Ρολόγια σε τοίχους

Αγνόησε για λίγο το ρολόι στον τοίχο
το κάθε δευτερόλεπτο στάζει αίμα
δεν ακούς τον ήχο;

Σαν μια αγχόνη
να σε αγχώνει
κοιτάς το ρολόι στον τοίχο
καθε λεπτό να σε τραβάει πιο πίσω
και μετά να αναρωτιέσαι γιατί λείπω.

Και εγώ σου λέω αγνόησε το ρολόι στον τοίχο
ο ήλιος έπεσε γονατιστός πίσω από ενα φουγάρο
δε χρειάζεσαι ρολόι για να νιώσεις τον χτύπο
να ακούσεις το κρύο
την ειρωνεία μιας πανσέληνου
σε χρόνο ενεστώτα
εποχής χειμώνα
πίσω από σύννεφα και φώτα.

Με τον μάγκα να κράζει αυτό που θέλει αυτή η πόλη
δεκαπέντε πόδια αγνό άσπρο χιόνι
να δέσει χρώμα και ειρωνεία

Να πέσει το ρολόι από τον τοίχο
να πέσει ο τοίχος
ο χρόνος
η ύλη
μπάζα
να σε δω
να γκρεμίσουμε όλα τα φουγάρα
να μην ξαναπέσει ο ήλιος
να δεθεί με το φεγγάρι που σαν ειρωνεία
θα προβάλει μια τελευταία έκλειψη
να μας τυφλώσει ο χορός τους
αυτός ο χορός που κρατάει χιλιετηρίδες

Και μεις τον αγνοούμε επιδεικτικά
βάζοντας τρικλοποδιές με κακόγουστα φουγάρα
στήνοντας ρολόγια και τοίχους μεταξύ μας
και μετά να απαιτούμε πανσελήνους και χιόνια
αγνοώντας επιδεικτικά
πόσο μόνο είναι το φεγγάρι
πόσο μόνος είναι ο ήλιος
διαφορετικά δεν θα του έδινε κάθε βράδυ
λίγο από το φως του
να καθρεφτίζει
μοναχικά
ρομαντικά βλέμματα
που το πρωί
αντί για τον ήλιο
κοιτάνε ένα ρολόι σε ένα τοίχο.

Μηδενισμός ρε μουνιά...

Όταν πιτσιρικάς διάβαζα ιστορία πάντα με γοήτευε η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.Θες το ότι μου φαινόταν άδικο ένας αυτοκράτορας να κατέχει όλο τον κόσμο, θες το ότι μου φαίνονταν πολύ αδερφές οι Ρωμαίοι με τις στολές τους μπροστά στις μπρούταλ εξεγέρσεις σκλάβων, θες ότι γούσταρα το ότι ένα παρτάλι με μούσια τους την είχε πεί άσχημα διαλέγοντας μια παθητική στάση (αγάπη ρε μουνιά). Όπως και να έχει πάντα με γοήτευε η πτώση μιας υπερδύναμης γιατί απελευθέρωνε κυρίως όλες τις δυναμικές που υπήρχαν στην κοινωνία εκείνη τη στιγμή, καλές και κακές. Κάποιοι διαλέγουν να φάνε τα ψοφίμια και τα αποφάγια των προηγούμενων (βλέπε ρώσικη μαφία μετα την πτώση της ΕΣΣΔ), άλλοι διαλέγουν να απελευθερώσουν την δυναμική όμορφων ονείρων.
Φτάνοντας στο σήμερα βλέπουμε εξόφθαλμα πλέον ότι η δυτική αυτοκρατορία πέφτει μαζί με τους δορυφόρους της(π.χ. ελληνικό κράτος). Ο πλανήτης γυρνάει σε μια σούπα που πλέον αναδεικνύονται όλες οι δυναμικές αυτού του παγκόσμιου χωριού. Άλλοι θέλουν να στρογγυλοκάτσουν στο θρόνο του αυτοκράτορα και άλλοι απλά λένε αρκετά ρε μαλάκες με την κονόμα.
Η ιδιαιτερότητα της επόχης μας βέβαια και της αυτής της πτώσης είναι το ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας. Ξηγούμαι. Τέλος της ιστορίας δεν σημαίνει ότι θα σκάσουν οι αρμαγεδδώνες απο το διάστημα,ούτε το ότι τελείωσαν οι σελίδες στο ημερολόγιο των Μάγιας. Απλά από την προϊστορική εποχή η ανθρωπότητα έχει συνηθίσει σε κάποιες απόλυτες σταθερές ανάπτυξης.Το είδος αυξάνεται ποσοτικά εφόσον ανακαλύπτονται νέοι κόσμοι και νέες τεχνολογίες, είτε αυτές είναι αλέτρι είτε επιταχυντής σωματιδίων, εξαπλωνόμαστε παντού και γdnaενικά ρε παιδάκι όπως και να το κάνεις είμαστε ένα αρκετά πετυχημένο μιξ γονιδίων εφόσον δαρβινιστικά σκοπός των οργανισμών είναι η επιβίωση και η επικράτηση του DNA.
E λοιπόν μάγκες το πάρτυ τελειώνει σιγά σιγά. Οι πόροι που χρειάζονται για να συντηρηθεί αυτό το οικοδόμημα τελειώνουν και λίγοι από εμάς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον καινούριο κόσμο σβηστών οθονών. Η εξαφάνιση της βιοποικιλότητας απειλεί την επιβίωση του πανέξυπνου DNA μας. Αυτά σε συνδυασμό με την μουνοπανίαση που διακατέχει τους ανθρώπους που συνήθως έχουν τα όπλα θα οδηγήσει σε ένα οριστικό και άντε να τελειώνουμε παγκόσμιο πόλεμο (που ήδη γίνεται, τέταρτος αν τα μετράω καλά) και μετά μάγκες η καλύτερη ησυχία που θα έχετε ακούσει. Και δυστυχώς όσα παρτάλια με μούσια και να ερθούν δεν μας σώζει κάτι.
Είμαστε η τυχερή γενιά που θα αντικρίσει το τέλος της ιστορίας που από κάποιο σημείο της ζωής μας και μετά από πανάκριβα διαμερίσματα θα αναγκαστούμε να γυρίσουμε βίαια στις σπηλιές.Το μεγαλύτερο reset  της ιστορίας. Αυτή την πικρή ελπίδα θρέφω. Το ότι θα είναι reset και όχι shut down ή μπλε οθόνη...

