Τα φαντάσματα δεν πεθαίνουν την αυγή

Εδώ και κάμποσο καιρό,
κάποιες νύχτες,
όχι πάντα όλες,
αλλά σίγουρα πολλές,
οι ίδιοι αυτοί Ανθρωποι,
κάνουν την πόλη,
να μοιάζει με ιστορικό παράδοξο.

Είναι αυτοί οι Άνθρωποι,
που δημιουργούν,
μέσα σε σκοτεινά στενά,
αυτό που κάποιοι άλλοι άνθρωποι τρέμουν,
είναι Αυτοί που κάθε βράδυ,
φτιάχνουν ένα φάντασμα
που βολτάρει στο μαύρο ουρανό.

Το φάντασμα της αλληλεγγύης πλανιέται κάθε βράδυ πάνω από την πόλη μας.

Όλοι το νιώθουν,
άλλοι απειλητικά,
Άλλοι λυτρωτικά.
Αυτοί οι Άνθρωποι το βλέπουν καθαρά να χορεύει.
Τα μάτια Τους,στιγμιαία λάμπουν.

Ξέρουν ότι το πρώτο φως της αυγής θα το τσακίσει,
λίγες ώρες αργότερα θα έρθουν
άλλοι,
με φούλ-φέις, αλεξίσφαιρα και MP5,
να το αποτελειώσουν.

Λίγο πρίν αγγίξει το βρώμικο τσιμέντο,
θα γίνει κραυγή ελευθερίας.

Δεν θα συρθεί σε βρώμικο τσιμέντο.

Θα ξαπλώσει σαν ξαστεριά σε ερημικό νησί,
πάνω σε υψωμένες γροθιές.

Τότε το φάντασμα θα γίνει αλληλεγγύη,
διαπερνώντας κάθε νεκρό κουφάρι,
της πόλης αυτής, που το φως της μοιάζει ειρωνεία.