Με γεια τον καναπέ.

Έδω και αρκετό καιρό έχω χάσει κάτι από την πόλη. Δρόμοι και στενά δεν είναι τα ίδια πλέον.

Θες επειδή το βήμα μου καθώς τους διασχίζει είναι πιο βαρύ. Θες επειδή η καρδιά είναι κατά κάμποσες πληγές πιο πλούσια. Θες επειδή έγινε παιδική χαρά εικασάχρονων μπάτσων. Θες επειδή τους πουλήσαμε σε τιμή ευκαιρίας και τα σκυλιά τρέξανε μην χάσουν την προσφορά. Θες επειδή δειλιάσαμε. Θες επειδή ξεχάσαμε. Δεν ξέρω.

Κάποτε μέσα σε όλο αυτό το καυσαέριο ανέπνεα. Πλέον με πνίγει.

Τα πρεζάκια, οι ζητιάνοι, οι πόρνες και οι εργάτες με κοιτάνε σαν ξένο. Να λοιπόν που έγινα μετανάστης μέσα στην ίδια μου την χώρα και δεν είναι για σημαίες που δακρύζω.

Χωρίς να νικήσουμε, ξεχάσαμε την μυρωδιά του δακρυγόνου. Ντροπή μας.