Σάπιενς δεν είσαι, ούτε φαίνεσαι.

Bάλε στην πόρτα σου
αλφάδι
σφυροδρέπανο
σημαία
κάτι βάλε
μην σε παρασύρει το ποτάμι
της οργής
της επανάστασης
των πρώην κομματόδουλων.

Κατέβα στο δρόμο και δες 

την αστυνομία που σε φυλάει από τους κλέφτες

τους ζητιάνους που κάποτε μένανε στο διπλανό διαμέρισμα

τους μετανάστες που λύσαξες να φύγουν

και φεύγουν τελικά 

ίσως γιατί κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι.

Βάλε μαντήλι στο πρόσωπο
μαλόξ
κουκούλα
μην σε πιάσουν τα δάκρυα
για αυτούς που πριν λίγα χρόνια
κατηγορούσες
οτι βάζανε μαντήλι στο πρόσωπο
μαλόξ
κουκούλα
και τωρά αναρωτιέσαι που πήγαν.

Σου δίνω την παλιά μου παλαιστίνα
μου την είχε δώσει ένας ιρακινος
που την φόραγε
για να ενοχλίσει την βενζίνη στο αμάξι σου
που χαράμισες σε μποτιλιαρίσματα
με σάουντρακ τις κόρνες.

Εγώ θα είμαι εδώ για να σου θυμίζω
οτί αυτό που βρίζεις
ειναι αυτό που πριν λιγο καιρό εκθείαζες
αυτοί που φτύνεις
είναι αυτοί που ψήφισες
αυτο που θές
είναι αυτό που σε γαμεί.

Ακόμα ξεχνάς τα βασικά συστατικά της επανάστασης
έρωτας
ζωή
παιχνίδι
αγάπη
σκέψη
και γι αυτό πάλι κάποιους μαλάκες θα βάλεις πάνω από το κεφάλι σου
και πάλι θα πεινάσεις.

Δεν φταις εσύ
η καριόλα η ιστορία φταίει
που εδώ και 4000 χρόνια
κάνει κύκλους
και ανακυκλώνει
ανθρώπους σαν εσένα
σαν αυτούς.

