Τσιγάρο στο στόμα

Το προσωπό σου έλαμψε,
όπως παλιά,
τότε που τα πρόσωπα μας έλαμπαν από τις κάφτρες των τσιγάρων,
σε σκοτεινά σοκάκια,
τις ώρες που η πόλη κοιμάται και τα φώτα είναι λειψά.

Έχεις ταιριάξει σε αυτή την πόλη,
χρόνια τώρα,
η Αθήνα και εσύ.
Χρόνια τώρα φεύγω από εσένα και από αυτήν την πόλη.
Εδώ όμως γυρνάω.

Ξανά και ξανά
για να νιώσω ολόκληρος.

Μισός δρόμος και μισός αγκαλιά.
Αυτό είμαι.
Τόσο απλός είμαι
και ας σε γοήτευαν τα λόγια που διαλέγαν να βγούν,
μόνα τους θαρρείς από το στόμα μου.

Δάσος από παράθυρα,
είναι το δικό μου δάσος
και πόσες φορές το είδαμε να ανάβει και να σβήνει,
αγκαλιά.

Δεν σου χάρισα τους χάρτες που νοσταλγούσες.
Τους υποσχέθηκα,το ξέρω.
Δεν μπόρεσα.
Μόνο αυτό το δάσος από παράθυρα.

Χθες όμως καθώς το κοιτούσες, χαμογέλασες.
Το προσωπό σου έλαμψε και ας μην είχαμε τσιγάρο στο στόμα.