Απόψε

Μην ξεγελιέστε.
Σήμερα γιορτάζει ο χρόνος τη νίκη του πάνω στον άνθρωπο.
Το χρονοδιάγραμμα τη νίκη του πάνω στην απλή απόλαυση της ζωής.
Εάν καίγαμε όλα τα ημερολόγια απόψε, αύριο θα ξημέρωνε μια εντελώς καινούργια μέρα για την ανθρωπότητα.
Μια μέρα ελεύθερη από την καταπίεση του χρόνου.
Και εγώ θα κρατούσα ετούτη εδώ τη μικρή στιγμή για πάντα, ότι και αν αυτό απεικονίζει.

Δύο βλέμματα

Έσβησα τη μηχανή,άναψα τσιγάρο,σε κοίταξα.

Η θέα της πόλης από ψηλά οπλίζει τους φιλοσοφικούς νευρώνες.
Ακολουθούν οι κρότοι από τους πυροβολισμούς θεμελιακών ερωτημάτων της ύπαρξης και της συνήπαρξης, ξεχνώντας να κοιτάξεις το μισοάδειο φεγγάρι.

Συνεχίζουμε καθώς το μαύρο γίνεται μπλέ. Τυχαία αφήσαμε την ανατολή πίσω μας για να συναντήσουμε την αντανακλασή της στην πόλη που απλώνεται εμπρός μας.

Απέναντι και πάνω από την πόλη η Πάρνηθα στέκεται ακίνητη, σοφή. Αυτό το κυριακάτικο ξημέρωμα προτιμάει αντί να γελάσει, να χορέψει με την νυχτερινή πάχνη που σηκώνεται όλο και πιο ψηλά ακούγωντας προσεχτικά τις λέξεις σου, τις λέξεις μου.

Με ρώτησες για την ιδέα της ελευθερίας.

Δεν σου είπα οτι η ελευθερία εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο μισοάδειο φεγγάρι, στην Πάρνηθα, στα φώτα, στους δρόμους και στους τοίχους της πόλης. Ποτέ όμως εκεί που βρισκόμασταν,βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε εμείς. Θα την κηνυγάμε και θα κρύβεται πάντα απεναντί μας.

Μόνο και μόνο για να την κυνηγάμε και τίποτα άλλο. Σαν μια καριόλα γκόμενα.

Προχτές όμως μας έκανε το χατίρι και κάθησε για λίγο.

Στο βλέμμα σου,στο βλέμμα μου.

Ισως γιατί χάρηκε που αυτά τα δύο βλέμματα ανταμώσαν.

Για τους έγκλειστους σε πολιτικούς μικρόκοσμους (ή αλλιώς μεταξύ μας καλά τα λέμε).

Απεικόνιση πολιτικών χώρων από μακρυά.

Πράγμα οράματος νυχτός.

Βλέπω σε άσπρο και μαύρο.

Βλέπω χιονισμένα τετράγωνα,ανθρώπινα,τσιμεντένια,
ποια η διαφορά δεν ξέρω.

Βλέπω από ψηλά.

Βλέπω ερπυστριοφόρα να παλεύουν με το χιόνι και τα χαλάσματα,ανθρώπινα,τσιμεντένια,
ποια η διαφορά δεν ξέρω.

Βλέπω μακρυά.

Βλέπω σημαίες να παίρνουν ζωές,με κρότο,με λάμψη,ποια η διαφορά,οι αισθήσεις μία.

Δε βλέπω πια,
αν είναι παρελθόν,παρόν ή μέλλον.

5 sms ή αλλιώς μια ματιά στην σύγχρονη επικοινωνία.

1.

Θέλεις;

2.

Τί να θέλω να γράψεις ή τίτλο;

3.

Εχω και Halls.

4.

lol

5.

Δηλαδή;

Σε ορυχεία σκοτεινά...

Ένα βροχερό πρωινό, λίγο πριν έρθει η άνοιξη, βλέπω τον εαυτό μου σε μια λασπωμένη κοιλάδα να κοιτάζω πολύχρωμες πέτρες. Υπάρχει κάποιος που μιλάει και κάποιοι που τον ακούνε. Που και που βρίσκομαι εντός του συνόλου πότε εκτός αφημένος στην άγρια ομορφιά του τοπίου, εκεί όπου το γήινο παλεύει με το έσωγήινο που ο άνθρωπος θέλησε να επιβάλλει τεχνητά στο τοπίο. Στα αυτιά μου φτάνουν διηγήσεις για τα ορυχεία του Λαυρίου. Ήρεμα και σαγηνευτικά στο μυαλό μου ακουμπάει η παρακάτω ιστορική πληροφορία:

''Η κίνηση που έκρινε τον πελοπονησιακό πόλεμο ήταν η απελευθέρωση των σκλάβων που δούλευαν για λογαριασμό της Αθήνας στα ορυχεία του Λαυρίου στην εξόριξη ασημιού και σιδήρου, από τους Σπαρτιάτες.''

Το τοπίο ξαφνικά αλλάζει. Οι θάμνοι, τα χορτιάρα, οι πέτρες, τα δέντρα, ακόμα και ο ουρανός περνάνε σε δεύτερο πλάνο. Το μάτι εστιάζει σε βρώμικους, αδύνατους ταλαιπωρημένους ανθρώπους να βγαίνουν από τρύπες στο έδαφος, καθώς στα αυτιά φτάνει βίαιος ο ήχος από τα ξίφη που συναντάν το μέταλλο. Πόλεμος και ελευθερία στο ίδιο κάδρο.

Τις τελευταίες μέρες η παραπάνω εικόνα ανακατεύεται με τα γεγονότα.

Μια και μόνο γεωγραφική αναφορά αγώνα πυροδοτεί πολύ αισιόδοξες σκέψεις στο μυαλό μου, οτί και πάλι οι σκλάβοι θα παίξουν ένα σημαντικό ιστορικό ρόλο, στη Λαυρεωτική.

Για όσους κατέβηκαν χθες στους δρόμους, για αυτά τα παιδιά...

Όλοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.

Όταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,

αλλά ύστερα γίνεται ακόμα πιο ελαφρύ,

ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό

και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.

Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα

σε μια στροφή του δρόμου

και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.

Ο Αγχίσης στους ώμους, Οράσιο Καστίγιο.

υ.γ. Ευχαριστώ την Κ. που το βρήκε.