Από τα δεκαεννιά

Δεκαεννιά σε πήραν αριστερά
τα έσπασες μαζί τους και τράβηξες ανατολικά
εκεί όπου υπάρχει
το χρώμα
ο ήχος
η ομιλία
το άρωμα
η φιλία
τα έψαξες και αλλού
έξω από τον κύκλο που αλφάδιαζες
μέσα σε κύκλους ποιητών και θεατρίνων
ψάχνοντας το άλφα της αλήθειας
το ωμέγα του ψέμματος
ανακαλύπτωντας τα όνειρα
σημάδια στο ζωδιακό
κουρέλια στο σώμα σου
λίγα τα μαλλιά σου
το φαντασιακό σε σταθερό φακό 50mm
το ασπρόμαυρο στα ψηφία
και το χρώμα σε ένα καφέ τούρκικο
πέρα από την ινσταμπούλ
εκεί που ρασοφόροι πριν αιώνες ανοίγαν μονοπάτια
και γύρισες
και ήρθες να με ξαναβρείς
χορέψαμε μαζί έξω από κύκλους
σε παραλίες με ταβάνι τα ζωδιά μας
και την επιστήμη χαλί στα πόδια μας
εκεί ανακαλύψαμε από την αρχή
τη φωτιά
τον τροχό
τις κινήσεις των αστερισμών
τις τροχιές των φίλων
αστεροϊδείς αυτοί
που παγιδεύονται στη βαρύτητα ενός πλανήτη
που ξέχασε γιατί γυρίζει
πάγωσε σε αγορές κ παζάρια
και σε κουνάει
και σε βρέχει
να ξυπνήσεις
ωρα καλημέρας να έρθεις πάλι
περιμένω
από τα δεκαεννιά.

Καλό φθινόπωρο (όπως πάντα)

''...όπως και στην κατοχή, ο δεύτερος χειμώνας ήταν ο δύσκολος''

Θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου, το καλοκαίρι κάπου σε ένα χωριό χαμένο σε μια χαράδρα στη νότια Κρήτη.

Δεν ξέρω αν θα συμβεί το ίδιο για φέτος. Κατοχή σημαίνει την κατάλυση μιας κατάστασης ελευθερίας που προυπάρχει. Κάποιοι λένε οτί βιώνουμε μια μορφή οικονομικής κατοχής. Διαφωνώ. Δεν είμασταν ελεύθεροι πριν. Έκτος αν η ελευθερία καθορίζεται από τα χρήματα που έχεις στο πορτοφόλι σου. Αν είναι έτσι κ γω μαζί σας. Αλλά δεν είναι έτσι και δεν καθορίζεται απο αυτό η ελευθερία.

Ακόμα και αν έχουμε κατοχή γιατί περιδιαβένουμε σαν τουρίστες μέρη που ζήσανε αντάρτες;

Η ελευθερία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί κάποιος να ακολουθήσει τις επιθυμίες του χωρίς περιορισμούς. Όταν πλέον τα πάντα σε μια πόλη εξαρτώνται από το πόσα χρήματα έχεις στο πορτοφόλι σου ακόμα κ η εκπλήρωση των επιθυμιών τότε όσα και να έχεις από αυτά τα ανταλλακτικά χαρτιά δεν είσαι ελεύθερος.

Πάντα το περιβάλλον περιόριζε τον άνθρωπο. Είτε σκοτωνοντάς τον, είτε τοποθετόντας τον σε τοίχους και κανόνες. Και αυτό που ακούω καθημερινά είναι μια βοή από κανόνες. Δούλεψε, βρες λεφτά, πλήρωσε, αγόρασε, φύγε, έλα, πάνε και γαμήσου.

Πόσο πιο πλούσια θα ήταν η ζωή μας χωρίς την προστακτική ...

Σκόρπιες σκέψεις καθώς μπαίνω στον εικοστό ένατο χειμώνα κατοχής μου.

Οι προοπτικές χειρότερες από τον εικοστό όγδοο.

Όπου υπάρχει δυσκολία όμως ελοχεύει η περιπέτεια και η αλητεία.

Η δυνατότητα έστω να βιώσεις έντονα τον μικροκοσμό σου και να σμίξεις με άλλους μικρόκοσμους.

Οι μέρες μας είναι μετρημένες και δεν φοβόμαστε τίποτα λοιπόν.

Η απωλειά μας αμελητέα γι αυτό δεν αγχωνόμαστε.

Μπορεί να συγκρουστούμε, μπορεί να κάτσουμε και στον καναπέ, αλλά το μηδεν καραδοκεί σε κάθε μας απόφαση.

Ασε την ταινία να παίξει και ρίχνεις τα μπινελίκια στους τίτλους τέλους...

Δημιουργία μαλάκες και όχι γκρίνια...

Άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά βάλτην στα τέσσερα και ξέσκισέ την.

Άσε τους άλλους να φτιάχνουν προϋπολογισμούς, εμείς ποτέ δεν υπολογίσαμε ούτε τα κάλα ούτε τα κακά που μας βρήκαν και δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε τώρα.

Τα φιλιά μου στο φθινόπωρο γιατί το πήρα λίγο στραβωμένος από τα μούτρα...

Για τις πλατείες

Θυμάσαι εκείνο το Δεκέμβρη,

ένα μεσημέρι,

στη μέση της Πανεπιστημίου,

Ελληνες και ξένοι να παίζουν μπάλα;

Με χαμόγελο για τη βροχή της φωτιάς που θα ακολουθούσε.

Μια σκηνή, μια πολιτική πράξη, ένας σοβαρός αντίλογος.

Κάτι τέλος πάντων που τρομάζει κάθε εξουσία άνευ κομματικής ταυτότητας.

Η κατάλυση του κράτους και της κανονικότητας.

Η αμφισβήτιση του ίδιου του βιορυθμού αυτής της πόλης.

Το κλάσε μου τα αρχίδια μετά από το άντε και γαμήσου.

Πόσα μίλια απέχει αυτή η εικόνα από την αγανάκτηση του Συντάγματος. Ηθικά, ποιοτικά,πολιτικά,φαντασιακά.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες από επιλογή.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν συμπαθώ τα πανηγύρια.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω δει την άμεση δημοκρατία από κοντά και να δουλεύει.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι σύντροφος με φασίστες και πατριώτες.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω τις μικρογραφίες της μικροαστίλας.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω την εξουσία της μάζας.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί θεωρώ ότι ο εχθρός μου δεν βρίσκεται μόνο στους 300 της βουλής αλλά και μέσα στον όχλο.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν θέλω να επηρεάσω, να καθοδηγήσω,να πείσω κανέναν για καμιά πολιτική θέση ή δράση.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που καμουφλάρουν τις ιδέες του για να αρέσουν σε ένα πλήθος που δεν γουστάρει την πολιτική ταυτότητα, το κοινωνικό πράττειν δηλαδή του ανθρώπου.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που κουβαλάνε τα λάβαρα των εχθρών μου.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί η εξέγερση δεν είναι απογευματινό χόμπι.

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί με φοβίζει ο φιλικός μπάτσος (γιατί αν και φιλικός συνεχίζει να έχει εξουσία πάνω μου).

Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω ζήσει την αγανάκτηση και ξέρω τι σημαίνει.

Oι πλατείες είναι πιο όμορφες όταν παίζουν παιδιά.

Είτε μικρά,είτε μεγάλα.

Όπως εκείνο το Δεκέμβρη, που θυμάσαι.

Οι νέοι σήμερα...

Οι νέοι σήμερα δεν έχουν μέλλον,πως θα κάνουν όνειρα;

Πριν πέντε χρόνια είχαν.
Θα τελείωναν το σχολείο, θα πήγαιναν πανεπιστήμιο σε μια σχολή στην τύχη,
μετά στρατός, θα έβρισκαν μια δουλειά, 8ωρο, με ένσημα, θα ψώνιζαν συντηρητικά με γεύση από το σουπερ μάρκετ, το καλάθι της νοικοκυράς θα ήταν γεμάτο, θα αγοράζαν το καινούριο τάδε αμάξι το οποίο βγάζει 500 άλογα και άλλα τόσα βόδια καίγοντας μόνο 1 λτ βενζίνη σε κάθε μέτρο, επιρεασμένοι δε από την διαφήμιση που είδαν στην σουπερ χαι ντεφινισιον πλάσμα λεντ, θα κάνανε 2-3 κουτσούβελα που θα τα πήζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο διάβασμα και στα χόμπυ, θα πέρναν διάφορα μαγικά χαπάκια για να είναι ευτυχισμένοι, τσάμπα εφόσον είχαν και ένσημα, έ και κάποια στιγμή θα γινόταν τα κουτσούβελα μεγάλοι και θα κάναν ακριβώς τις ίδιες μαλακίες με τους γονείς οι οποίοι θα ήταν στο σπίτι στο χωριό να επιβλέπουν τους ινδούς που καλλιεργούν τους κήπους τους.

Κάθε λαός έχει τα όνειρα και τους εφιάλτες που του αξίζουν...

