Ξημέρωσε λοιπόν και βιάστηκες να βγείς να δηλώσεις πόσο κόσμο είχε η πορεία, πόσους δέσανε, πόσους δείρανε, πόσους παρολίγο δολοφόνησαν, πόσα μπουκάλια και πόσες πέτρες φύγανε.
Κάθομαι εδώ στο δικό μου τόπο της μισθωτής σκλαβιάς με το ίδιο μεροκάματο με προχτές και την ίδια έλλειψη σύμβασης και ενσήμων, τους ίδιους απλήρωτους λογαριασμούς στο τραπέζι.Στο μετρό ακύρωσα και εισητήριο, δεν είχα όρεξη να ριψοκινδυνεύσω και να βασιστώ στην αλληλεγγύη των συνεπιβατών μου.
Μάλλον ξύπνησα χωρίς αυταπάτες σήμερα.
Περιμένω το επόμενο πανυγήρι να απεργήσω μπας και κοιμηθώ καμιά ώρα παραπάνω, όπως χθες. Ναι θα κοιμηθώ γιατί βαρέθηκα τα ραντεβουδάκια με καριόλες γκόμενες μεσημεριάτικα στο μουσείο, στα προπύλαια, στην κλαυθμώνος. Τέλος στο τζόγο του δρόμου μάγκες.
Οι δρόμοι ανήκουν στην εξουσία πλέον, ας το καταλάβουμε,είτε αυτή φοράει στολή, είτε καπέλο συνδικαλιστή. Θες δρόμο μάγκα μου; κάπου κατά τις 4 τα ξημερώματα φεύγουν οι κλούβες και οι δελτάδες από την ακαδημίας και τότε βολτάρω εγώ και τα βηματά μου σχίζουν την άσφαλτο. Ελα να με βρείς αν είσαι ακόμα όρθιος από τα ξύδια, γιατί πρέπει να γυρνάς όρθιος από τα ξύδια. Ξέρεις το κεφάλι ψηλά και βλέμμα να γυαλίζει. Καιρός να σκεφτούμε έξω από το κουτί που λένε και οι μαλάκες.
Και την επόμενη φορά που θα φωνάξεις διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε εξεγερμένους και υποταγμένους σκέψου σε τι εθίμου βήματα σεριανίζεις.
Μην τσιτώνεις όμως.
Αν σε κρίνω είναι γιατί απο εσένα περιμένω να αλλάξει κάτι.
Το να κράξω κανάλια, υπουργούς, μπάτσους και πλουσίους δεν με ψήνει πια.
Κρίνεις αυτόν που πιστέυεις οτί αλλάζοντας μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Για τους άλλους έχω τις κρεμάλες μου στημένες πλέον.
τελεια ιδεα. ας μείνουμε λοιπον ολοι στη μισθωτη μας σκλαβιά, στη σόμπα της κουζίνας μας, να μην κατεβει κανεις στους δρόμους και στις επόμενες εκλόγες να ψηφίσουμε συριζα για να σωθεί επιτέλους η ανθρωπότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραπάνω απο που βγαίνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά'σαι καλά άνθρωπέ μου. Και μ'είχαν πιάσει τα ενοχικά μου που μου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Ή μήπως το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων χρόνων είχε ούτως ή άλλως βασιστεί σ' αυτό που λένε "ψυχαναγκασμό"; Τέλος λοιπόν με τα ιερά καθήκοντα, κι ας λέει ο από πάνω. Κάποτε (όχι και πολύ παλιά πάντως) στους δρόμους ήμαστε το 1/10, αλλά υπήρχε χέρι να σ'αγκαλιάσει. Ή μπορεί να μου φάνηκε κι αυτό. Πάντως τώρα είμαι σίγουρα μόνος ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες, στις πορείες που διοργανώνουν τα αφεντικά μου. Χα! Για σκέψου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να προτάσεις την ελευθερία ψυχαναγκαστικα είναι ένα πολύ άσχημο τριπάκι και σχήμα οξύμορο...
ΑπάντησηΔιαγραφήAlone in your crowd που έλεγαν και οι rage against the machine...