Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Μπουκάλα όχι μονόπολη

 Αρχίζω και πιστεύω ότι η συνεχόμενη έκθεση σε κάθε λογής άρθρα και σχόλια από το μνημόνιο και μετά έχουν κάνει σμπαράλια την όποια (συν)γραφική μου ικανότητα, είτε επειδή αυτά που διαβάζω είναι απλά άψογα ως ιδέες  και γραφή, είτε γιατί κάποια άλλα που διαβάζω είναι εντελώς για τον πούτσο. Όλο αυτό έχει δημιουργήσει ένα τεχνητό θόρυβο στον εγκέφαλο μου και σε αυτά που θέλει να πει. Από τη μια νιώθω ότι υπάρχει μια πληρότητα με τα καλά που διαβάζω και ότι λίγο πολύ αυτά που ήθελα να πω ειπώθηκαν και από την άλλη η υπέρμετρη αρθρογραφία έχει καταστήσει την αντικαθεστωτική πράξη μουσειακό είδος. Διαβάζεις με ρυθμούς υπερκατανάλωσης, σπάνια τα χωνεύεις και ακόμα πιο σπάνια δραστηριοποιείσαι εναντίον της παθογένειας που διαβάζεις. 
 Είναι πολλά,θα μου πεις, αυτά που συμβαίνουν. Ναι είναι πολλά. Πάντα ήταν πολλά. Απλά τώρα αποφάσισες να ρίξεις μια ματιά και να μάθεις τι συμβαίνει γύρω σου. Πάντα οι μπάτσοι βαράγανε, πάντα οι φασίστες έσφαζαν μετανάστες,πάντα τα αφεντικά γαμούσαν τους υπαλλήλους και πάντα οι κυβερνήσεις ψήφιζαν απαράδεκτους νόμους που ψαλίδιζαν σιγά σιγά την ελευθερία σου. Αν δεν με πιστεύεις ψάξε μόνο σου παλαιότερες ειδήσεις και αρχεία και δες. Δεν θα σου πω εγώ που, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε θέλησα  ποτέ να γίνω, το μπλόγκ αυτό μεταφέρει απλά προσωπικά βιώματα των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών και του έρωτα (γιατί πολιτική χωρίς έρωτα είναι...αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις των 8).
 Ίσως να σε ξενίζει στη εποχή των μνημονίων η τρομερή επίθεση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με χρήμα (είτε ως μισθός είτε ως αποταμίευση ή επένδυση) και ιδιοκτησία (των μεσαίων-κατώτερων στρωμάτων). Τι ακριβώς περίμενες να συμβεί όταν βάσισες την ζωή σου σε αυτά που τα ελέγχουν άλλοι (που όπως έχει δείξει και η ιστορία δεν σε έχουν και σε μεγάλη υπόληψη). Είναι σαν να έχουν μαζευτεί πέντε πιτσιρίκια να παίξουν μονόπολη, η μάνα να τους δίνει το κουτί με το παιχνίδι μπας και βάλουν λίγο κώλο κάτω γιατί έχουν κάνει το σπίτι άνω κάτω, τα αφήνει να παίξουν και στις εννιά το βράδυ επειδή είναι ώρα για ύπνο και έχουν και σχολείο αύριο να μαζεύει το παιχνίδι και τα πιτσιρίκια να μένουν με αυτό το βλέμμα που λέει ''μας γάμησες τώρα, πάνω που νίκαγα''. Έτσι και αυτοί που εσύ έχεις βάλει πάνω από το κεφάλι σου έχουν ένα παιχνίδι που εσύ όπως και τα πιτσιρίκια πιο πάνω πιστέψατε ότι είναι αληθινό,  στο δίνουν να παίξεις και όταν δεν γουστάρουν τα μαζεύουν όλα και κάτσε εσύ να λες ότι νίκαγες. Αντί βέβαια να πάρεις τους φίλους σου και να φτιάξετε ένα άλλο παιχνίδι και να γουστάρετε τη βραδιά, προτιμάς να παρακαλάς να σου φέρουν την μονόπολη πίσω, λες ότι έφταιγε η Ελενίτσα που ενώ της έτυχε κάρτα για να πάει στο τετραγωνάκι της φυλακής δεν πήγε και για αυτό μας πήρανε την μονόπολη γιατί δεν παίζαμε δίκαια. Ε κάτσε παρακάλα να δούμε τι θα γίνει. Μετά το πολύ πολύ να δείρεις και την Ελενίτσα και στα 18 να ψηφίσεις τα αυγά. Στην παραπάνω παρομοίωση μπορεί κάποιος να δει μακροσκοπικά λίγο πολύ την ελληνική ιστορία από το 1821 και μετά.Μπορεί ακόμα να δει και το μέλλον με την ρώτα που έχουμε χαράξει. Απλά.
 Για αυτό σας λέω χωρίς να χρειαστεί να γράψω αρκετά. Μπουκάλα όχι μονόπολη.