Ένας χρόνος μνημόνιο, μια ζωή μαλάκας.

Πλέον η αντιμνημονιακή πολιτική απέκτησε άξονα. Το απεχθές χρέος. Προφανώς συνέβαλε πολύ και το ντοκυμαντερ Debtocracy. Πλέον όλο και πιο πολύ ακούγεται ότι αυτό θα μας σώσει. Δεν ξέρω αν το να διαγραφεί ακόμα και όλο το χρέος του κράτος θα αλλάξει τρομερά τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεν θα γίνουν οι φτωχοί πλούσιοι και τα ίδια ανθρωπόμορφα όντα που ελέγχουν την κοινωνία θα συνεχίσουν να την ελέγχουν. Μπορεί να αυξηθούν τα υλικά αγαθά που θα μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει. Άληθεια μετά από όλα όσα γίνανε τον τελευταίο χρόνο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κριτικάρει τον ίδιο τον τρόπο ζώης που είχαμε κ χάσαμε ή θα χάσουμε.

Άλήθεια πόσο στοιχίζουν τα όνειρα;
Πόσο στοιχίζει να τα κυνηγήσει κάποιος;
Τι όνειρα είναι αυτά;
Περιλαμβάνουν το συλλογικό;
Τον διπλανό;

Η μεγαλύτερη ήττα που πάθαμε ήταν ότι μάθαμε να βάζουμε την οικονομία πάνω από όλα.
Μάθαμε για δείκτες, για σπρέντς, για δημοσιονομικό έλλειμα και ένα σωρό άλλους όρους.

Άλήθεια αυτή η γνώση μας έλλειπε;

Ο Τhoreau στριφωγυρίζει στον τάφο του.
Ο Γκάντι πλέκει ζιπουνάκια δεύτερο σύννεφο δεξιά και γελάει.
Ο Τσε Γκεβάρα χαράζει ονόματα σε σφαίρες.
Ο Αινστάιν έχει πονοκέφαλο.

Ένας αβορίγινας πετάει το θήραμα στη φωτιά κοιτάει τα άστρα από πάνω και συζηταέι χαμογελαστός με τους συντρόφους του. Μάζι το πιάσανε. Μαζί θα το φάνε.

Ολα αυτά που σε απασχολούν ανάγονται στην ανταλλαγή χαρτιών με φίρμα(είτε δημόσια, είτε ιδιωτική) που έρχονται σπίτι σου και συ τα ανταλλάσεις με χαρτιά που έχουν πάνω νούμερα.

Αυτός είναι ο πολιτισμός σου.

Και μόλις τελειώσουν τα χαρτιά πάντα θα υπάρχει ένας 44χρονος σε κάποια Ομόνοια να μας δείξει οτί μόνο στα χαρτιά βρίσκεται ο πολιτισμός σου. Και όταν σωθούν αυτά καταστρέφεται και αυτός.

Την επόμενη φορά που θα αναλογιστείς την απόκλιση του προυπολογισμού και της ανάπτυξης, ρίξε και μια σκέψη για την απόκλιση της ζωής σου από τον φυσικό τρόπο ζωής ενός θυλαστικού, ενός Ανθρώπου.

Το σύστημα είναι τόσο σκληρό όσο ένα κομμάτι βούτυρο. Εσύ είσαι τόσο αδύναμος όσο ένα μαχαίρι.

Καλό σου απόγευμα.

Για το Ρασούλη, τον Παπάζογλου, το Σάντα, το Βέγγο...

Μας μεγάλωσαν, μας έμαθαν να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε, να αγγίζουμε, να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Τώρα ήρθε η στιγμή να την κάνουνε.

Μας αφήνουν μόνους με τα θεριά.

Πόλλοι ταλαντούχοι διεκδικούν την θέση τους.

Από ήθος όμως;

Μας αφήσατε στα δύσκολα όμως ρε Άνθρωποι...

...όπως κάθε καλός δάσκαλος τον μαθητή του.

Ευχαριστούμε για όλα και δεν είναι λίγα.

Προσπαθούμε ακόμα.

Ψιλά γράμματα

Θυμάσαι πιστεύω πως είναι να γυρνάς μέσα στην πόλη χωρίς σκοπό.
Η ενοχή σου κάθεται στο στήθος όπως την γύρη τώρα που μπαίνει η άνοιξη.
Μέχρι να φταρνιστείς και σαν μίξα να χυθεί στον τοίχο και να γλιστράει προς τα κάτω
αργά βασανιστικά σε διάφορα σχήματα που θα ζήλευε και ο Νταλί.
Στην τελική καλύτερα αυτή παρά τα μυαλά σου.

