Είναι απόγευμα πια

Είναι απόγευμα πια. 

Κοιτάω απλά τον ουρανό.

Είναι αυτό το πορτοκαλί ακολουθούμενο από ένα βαθύ μοβ στον ουρανό που σου φέρνει το τέλος του Οκτώβρη, οι σταγόνες της βροχής που φέρνει κάποιος νοτιάς και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα, σαν να προσπαθεί να σου πεί θα λείψω για λίγο αλλά ποτέ δεν θα φύγω. Θα ανεβαίνω να βλέπω τι κάνεις, θα απλώνω παλέτες χρωμάτων στον ουρανό. Πρώτα τα θερμά και ύστερα τα ψυχρά. Ο αέρας να σε αγκαλιάζει στην αρχή ζεστά και μετά όλο και πιο κρύα. Στο τέλος μαύρο και μια παγωνιά πρωινή, λίγο πριν έρθω να σε ζεστάνω πάλι. 

Συνεχείς παρομοιώσεις και μεταφορές από ένα πλανήτη που προσπαθεί να μας θυμίσει με τις πιο ποιητικές των διαθέσεων τον κύκλο της ζωής. Αυτό που ήταν, αυτό που είναι, αυτό που δεν θα είναι μα θα ξανάυπάρξει. 

Εμείς επιμελώς συνεχίζουμε να κοιτάμε οθόνες μέσα σε τσιμεντόκουτα δικαιολογώντας το μαύρο χιούμορ της εξελικτικής θεωρίας και της φυσικής επιλογής.

Όπου να ναι θα βγει ένας ακόμα φασίστας σε κάποια παραθυροθόνη.

Έχουμε χάσει το όμορφο σε αυτή τη μικρή γωνιά του γαλαξία

και πια έχει βραδιάσει.

Αγαπάτε αλλήλους

Αναρχικές και αντιεξουσιαστικές τάσεις παρατηρήθηκαν σε πλήθος πιστών έξω από το θέατρο χυτήριο εχθές το βράδυ. 
Η αρχή έγινε με το ''αγαπάτε αλλήλους'', αγαπημένο σλόγκαν των απανταχού χριστιανών,το οποίο και αφορίστηκε μπροστά στα μάτια ιερέων και αστυνομικών.Με αυτή την πράξη οι πιστοί είπαν ένα κατηγορηματικό όχι στις εντολές από τα πάνω.
Έντρομη η νέα τάξη πραγμάτων παρακολουθούσε τους πιστούς να γκρεμίζουν λιθαράκι προς λιθαράκι τη διδασκαλία του ποιμένα τους, του Χριστού. 
Το περίεργο είναι ότι αφορμή για αυτή την παλλαϊκή αγανάκτιση στάθηκε η προβολή σε καλλιτεχνικό έργο μιας υποτιθέμενης ομοφυλοφιλικής τάσης του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης ''Εν Χριστώ αδελφοί''. Τα πρόβατα ήταν τόσο σίγουρα για την ετεροφυλοφιλική φύση του πυρήνα που στο όνομα του ήταν έτοιμοι "να γαμήσουν και να δείρουν ομοφυλοφιλικά κωλαράκια"(!!!).
Τελικά αρκέστηκαν στο να δείρουν ένα κάποιο τυχαίο δημοσιογράφο ευρέως διαδεδομένης εφημερίδας που προμόταρε προεκλογικά τους φορείς του ρατσισμού. 
Ο πολιτικός σουρεαλισμός στο μαγευτικό Ιράν της μεσογείου συνεχίζεται...

