Σύνολα

 

Ο Στάθης παίρνει την πάσα από τον Κώστα και με ένα όμορφο λέι-άπ την στέλνει στο καλάθι. Μια στιγμή από τις πολλές που ξεκλέβεις στο σχολείο στα διαλλείματα προσπαθώντας ενστικτωδώς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην επιβολή του καθηγητή και το παιχνίδι, εν μέσω μιας θυελλώδους εφηβείας. Έτσι οι φίλοι αναπτύσσουν το ουτοπικό συναίσθημα ότι θα είναι έτσι για πάντα, αυτοί από τη μία και οι άλλοι από την άλλη. Όποιοι και να είναι οι άλλοι.

Περνάνε όμως τα χρόνια και όλοι ξέρουμε πως λειτουργεί αυτό στις μέρες μας. Οι φίλοι χάνονται για διάφορους λόγους. Σχηματίζουν καινούργιες ομάδες γίνονται μέρος διαφόρων πλευρών, έχοντας ξεχάσει πολλά από τα αρχικά εμείς και τα αρχικά αυτοί. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκατσαν ποτέ να σκεφτούν που πήγαν όλα αυτά τα χαμένα εμείς. Ούτε που κρύφτηκαν οι άλλοι. Δημιουργούν συνεχώς καινούργια σύνολα. Σύνολα που πολλές φορές συγκρούονται.

Ο Στάθης βρίσκεται ανάμεσα από επικαλαμίδες και άσπρα κράνη. Ξεκουράζεται και συζητάει πάνω στην μηχανή αγριοκοιτάζοντας περαστικούς. Ο Κώστας είναι περαστικός και ψάχνει τρόπο να γυρίσει σπίτι μετά από τόσα χιλιόμετρα και δακρυγόνα που πέρασαν από τα μάτια του. Ο Στάθης αναγνωρίζει τον Κώστα και του φωνάζει. Ο Κώστας μέσα στην χημειοζάλη του καταφέρνει να μην τον αναγνωρίσει με την πρώτη. “Ο Στάθης είμαι από το σχολείο”. Ρίξη.

Αγνοώντας συνειδητά πλέον και ο Κώστας και ο Στάθης τον παραπάνω κανόνα μένουν άναυδοι, στην στιγμιαία αυτή ρίξη του χωροχρόνου, όταν ανταμώνουν. Γίνονται μάρτυρες αυτού του παγερού κανόνα και σαν ταινία περνάνε από μπροστά τους όλα τα εμείς και όλα τα αυτοί. Για μια στιγμή σκέφτονται να κρατήσουν αυτά τα παλιά εμείς που περνάνε από μπροστά τους. Είναι πολύ αργά όμως. Τυπικότητες που ακολουθούν βάζουν απλά την ταφόπλακα.

Ο Κώστας σκέφτεται απλά ότι αν τους πήρε κανένα μάτι θα τον περάσουν για λήτη. Κανόνες του δικού του συνόλου.

Ο Στάθης συνεχίζει να μιλάει με τα υπόλοιπα κράνη. Στιγμές του δικού του συνόλου.

Ποιός αλήθεια χωρίζει τους ανθρώπους σε σύνολα;

Η ίδια τους η μνήμη μάλλον...