Αφού σου βγεί και η ενοχή μένεις ελεύθερος χωρίς σκοπό.

Μη ρωτάς γιατί.

Έψαξες για σκοπό και το ξέρεις καλά,
στη γραμμή του ΟΑΕΔ
σε πανεπιστήμια
σε σχολεία
σε φυλακές
σε ψυχιατρεία
στους συγγενείς
στους γνωστούς
στους φίλους
στις γυναίκες
στο δρόμο
στους χώρους
στις ομάδες
σε κοπάδια
σε βουνά
και τέχνες.

Μη ρωτάς γιατί δεν βρήκες.

Μάλλον δεν ήθελες.

Ήθελές να είσαι ελεύθερος.

Είσαι.

Μόνο που η κοινωνία αναλώνεται,
στη γραμμή του ΟΑΕΔ
σε πανεπιστήμια
σε σχολεία
σε φυλακές
σε ψυχιατρεία
στους συγγενείς
στους γνωστούς
στους φίλους
στις γυναίκες
στο δρόμο
στους χώρους
στις ομάδες
σε κοπάδια
σε βουνά
και τέχνες.

Μην εκπλίσεσαι.

Ήταν στα ψιλά γράμματα γι΄αυτό δεν το είδες.

Ινφο

Το όπλο που θα καταστρέψει τον άνθρωπο δεν είναι τα πυρηνικά παρόλο που όλο και πιο πολύ φλερτάρουμε με αυτά και τον αρμαγεδόν μας.

Το όπλο που θα καταστρέψει τον άνθρωπο είναι η πληροφορία. Που να χωρέσει το μυαλό πλέον τόση βία τόση αδικία. Παντού. Σου έρχεται από παντού.

Η πληροφορία έχει ξεφύγει από την δυνατότητα επεξεργασίας του ατόμου και από κάθε ανθρώπινη νοητική κλίμακα και ας είναι ο άνθρωπος ο δημιουργός της. Ή μάλλον η κοινωνία διότι ένας και μόνο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει τις προυποθέσεις γέννησης της πληροφορίας που περικλείει τόση βία και τόση αδικία...σε ένα τόσο δα μικρό πλανήτη...

Μετά την απεργία

Ξημέρωσε λοιπόν και βιάστηκες να βγείς να δηλώσεις πόσο κόσμο είχε η πορεία, πόσους δέσανε, πόσους δείρανε, πόσους παρολίγο δολοφόνησαν, πόσα μπουκάλια και πόσες πέτρες φύγανε.
Κάθομαι εδώ στο δικό μου τόπο της μισθωτής σκλαβιάς με το ίδιο μεροκάματο με προχτές και την ίδια έλλειψη σύμβασης και ενσήμων, τους ίδιους απλήρωτους λογαριασμούς στο τραπέζι.Στο μετρό ακύρωσα και εισητήριο, δεν είχα όρεξη να ριψοκινδυνεύσω και να βασιστώ στην αλληλεγγύη των συνεπιβατών μου.
Μάλλον ξύπνησα χωρίς αυταπάτες σήμερα.
Περιμένω το επόμενο πανυγήρι να απεργήσω μπας και κοιμηθώ καμιά ώρα παραπάνω, όπως χθες. Ναι θα κοιμηθώ γιατί βαρέθηκα τα ραντεβουδάκια με καριόλες γκόμενες μεσημεριάτικα στο μουσείο, στα προπύλαια, στην κλαυθμώνος. Τέλος στο τζόγο του δρόμου μάγκες.
Οι δρόμοι ανήκουν στην εξουσία πλέον, ας το καταλάβουμε,είτε αυτή φοράει στολή, είτε καπέλο συνδικαλιστή. Θες δρόμο μάγκα μου; κάπου κατά τις 4 τα ξημερώματα φεύγουν οι κλούβες και οι δελτάδες από την ακαδημίας και τότε βολτάρω εγώ και τα βηματά μου σχίζουν την άσφαλτο. Ελα να με βρείς αν είσαι ακόμα όρθιος από τα ξύδια, γιατί πρέπει να γυρνάς όρθιος από τα ξύδια. Ξέρεις το κεφάλι ψηλά και βλέμμα να γυαλίζει. Καιρός να σκεφτούμε έξω από το κουτί που λένε και οι μαλάκες.
Και την επόμενη φορά που θα φωνάξεις διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε εξεγερμένους και υποταγμένους σκέψου σε τι εθίμου βήματα σεριανίζεις.
Μην τσιτώνεις όμως.
Αν σε κρίνω είναι γιατί απο εσένα περιμένω να αλλάξει κάτι.
Το να κράξω κανάλια, υπουργούς, μπάτσους και πλουσίους δεν με ψήνει πια.
Κρίνεις αυτόν που πιστέυεις οτί αλλάζοντας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Για τους άλλους έχω τις κρεμάλες μου στημένες πλέον.

