όταν η άρνηση γίνεται...γέλιο

Την τελευταία εβδομάδα με έχει πιάσει μία άρνηση. Άρνηση να ασχοληθώ με οτιδήποτε αφορά τα οικονομικο-πολιτικα και την κρίση τους. Έχω μια ακατάσχετη επιθυμία να κάτσω σε ένα λόφο και να βλέπω σιγά-σιγά την Αθήνα να πέφτει. Τους ανθρώπους να τρώγονται μεταξύ τους. Την πόλη να πέρνει φωτιά. Να βλέπω το σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό να καταβροχθίζει τις σάρκες του. Να βλέπω στην τηλεόραση πόρνους να σκίζουν τα φορολογικά ιματιά τους και να γελάω πίνοντας τρίφυλλα. Να βλέπω τη Ρώμη να πέφτει. Εχω πολύ καιρό να κατέβω δρόμο κυρίως λόγω δουλειάς. Άλλα για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι δεν αποτελώ μέρος της ιστορίας. Ο τροχός της έχει πάρει την κατηφόρα και σκανδαλιάρικα τον βλέπω να φεύγει έτοιμος να συγκρουστεί με το όχημα που διασχίζει κάθετα το δρόμο. Και γελάω...

Και δεν γελάω μόνο εγώ...

Βρέθηκα για λίγο κοντά του και καθώς η ησυχία ήταν περίσια ακουσα και αυτό να γελάει με όλα αυτά...και είπα να του κάνω παρέα...


...και με πήρε αγκαλιά και γελάσαμε μαζί για λίγο,
γελάσαμε με την καρδιά μας για την ιστορία που γράφουν οι θνητοί...

κάπως έτσι η άρνηση έγινε γέλιο

και όπου υπάρχει γέλιο υπάρχει ιστορική νίκη.