όταν η άρνηση γίνεται...γέλιο

Την τελευταία εβδομάδα με έχει πιάσει μία άρνηση. Άρνηση να ασχοληθώ με οτιδήποτε αφορά τα οικονομικο-πολιτικα και την κρίση τους. Έχω μια ακατάσχετη επιθυμία να κάτσω σε ένα λόφο και να βλέπω σιγά-σιγά την Αθήνα να πέφτει. Τους ανθρώπους να τρώγονται μεταξύ τους. Την πόλη να πέρνει φωτιά. Να βλέπω το σύγχρονο νεοελληνικό πολιτισμό να καταβροχθίζει τις σάρκες του. Να βλέπω στην τηλεόραση πόρνους να σκίζουν τα φορολογικά ιματιά τους και να γελάω πίνοντας τρίφυλλα. Να βλέπω τη Ρώμη να πέφτει. Εχω πολύ καιρό να κατέβω δρόμο κυρίως λόγω δουλειάς. Άλλα για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι δεν αποτελώ μέρος της ιστορίας. Ο τροχός της έχει πάρει την κατηφόρα και σκανδαλιάρικα τον βλέπω να φεύγει έτοιμος να συγκρουστεί με το όχημα που διασχίζει κάθετα το δρόμο. Και γελάω...

Και δεν γελάω μόνο εγώ...

Βρέθηκα για λίγο κοντά του και καθώς η ησυχία ήταν περίσια ακουσα και αυτό να γελάει με όλα αυτά...και είπα να του κάνω παρέα...


...και με πήρε αγκαλιά και γελάσαμε μαζί για λίγο,
γελάσαμε με την καρδιά μας για την ιστορία που γράφουν οι θνητοί...

κάπως έτσι η άρνηση έγινε γέλιο

και όπου υπάρχει γέλιο υπάρχει ιστορική νίκη.

Σύνολα

 

Ο Στάθης παίρνει την πάσα από τον Κώστα και με ένα όμορφο λέι-άπ την στέλνει στο καλάθι. Μια στιγμή από τις πολλές που ξεκλέβεις στο σχολείο στα διαλλείματα προσπαθώντας ενστικτωδώς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην επιβολή του καθηγητή και το παιχνίδι, εν μέσω μιας θυελλώδους εφηβείας. Έτσι οι φίλοι αναπτύσσουν το ουτοπικό συναίσθημα ότι θα είναι έτσι για πάντα, αυτοί από τη μία και οι άλλοι από την άλλη. Όποιοι και να είναι οι άλλοι.

Περνάνε όμως τα χρόνια και όλοι ξέρουμε πως λειτουργεί αυτό στις μέρες μας. Οι φίλοι χάνονται για διάφορους λόγους. Σχηματίζουν καινούργιες ομάδες γίνονται μέρος διαφόρων πλευρών, έχοντας ξεχάσει πολλά από τα αρχικά εμείς και τα αρχικά αυτοί. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκατσαν ποτέ να σκεφτούν που πήγαν όλα αυτά τα χαμένα εμείς. Ούτε που κρύφτηκαν οι άλλοι. Δημιουργούν συνεχώς καινούργια σύνολα. Σύνολα που πολλές φορές συγκρούονται.

Ο Στάθης βρίσκεται ανάμεσα από επικαλαμίδες και άσπρα κράνη. Ξεκουράζεται και συζητάει πάνω στην μηχανή αγριοκοιτάζοντας περαστικούς. Ο Κώστας είναι περαστικός και ψάχνει τρόπο να γυρίσει σπίτι μετά από τόσα χιλιόμετρα και δακρυγόνα που πέρασαν από τα μάτια του. Ο Στάθης αναγνωρίζει τον Κώστα και του φωνάζει. Ο Κώστας μέσα στην χημειοζάλη του καταφέρνει να μην τον αναγνωρίσει με την πρώτη. “Ο Στάθης είμαι από το σχολείο”. Ρίξη.

Αγνοώντας συνειδητά πλέον και ο Κώστας και ο Στάθης τον παραπάνω κανόνα μένουν άναυδοι, στην στιγμιαία αυτή ρίξη του χωροχρόνου, όταν ανταμώνουν. Γίνονται μάρτυρες αυτού του παγερού κανόνα και σαν ταινία περνάνε από μπροστά τους όλα τα εμείς και όλα τα αυτοί. Για μια στιγμή σκέφτονται να κρατήσουν αυτά τα παλιά εμείς που περνάνε από μπροστά τους. Είναι πολύ αργά όμως. Τυπικότητες που ακολουθούν βάζουν απλά την ταφόπλακα.

Ο Κώστας σκέφτεται απλά ότι αν τους πήρε κανένα μάτι θα τον περάσουν για λήτη. Κανόνες του δικού του συνόλου.

Ο Στάθης συνεχίζει να μιλάει με τα υπόλοιπα κράνη. Στιγμές του δικού του συνόλου.

Ποιός αλήθεια χωρίζει τους ανθρώπους σε σύνολα;

Η ίδια τους η μνήμη μάλλον...

Τα 100 πρώτα είναι δύσκολα...