Για τους κρυμμένους ήρωες

Γράφω 

Πατάω με βία τα πλήκτρα

ίσως λιγότερη

ίσως περισσότερη

από γκλόπ και τίζερ

σε σώμα αντιφασίστα 

εικόνα σε φάκελο ιατροδικαστή

και ράφι

Γράφω για τους δικαστές

ίσως όχι όλους

ίσως και όλους

που στεριώνουν την τυραννία

στον τόπο που την γέννησε

εικόνα βαρβάρων 

με χρυσές καδένες

και αρρωστημένη σιγουριά αλάθητου

Γράφω για τους μπάτσους

ίσως όχι όλους

ίσως και όλους

που στο αίμα τους κυλάει 

ο φασισμός

και με αίμα τρέφονται

εικόνα τόσο οικεία 

σε αυτά τα μέρη πια

Γράφω για τους κατοίκους

ίσως όχι όλους

ίσως και όλους

που ακατοίκητο έχουν το κεφάλι

και ρητορεύουν με αλαλαγμούς

εικόνα σβάστικας 

στο χέρι τους

να την δείχνουν με 

ρουφιάνου κρυφό καμάρι

Γράφω για τους δημοσιογράφους

ίσως όχι όλους

ίσως και όλους

που σε ερμάρι κλείνουν την αλήθεια

και με ευλάβεια πεοθυλασμού

το κουτάλι που τους ταΐζει

γλείφουν

εικόνα ανέραστων στην κάμερα

νευρωτικών ψευτών 

στην πένα

Θα γράψω και για όλους τους άλλους

που μένουν έξω από τις παραπάνω σούμες

και το μετωπό τους καθαρό το έχουν

ίσως λίγο λερωμένο με αίμα

που οι σταγόνες του 

ποτίζουν τους κήπους του μέλλοντος

τις Εδέμ

των μικρών

των ταπεινών 

των αξιοπρεπών

των αληθινών

των ταξιδευτών των ονείρων

την ελπίδα που πάντα υπάρχει ανάμεσα 

στα αιμοσταγή κώματα

και τις φρικιαστικές τελείες 

των βιβλίων της ιστορίας

εκεί καλά κρυμμένοι ζουν οι ήρωες μου.

Μικροαστέ

Γελάω με σένα
μικροαστέ
που νόμιζες ότι η φτώχεια
βρίσκεται μόνο στα ντοκυμαντέρ του Εξάντα

Γελάω με σένα
μικροαστέ
που νόμιζες οτί το σπίτι από τα ικέα και το αυτοκίνητο με τα δερμάτινα
θα σε κάνουν  αστό

Γελάω με σένα
μικροαστέ
που νόμισες οτι θα πλουτίσεις από το χρηματιστήριο
και τώρα είσαι έτοιμος να πιστέψεις ακριβώς το ίδιο παραμύθι και για τα πετρελαιά σου

Γελάω με σένα
μικροαστέ
που προσκυνάς την Τρέμη
αλλά σε ενοχλούν τα τούρκικα τα σίριαλ μετά

Γελάω με σένα
μικροαστέ
που νόμισες ότι οι εκλογές θα άλλαζαν τον κόσμο
ας κοίταγες απλα τον τοίχο με τα αλφάδια στην γειτονιά σου

Γελάω με σένα μικροαστέ
που σαν σου πήραν τα λεφτά
κτήνος έγινες
οχι προς αυτόν που στα πήρε αλλά στο διπλανό σου

Γελάω με σένα μικροαστέ
που κυνηγάς μαυρηδερούς
αλλά η κοινωνία που φτιάχνεις
ειναι χειρότερη από κάθε υποσαχάριο κράτος

Κλαίω με μένα
μικροαστέ
που σε αφήνω να μου διαλύεις τη ζωή
μέρα με τη μέρα...

Επιστροφές

Τόσος καιρός μακρυά από αυτό το μη τόπο του ιστολογίου, έγιναν πολλά, το ξέρεις και το ξέρω,τα έζησες και τα έζησα, τι παραπάνω περιμένεις τώρα από μένα;

Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις φαντασίες αυτές, τις εφιαλτικές,τις άρρωστες εξουσιαστικές.
Δεν θα σου σχολιάσω. Κράταγα απόσταση να γράψω καθαρά αλλά όλο και κάτι καινούριο συμβαίνει που σε κάνει να ξεχνάς το προηγούμενο.

