Είναι απόγευμα πια

Είναι απόγευμα πια. 

Κοιτάω απλά τον ουρανό.

Είναι αυτό το πορτοκαλί ακολουθούμενο από ένα βαθύ μοβ στον ουρανό που σου φέρνει το τέλος του Οκτώβρη, οι σταγόνες της βροχής που φέρνει κάποιος νοτιάς και το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα, σαν να προσπαθεί να σου πεί θα λείψω για λίγο αλλά ποτέ δεν θα φύγω. Θα ανεβαίνω να βλέπω τι κάνεις, θα απλώνω παλέτες χρωμάτων στον ουρανό. Πρώτα τα θερμά και ύστερα τα ψυχρά. Ο αέρας να σε αγκαλιάζει στην αρχή ζεστά και μετά όλο και πιο κρύα. Στο τέλος μαύρο και μια παγωνιά πρωινή, λίγο πριν έρθω να σε ζεστάνω πάλι. 

Συνεχείς παρομοιώσεις και μεταφορές από ένα πλανήτη που προσπαθεί να μας θυμίσει με τις πιο ποιητικές των διαθέσεων τον κύκλο της ζωής. Αυτό που ήταν, αυτό που είναι, αυτό που δεν θα είναι μα θα ξανάυπάρξει. 

Εμείς επιμελώς συνεχίζουμε να κοιτάμε οθόνες μέσα σε τσιμεντόκουτα δικαιολογώντας το μαύρο χιούμορ της εξελικτικής θεωρίας και της φυσικής επιλογής.

Όπου να ναι θα βγει ένας ακόμα φασίστας σε κάποια παραθυροθόνη.

Έχουμε χάσει το όμορφο σε αυτή τη μικρή γωνιά του γαλαξία

και πια έχει βραδιάσει.