Μικρά πράγματα σε τοίχους

Είμαι περήφανος για μικρά πράγματα,

στη μικρή ζωή μου.

Ένα από αυτά,

ένα βράδυ,

στη γωνιά της γειτονιάς μου,

σε μια κολώνα,

αραγμένο με κόκκινη μπογιά

Ένα σύνθημα,

policia vera drace.

Λίγο πιο κάτω κόκκινα φώτα.

Όμορφοι ίσκιοι που περιφέρονται τα βράδυα στα στενά μου,

πότε με λίγη κόκκινη μπογιά,

πότε με ένα κόκκινο κραγιόν.

Μία το κραγιόν,μία η κολώνα

εξακολουθεί να μου θυμίζει,

να ερωτεύεσαι

τα φώτα των δρόμων,

τα συνθήματα στους τοίχους,

όλους εκείνους τους ίσκιους που στήνουν άγριους χορούς,

τους φιλοσόφους που γράφουν σε τοίχους και όχι σε βιβλία,

τα γυμνόστηθα κορίτσια που καπνίζουν τα βράδυα στα στενά,

και ενίοτε κάποια γυναίκα, της κάποιας ζωής σου,

για κάποια στιγμή.

Τα φαντάσματα δεν πεθαίνουν την αυγή

Εδώ και κάμποσο καιρό,
κάποιες νύχτες,
όχι πάντα όλες,
αλλά σίγουρα πολλές,
οι ίδιοι αυτοί Ανθρωποι,
κάνουν την πόλη,
να μοιάζει με ιστορικό παράδοξο.

Είναι αυτοί οι Άνθρωποι,
που δημιουργούν,
μέσα σε σκοτεινά στενά,
αυτό που κάποιοι άλλοι άνθρωποι τρέμουν,
είναι Αυτοί που κάθε βράδυ,
φτιάχνουν ένα φάντασμα
που βολτάρει στο μαύρο ουρανό.

Το φάντασμα της αλληλεγγύης πλανιέται κάθε βράδυ πάνω από την πόλη μας.

Όλοι το νιώθουν,
άλλοι απειλητικά,
Άλλοι λυτρωτικά.
Αυτοί οι Άνθρωποι το βλέπουν καθαρά να χορεύει.
Τα μάτια Τους,στιγμιαία λάμπουν.

Ξέρουν ότι το πρώτο φως της αυγής θα το τσακίσει,
λίγες ώρες αργότερα θα έρθουν
άλλοι,
με φούλ-φέις, αλεξίσφαιρα και MP5,
να το αποτελειώσουν.

Λίγο πρίν αγγίξει το βρώμικο τσιμέντο,
θα γίνει κραυγή ελευθερίας.

Δεν θα συρθεί σε βρώμικο τσιμέντο.

Θα ξαπλώσει σαν ξαστεριά σε ερημικό νησί,
πάνω σε υψωμένες γροθιές.

Τότε το φάντασμα θα γίνει αλληλεγγύη,
διαπερνώντας κάθε νεκρό κουφάρι,
της πόλης αυτής, που το φως της μοιάζει ειρωνεία.

Τράνταγμα

Το κεφάλι σου γίνεται μπαλάκι του πινγκ-πονγκ,
που χτυπάει στους τοίχους δωματίου 3χ3.
Κάμια διαφυγή.
Κανένας για να το πιάσει.

Τραντάζεσαι με κάθε βήμα στο πλακόστρωτο.
Η άσφαλτος μοιάζει ασφαλής.
Η ψευδαίσθηση γίνεται πραγματικότητα.
Κάτι είναι και αυτό,δεν είναι;

Φαντασία και ελευθερία κουβαριάζονται στο πάτωμα.
Περαστικοί μουσαφηρέοι τις ποδοπατάνε.
Ηδονισμένος πια το βλέπεις καθαρά.
Πανσέληνος σε μαύρο τοίχο.

Μία μόνο σκέψη.
Να γαληνεύεις καθώς τραντάζεσαι, μου θυμίζουν κάτι ηχεία.
Πολύς κόπος πλέον,
να στρίβεις το τιμόνι σε κάθε στροφή.