Δεν χωράνε ποιήματα.Ίσως...

Στο δελτίο των οκτώ αντιμετωπίζεις τον φόβο μιας κάποιας γοτθικής λογοτεχνίας.Θες να τα βάλεις κάτω να πεις κάτσε ως εδώ κτλ. δεν προλαβαίνεις. Σαν λερναία ύδρα πας να κόψεις κεφάλι κ βγαίνουν κ άλλα.

Η διπλανή πόρτα κρύβει τον φίλο, μπορεί και τον εχθρό αλλά πρεπει να την χτυπήσεις και να δεις τι απο τα δύο κρύβει...

Θα ξαναγράψω ελπίζω να ξανάδιαβάσεις...

Ελπίζω να διαβάζεις, να ερωτεύεσαι, να χορεύεις, να κοιμάσαι, να λουφάρεις, να ακούς, να αγκαλιάζεις, να καις, να σπας, να μην ξεχνάς...

Και τώρα;

Τώρα,

που η αυταπάτη ότι οι εκλογές αλλάζουν κάτι πέρασε,

ας δώσουμε όλη μας την ενέργεια στους δρόμους,

στις συνελεύσεις,

στις γειτονιές

όχι για ένα κομμάτι ψωμί

αλλά για τα όνειρα μας που τα δολοφονούν κάθε μέρα. 

Ας μην κάνουμε εκπτώσεις στην ουτοπία που ζητάμε.

Ας τα θελήσουμε όλα και ας τολμήσουμε να τα αγγίξουμε. 

Ο καθένας για το είναι του και για τα δικά του όνειρα. 

Χάρες δεν κάνουμε. 

Όποιος θελήσει τα όνειρα του ας πολεμήσει. 

Δεν θα πολεμήσει άλλος για αυτόν. 

Ας αφήσουμε τις πολύχρωμες σημαίες. 

Το μαύρο μας ταιριάζει για τους νεκρούς συντρόφους. 

Το αίμα θα τρέξει όσο και αν δεν μας αρέσει. 

Θα προσπαθήσουν να μας αποκτηνώσουν, 

να μας κάνουν να μπήξουμε το μαχαίρι στο διπλανό μας, 

αλλά εμείς θα είμαστε αγκαλιασμένοι με το διπλανό μας

και όταν τελειώσει ο βραδινός ο έρωτας, 

το επόμενο πρωί θα πάμε χαμογελαστοί στον πόλεμο

και έτσι θα είναι κάθε μέρα. 

Το μυαλό μας να φυλάμε. Τα όνειρα μας να φυλάμε. Αυτά είναι ο στόχος. 

Τα νομίσματα και οι δείκτες ας μην μας θολώνουν άλλο. 

Αλλού είναι η ζωή. 

Ο φόβος μας έκανε να χάσουμε τα λίγα. Ας νικήσουμε με το τίποτα τον φόβο πια. 

Ας σαμποτάρουμε την παραγωγή τους. 

Ας χαλάσουμε τα ρολόγια τους. 

Ας αψηφήσουμε τις βιτρίνες. 

Δεν μας χρειάζονται όλα αυτά. 

Ψάξε για την κοινωνία που υπάρχει δίπλα σου στη σκιά του σάπιου αλλά αναπνέει όλο ελπίδα και όνειρα. 

Ούτε κυβέρνηση, ούτε θεός, ούτε κράτος, ούτε φασισμός. 

Ζωή μαγική... 

