Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Σάικο ή αλλιώς ξυπνάτε

Κανένας δεν τον είδε να μπαίνει στο μπαρ,
παρήγγειλε ένα jack,
το κατέβασε,
όπλισε την καραμπίνα,
τράβηξε τη σκανδάλη,
έφαγε κάποιους,
και ύστερα φώναξε,

καριόληδες ξεσηκωθήτε ή αλλιώς σας ανοίγω καινούρια κωλοτρυπίδα, σας γαμάω όλους και χύνω στις φλέβες σας μουνιά.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Rays in debris.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011



Bird against the machine

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Για τα τρένα που φεύγουν (συμπεριλαμβανομένου και της γενιάς μας)




Υποθέτοντας ότι βγαίνεις από την γνωστή θέση του παρατηρητή τρένων που φεύγουν στην οποία τόσα χρόνια έχεις βολευτεί, σου δίνεται η ιδεατή (αλλά ποτέ ρεαλιστική) επιλογή να ανέβεις σε ένα από αυτά. Ανεβαίνεις;
Και αν το τρένο αντί να έχει προορισμό τις όμορφες πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης που φαντάζεσαι ότι έχει προορισμό, έχει το Άουσβιτσ τι κάνεις; Ανεβαίνεις;
Θυμήσου ότι στην αποβάθρα σε κυνηγάει ο ίδιος σου ο εαυτός. Ανεβαίνεις;
Δεν υπάρχει ευτυχία
που να κόβεται στα τρία
στην περίπτωση μας όμως
δεν υπάρχει πια ο νόμος

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Το να προσπαθείς να σώσεις μια σχέση με λέξεις είναι σαν να προσπαθείς να κολλήσεις μια σπασμένη πορσελάνη με σάλιο...

Σαν πλανήτες

Αυτός ο κόσμος ο μαγικός, ο άσχημος που πότε σε ντύνει με αστέρια και πότε σε πετάει σε μαύρες τρύπες που δεν ξέρεις που σε βγάζουν.Ή μάλλον ξέρεις. Σε άλλα σύμπαντα μακρινά βίαια και ψυχρά, που περιμένουν να σε ντύσουν με άστρα, με άλλα άστρα διαφορετικά. Τι μπορώ να κάνω από το να απολαύσω το ταξίδι και να ντυθώ με κάθε λογής χρώματος άστρο. Θα γελάω καθώς η δίνη με τραβάει και παραμορφώνει το είναι μου και την ψυχή μου που είναι φτιαγμένα από ύλη.

Δεν θα σταματήσω. Πως μπορώ να μην ερωτευθώ την βαρύτητα που μας έφερε κοντά. Πως μπορώ να μην ερωτευθώ την φυγόκεντρο που μας διώχνει μακρυά σε άλλα βαρυτικά πεδία περιμένωντας να αλληλεπιδράσουμε. Πόσο ντετερμινιστικό μπορεί να γίνει αυτό το όμορφο χάος...Η απάντηση κρύβεται στο χορό που στήνουν εκεί πάνω κάποια δίδυμα άστρα, καταδικασμένα να συγκρουστούν, να γίνουν σκόνη...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Ελευθερία ή πρόβατο.

Πόσο γοητευτική είναι η ελευθερία
σαν έννοια
σαν ιδέα
σαν λέξη
σαν τη φλογέρα του βοσκού για τα πρόβατα.


Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Με γεια τον καναπέ.


Έδω και αρκετό καιρό έχω χάσει κάτι από την πόλη. Δρόμοι και στενά δεν είναι τα ίδια πλέον.
Θες επειδή το βήμα μου καθώς τους διασχίζει είναι πιο βαρύ. Θες επειδή η καρδιά είναι κατά κάμποσες πληγές πιο πλούσια. Θες επειδή έγινε παιδική χαρά εικασάχρονων μπάτσων. Θες επειδή τους πουλήσαμε σε τιμή ευκαιρίας και τα σκυλιά τρέξανε μην χάσουν την προσφορά. Θες επειδή δειλιάσαμε. Θες επειδή ξεχάσαμε. Δεν ξέρω.
Κάποτε μέσα σε όλο αυτό το καυσαέριο ανέπνεα. Πλέον με πνίγει.
Τα πρεζάκια, οι ζητιάνοι, οι πόρνες και οι εργάτες με κοιτάνε σαν ξένο. Να λοιπόν που έγινα μετανάστης μέσα στην ίδια μου την χώρα και δεν είναι για σημαίες που δακρύζω.
Χωρίς να νικήσουμε, ξεχάσαμε την μυρωδιά του δακρυγόνου. Ντροπή μας.

Εσωτερική ρωγμή

Σκέψου όλα αυτά που έπραξες
βάλε στη σούμα και αυτά που δεν έπραξες,
ενώ το σύμπαν σε παρακάλαγε με πυροτεχνήματα υπερκαινοφανών να τα κάνεις
και θα έχεις την πλήρη εγκεφαλική σύσταση ενός νεομαλάκα.

Ξυπνάς και τον βλέπεις στον καθρέφτη κάθε μέρα
ότι ρούχα και να του βάλεις
ότι κούρεμα και να διαλέξεις
όποια φιλοσοφία και να ντύσει την καθημερινότητα του.

Θα μπορούσα να σε πω ηλίθιο
αλλά δεν είσαι
γιατί συνειδητοποιείς πλήρως την έκταση
της αχρηστίας σου.

Τώρα προσπαθείς να ντύσεις την δειλία σου
με ιδεολογήματα
και όμορφα λόγια ποιητών
σοφών.

Όπως κάθε λογής αστική κυράτσα
που ντύνεται στα λούσα για να καλύψει το εσωτερικό κενό.
Στους ευαίσθητους μπορεί να προκαλείς οίκτο,
αλλά εγώ γελάω μαζί σου Strange Avenger.

Γιατί πάντα θα ψάχνεις τον πάτο του πηγαδιού.
Ξεχνάς ότι εκεί σε περιμένει μια έρημος μοναξιάς.

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Φίδι στη μπάρα



Ακουμπάω την μπύρα στη μπάρα
σκύβω πάνω της
στηρίζομαι στα χέρια μου
σηκώνω βλέμμα
επόμενο ποτήρι στη σειρά
νερό
τζην
νερό
ρούμι
νερό
ουίσκι
μπύρα
νερό
ακολουθώ τα ποτήρια
τράβελινγκ η κάμερα και πίσω
θαυμάζω τα ποτήρια στη σειρά
να δημιουργούν ένα φίδι
που τρέφεται με τη χαρά
με τη λύπη
των συνδαιτυμόνων
νέτα στο κέντρο
ξεθαμπώνουν τζαμαρίες
δρόμο
σκοτεινές φιγούρες
γρήγορες περαστικές
ιστορίες ολόκληρες
να θέλεις να περάσεις μέσα από την βιτρίνα
στην ζωή κάποιου άλλου
να ζήσεις τόσες και άλλες τόσες εμπειρίες
ξανασηκώνω την μπύρα
κατεβαίνει η γουλιά
σερβιρισμένη με καπνό
ακουμπάω την μπύρα
αυτή τη φορά κοιτάω κέντρο
δύο μάτια
δεξιά
και εκεί το απόσταγμα της εμπειρίας χιλιάδων χρόνων και ζωών
να χαμογελάει
απλά
να χαμογελάει.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Μισά

Ήμασταν δύο μισά που θέλανε να γίνουν ένα.
Είμαστε δύο μισά που γίνανε ένα.
Όταν πραγματικά θα γίνουμε ένα,
μας περιμένει μία απέραντη μοναξιά.