Με φίλο το μινόταυρο

Βαδίζουμε παραμιλώντας

και αφήνοντας

παράλληλες σκιές

τις ώρες που η πόλη

μοιάζει με δράκο κοιμισμένο

βάζοντας ουσιαστικά προ

επιθετικών προσδιορισμών,

υποκειμενικότητες προ

αντικειμενικοτήτων,

προχωράμε

τα πέρνουμε όλα σβάρνα

γιατί οι νόμοι σας

είναι λαβύρινθοι

που εσείς θα πέσετε μέσα,

όσο για εμάς έχουμε το μινόταυρο

για φίλο

και το μίτο για να σας κρεμάσουμε.

Σάικο ή αλλιώς ξυπνάτε

Κανένας δεν τον είδε να μπαίνει στο μπαρ,

παρήγγειλε ένα jack,

το κατέβασε,

όπλισε την καραμπίνα,

τράβηξε τη σκανδάλη,

έφαγε κάποιους,

και ύστερα φώναξε,

καριόληδες ξεσηκωθήτε ή αλλιώς σας ανοίγω καινούρια κωλοτρυπίδα, σας γαμάω όλους και χύνω στις φλέβες σας μουνιά.

Rays in debris.

Bird against the machine

Για τα τρένα που φεύγουν (συμπεριλαμβανομένου και της γενιάς μας)

Υποθέτοντας ότι βγαίνεις από την γνωστή θέση του παρατηρητή τρένων που φεύγουν στην οποία τόσα χρόνια έχεις βολευτεί, σου δίνεται η ιδεατή (αλλά ποτέ ρεαλιστική) επιλογή να ανέβεις σε ένα από αυτά. Ανεβαίνεις;

Και αν το τρένο αντί να έχει προορισμό τις όμορφες πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης που φαντάζεσαι ότι έχει προορισμό, έχει το Άουσβιτσ τι κάνεις; Ανεβαίνεις;

Θυμήσου ότι στην αποβάθρα σε κυνηγάει ο ίδιος σου ο εαυτός. Ανεβαίνεις;

Δεν υπάρχει ευτυχία

που να κόβεται στα τρία

στην περίπτωση μας όμως

δεν υπάρχει πια ο νόμος

Το να προσπαθείς να σώσεις μια σχέση με λέξεις είναι σαν να προσπαθείς να κολλήσεις μια σπασμένη πορσελάνη με σάλιο...

Σαν πλανήτες

Αυτός ο κόσμος ο μαγικός, ο άσχημος που πότε σε ντύνει με αστέρια και πότε σε πετάει σε μαύρες τρύπες που δεν ξέρεις που σε βγάζουν.Ή μάλλον ξέρεις. Σε άλλα σύμπαντα μακρινά βίαια και ψυχρά, που περιμένουν να σε ντύσουν με άστρα, με άλλα άστρα διαφορετικά. Τι μπορώ να κάνω από το να απολαύσω το ταξίδι και να ντυθώ με κάθε λογής χρώματος άστρο. Θα γελάω καθώς η δίνη με τραβάει και παραμορφώνει το είναι μου και την ψυχή μου που είναι φτιαγμένα από ύλη.

Δεν θα σταματήσω. Πως μπορώ να μην ερωτευθώ την βαρύτητα που μας έφερε κοντά. Πως μπορώ να μην ερωτευθώ την φυγόκεντρο που μας διώχνει μακρυά σε άλλα βαρυτικά πεδία περιμένωντας να αλληλεπιδράσουμε. Πόσο ντετερμινιστικό μπορεί να γίνει αυτό το όμορφο χάος...Η απάντηση κρύβεται στο χορό που στήνουν εκεί πάνω κάποια δίδυμα άστρα, καταδικασμένα να συγκρουστούν, να γίνουν σκόνη...

Ελευθερία ή πρόβατο.