Κάπως αλλιώς

Θα μπορούσα να σε βάλω σε βιτρίνα
να σε κοιτάω
να μην σαλεύεις μόνο και μόνο για να υπάρχεις,
να αναπνέεις κοντά μου,
να χύνω πάνω στο εγώ μου, να φτύνω το εγώ σου,
να είμαι ίσως και καλύτερος
αλλά τι νόημα θά ΄χε
μυριάδες καλύτεροι από μένα υπάρχουν
ο κόσμος τους καλύτερους τους αγκαλιάζει ύπουλα.

Θα μπορούσα
να πράξω
να δράσω
να αντιδράσω
αλλά η ορμή μου λείπει και τα χέρια μου κρεμάνε.
όπως κάθε φορά που έφευγες από δίπλα μου
σαν να ξερίζωνες ένα κομμάτι της ψυχής μου και γω
ο αφελής
μέσα στον κυνισμό μου
πάσχιζα να το μπαλώσω με λέξεις και εικόνες

Για δες 30 έφτασα και ακόμα δεν έχω γράψει ιστορία,
δεν έχω ιδιοκτησία,
έργο δεν έχω να αφήσω πίσω

Μόνο κάτι μνήμες και εκείνα τα μπαλώματα από λέξεις και εικόνες

για όλες εκείνες τις φορές που στα μάτια κοιταζόμασταν

κάπως αλλιώς από ότι τώρα...

Παρέα με το κρύο να μιλήσεις για αγκαλιά...

Ξυπνάς κάτω από τα σύννεφα
με μια παγωνιά να σε αγκαλιάζει
πασχίζεις να βρεις κάτι να δικαιολογεί το καλημέρα
πριν το καταλάβεις καλά καλά
είσαι σε ένα αμάξι
ακούς ειδήσεις
φαντάζουν ως νέα από άλλη χώρα
η συνειδητή αποχή σου
από την παραπληροφόριση
από την υπερπληροφόριση
τσαλακώνεται άσχημα
φοβάσαι
είσαι και έρμος
ταιριάζεις γάντι σε παροιμία
κλείνεις το ράδιο
η φασαρία αυτών που τα ξέρουν όλα
δεν παλεύεται πρωινιάτικα
απολαμβάνεις ένα τσιγάρο σε ένα φανάρι
βλέπεις από μακρυά τα χιόνια τα σύννεφα
ο νούς πάει
σε αυτούς που είναι απροστάτευτοι σε αυτό το κρύο
σκληρό
αλλά το έχουμε μετατρέψει σε άλλη μια εικόνα
μια γρήγορη στεναχώρια
ένα γαμώτο
και μια αδυναμία να πράξεις κάτι για αυτό
διχάζεσαι
είμαι με τους ευνοημένους;
ναι είσαι
γιατί έχεις φαί
γιατί δεν μουσκεύεις όταν βρέχει
γιατί δεν κρυώνεις με αυτό το κρύο
ακόμα
στρεβλές ιδέες
όλοι οικονομολόγοι
όλοι προπονητές
όλοι πρωθυπουργοί
μα ποιο το νόημα να τους ακούς πια
όταν μπορείς κάλιστα τη ίδια ώρα
να κάνεις έρωτα
να ταξιδέψεις
να τα πιείς με φίλους
να ακούσεις νότες σε διάφορους ρυθμούς
αλλά όχι
οφείλουμε ως λαός πλέον
να είμαστε καταθλιπτικοί
επειδή περνάμε σκληρά χρόνια
να μην χαμογελάμε
επειδή έχουμε λίγα
να μην απολαμβάνουμε τις στιγμές
επειδή έρχεται επανάσταση ή ο επόμενος λογαριασμός
ντροπή σκέτη
κατάντησαν οι συμπολίτες μου
ημιμαθείς
στο ψέμμα
συνηθισμένοι στο άσχημο
λυσσασμένοι για λεφτά
να προσπαθούν να νεκραναστήσουν έθνη,κράτη και ιδέες.
Την ώρα που όλοι μιλάνε για λεφτά
θα επιλέξω συνειδητά να σωπάσω με όλο μου το σώμα.