδη, νικήσατε! Όπως και ο Χίτλερ τα πρώτα του χρόνια στην εξουσία.

Σαν πολίτης να σας πω όμως την ταπεινή μου γνώμη.



ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΙΝΑΦΙ ΣΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.



υ.γ. Είστε επικινδυνότεροι από τους προκατόχους σας(μην το πάρετε σαν κοπλιμέντο, δεν είναι).

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Δεν είναι απλά μια επέτειος...

O

Λ

Ο

Ι


Σ

Τ

Ο

Υ

Σ



Δ

Ρ

Ο

Μ

Ο

Υ

Σ

!

Γκρι τα πραγματα...


...αυτες τις μερές...


...νομίζεις ότι ο καιρός αυτός μας ταιριάζει...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Τέλος Νοέμβρη (ετεροχρονισμένα)





Η νέα μου αυτοχωροθέτηση τελειώνει σιγά-σιγά. Άιντες γιατί πολύ καιρό έλειψα από τα εγκόσμια.
Τα εγκόσμια στα οποία πλησιάζει και πλανάται πάνω τους ένας Δεκέμβρης.

Θα γίνει αφορμή για νέο αντάμωμα ανθρώπων και δημιουργία όμορφων καταστάσεων;

Ή μήπως θα ξεκινήσει άλλη μία ''επέτειος'' στο ύφος του πολύτεχνείου του '73, στο οποίο και φέτος πέσανε σα λυσασμένα σκυλιά τα κόμματα να καρπώθουν την τότε εξέγερση που είχε πολλά κοινά στοιχεία με τον περσινό Δεκέμβρη, μέχρις να μεγαλώσουν οι τώρα εξεγερμένοι και να διεκδικήσουν και αυτοί πλέον ως κουρασμένοι επαναστάτες εξουσία;

Πάνω από όλα όμως η οργή για κάποιους ευτυχώς δεν σβήνει.

Πέρα από αυτό η ''πράσινη αλλάγη'' γίνεται φοροεισπρακτηκότερη και αστυνομικότερη και το πλήθος στενάζει με αμανέδες από την Ιστανμπούλ μιας και τώρα η Aegean έχει καθημερινές πτήσεις.

Οι εναλλακτικοί σχεδιάζουν εξωτικά ταξίδια για φαντασμαγορικά μουσεία, ηφαίστεια, ανήλικες πόρνες και ότι άλλο κυκλοφορεί στα ντοκυμαντέρ του σκάι και σε κάθε καθώς πρέπει εναλλακτικό μετα-φοιτητικό μπάρ.

Οι μικροαστικότεροι των εναλλακτικών τακτοποιούν σπιτικά και ανταλλάσουν αυτοκινούμενα κονσερβοκούτια εφόσον χάσαν την απόσυρση(ευτυχώς γιατί δεν παλευόταν άλλο το άγχος από την πτώση της αγοράς αυτοκινήτου λόγω κρίσης).

Η φύση ώς γνωστόν μας λείπει και την βλέπουμε με το μακαρόνι και μάλλον της λείπουμε και εμείς γι΄αυτό και μας κάνει τέτοιο καιρό μπας και γλυκαθούμε και ξεμιτήσουμε από την μητρόπολη και αυτό-εμφανιστούμε σε κανένα βουνό.

Και μιας και έκανα λόγο για τον καιρό να του πώ και γώ με την σειρά μου ότι μας έχει γαμήσει με τις υγρασίες που έκανε
τελευταία.

Τι τα θές όμως τέλος Νοέμβρη και βλέπουμε..