Πόσο γοητευτική είναι η ελευθερία

σαν έννοια

σαν ιδέα

σαν λέξη

σαν τη φλογέρα του βοσκού για τα πρόβατα.

Με γεια τον καναπέ.

Έδω και αρκετό καιρό έχω χάσει κάτι από την πόλη. Δρόμοι και στενά δεν είναι τα ίδια πλέον.

Θες επειδή το βήμα μου καθώς τους διασχίζει είναι πιο βαρύ. Θες επειδή η καρδιά είναι κατά κάμποσες πληγές πιο πλούσια. Θες επειδή έγινε παιδική χαρά εικασάχρονων μπάτσων. Θες επειδή τους πουλήσαμε σε τιμή ευκαιρίας και τα σκυλιά τρέξανε μην χάσουν την προσφορά. Θες επειδή δειλιάσαμε. Θες επειδή ξεχάσαμε. Δεν ξέρω.

Κάποτε μέσα σε όλο αυτό το καυσαέριο ανέπνεα. Πλέον με πνίγει.

Τα πρεζάκια, οι ζητιάνοι, οι πόρνες και οι εργάτες με κοιτάνε σαν ξένο. Να λοιπόν που έγινα μετανάστης μέσα στην ίδια μου την χώρα και δεν είναι για σημαίες που δακρύζω.

Χωρίς να νικήσουμε, ξεχάσαμε την μυρωδιά του δακρυγόνου. Ντροπή μας.

Εσωτερική ρωγμή

Σκέψου όλα αυτά που έπραξες

βάλε στη σούμα και αυτά που δεν έπραξες,

ενώ το σύμπαν σε παρακάλαγε με πυροτεχνήματα υπερκαινοφανών να τα κάνεις

και θα έχεις την πλήρη εγκεφαλική σύσταση ενός νεομαλάκα.

Ξυπνάς και τον βλέπεις στον καθρέφτη κάθε μέρα

ότι ρούχα και να του βάλεις

ότι κούρεμα και να διαλέξεις

όποια φιλοσοφία και να ντύσει την καθημερινότητα του.

Θα μπορούσα να σε πω ηλίθιο

αλλά δεν είσαι

γιατί συνειδητοποιείς πλήρως την έκταση

της αχρηστίας σου.

Τώρα προσπαθείς να ντύσεις την δειλία σου

με ιδεολογήματα

και όμορφα λόγια ποιητών

σοφών.

Όπως κάθε λογής αστική κυράτσα

που ντύνεται στα λούσα για να καλύψει το εσωτερικό κενό.

Στους ευαίσθητους μπορεί να προκαλείς οίκτο,

αλλά εγώ γελάω μαζί σου Strange Avenger.

Γιατί πάντα θα ψάχνεις τον πάτο του πηγαδιού.

Ξεχνάς ότι εκεί σε περιμένει μια έρημος μοναξιάς.

Φίδι στη μπάρα

Ακουμπάω την μπύρα στη μπάρα

σκύβω πάνω της

στηρίζομαι στα χέρια μου

σηκώνω βλέμμα

επόμενο ποτήρι στη σειρά

νερό

τζην

νερό

ρούμι

νερό

ουίσκι

μπύρα

νερό

ακολουθώ τα ποτήρια

τράβελινγκ η κάμερα και πίσω

θαυμάζω τα ποτήρια στη σειρά

να δημιουργούν ένα φίδι

που τρέφεται με τη χαρά

με τη λύπη

των συνδαιτυμόνων

νέτα στο κέντρο

ξεθαμπώνουν τζαμαρίες

δρόμο

σκοτεινές φιγούρες

γρήγορες περαστικές

ιστορίες ολόκληρες

να θέλεις να περάσεις μέσα από την βιτρίνα

στην ζωή κάποιου άλλου

να ζήσεις τόσες και άλλες τόσες εμπειρίες

ξανασηκώνω την μπύρα

κατεβαίνει η γουλιά

σερβιρισμένη με καπνό

ακουμπάω την μπύρα

αυτή τη φορά κοιτάω κέντρο

δύο μάτια

δεξιά

και εκεί το απόσταγμα της εμπειρίας χιλιάδων χρόνων και ζωών

να χαμογελάει

απλά

να χαμογελάει.

Μισά

Ήμασταν δύο μισά που θέλανε να γίνουν ένα.
Είμαστε δύο μισά που γίνανε ένα.
Όταν πραγματικά θα γίνουμε ένα,
μας περιμένει μία απέραντη μοναξιά.