...γιατί όμως έχω κολήσει στο πληκρολόγιο και δεν μου έρχεται να γράψω κάτι για την εκατοστή πρώτη μου ανάρτηση;

Χμμ...

Ας παραθέσω λοιπόν κάποια πράγματα που πέρασαν από το κεφάλι μου κατά καιρούς(ισχνών αγελάδων) σχετικά με την διαχείρηση του περιεχομένου του ιστολογίου.
Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ δεν είχα κάτι συγκεκριμμένο στο μυαλό μου για το περιεχόμενο και το ύφος που θα έχει το ιστολόγιο γενικότερα. Γι΄αυτό άλλοτε είναι ημερολόγιο με απλές σκέψεις, άλλοτε φωτογραφικό άλμπουμ, άλλοτε αναδημοσίευση πραγμάτων που μου κέντρησαν το ενδιαφέρον. Ίσως τελικά αντί να γράφω σε τετράδια που γυρνάνε από χέρι σε χέρι να θέλω να τα έχω όλα μαζεμένα κάπου και προσβάσιμα απο τον οποιονδήποτε και όχι μονάχα από το κοντινό μου περιβάλλον. Επανέρχομαι λοιπόν στην διαχείρηση του περιεχομένου. Πολλές φορές σκέφτηκα να δουλέψω τα γραπτά λίγο καλύτερα και να δοκιμάσω την τύχη μου σε κανένα εκδοτικό οίκο. Αυτό κυρίως λόγο έλλειψης χρημάτων. Ευτυχώς όμως ακόμη τα βγάζω κουτσα-στραβά πέρα οικονομικά οπότε θα παραμείνω πιστός σε μια αρχή που έχω δημιουργήσει (ψυχαναγκαστική πολλές φορές) για την πάρτη μου.
Η αρχή λέει το εξής:για να καταφέρω να έχω τσιμέντο πάνω από το κεφάλι μου και το ψυγείο να καίει δικαιολογημένα ρεύμα πουλάω χρόνο με το χρόνο κομμάτι του εαυτού μου. Ξεκίνησα πριν αρκετά χρόνια με τα χέρια μου. Τα έδινα σε κάθε λογής αφεντικό σε πολύ προσιτή τιμή. Κάποια στιγμή άρχισανε να πονάνε. Διάολε λέω πώς θα παίζω μουσική και θα γράφω. Κάλμαρα τότε και άρχισα να πουλάω γνώση και μυαλό για να ξεκουράσω λίγο τα χέρια, ίσως και γιατί έτσι τα έφερε η τύχη. Απλά βασικά πράματα, όχι επιστημοσύνη. Έλα όμως που το μυαλό είναι δυναμικό και όχι στατικό και επηρεάζεται από αυτά.Δύσκολη ισορροπία να πουλάς αυτά που με κόπο έχεις μάθει και να μην σε πέρνει η μπάλα της άρχουσας σκέψης και συμπεριφοράς. Προσπαθώ τουλάχιστον να μην πουλάω κριτική σκέψη.Βγαίνει λοιπόν το ψωμί. Μπαίνω τότες στον πειρασμό (που έλεγα),σε κάποια στιγμή απουσίας ισορροπίας, να πουλήσω την κορονίδα της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Την σκέψη που κρίνει και ορίζει σύμπαντα (τα δικά του ο καθένας), τη ψυχή και τα συναισθήματα που μέσα από κάθε τέχνη πέρνουν μορφη χειροπιαστή. Τότες ήτανε που είπα. Όχι. Ούτε κουλτουριάρης, ούτε διανοούμενος. Όχι λόγω λάιφ-στάλιν. Λόγω αρχής. Όταν θες να λες ότι κάνεις τέχνη δεν την πουλάς, την δίνεις απλόχερα στον κόσμο ειδικά αυτές τις εποχές που τα μέσα είναι πιο προσιτά για τον καθένα και η αντιεμπορευματική (η γνήσια δλδ) τέχνη στο περιθώριο. Εδώ να τονίσω ότι δεν μπαίνω στην σκέψη αν αυτά που γράφω και φωτογραφίζω είναι τέχνη. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή όχι. Υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω ειδικοί έτοιμοι να απαντήσουν ναι ή όχι χωρίς να τους ρωτήσει κανείς. Έχει να κάνει με το ότι αυτά βγαίνουν από εντός μου. Και κάπως έτσι πιστεύω είναι η τέχνη, ικανή να δημιουργηθεί από και σε κάθε άνθρωπο που αισθάνεται.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε αυτό εδώ το ιστολόγιο. Να δούμε που αλλού θα μας πάει...


υ.γ. το όνομα strange avenger δημιουργήθηκε στο κεφάλι μου εκείνο το Δεκέμβρη γιατί αυτό θέλαμε...ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

υ.γ.2 και ακόμη τη θέλουμε για πολλούς περισσότερους λόγους από τότες...

Πέτρες με μορφή

Όταν οι πέτρες παίρνουν ανθρώπινη μορφή
αποκτούν θαρρείς ακόμη και συνείδηση,
είτε ζωντανή,

 

 

είτε νεκρή.

 

 

Όπως και να έχει πάντως,
είναι τότε που αποδομούνται
και
γίνονται μικρά κομμάτια,
ενός σύμπαντος
με δικά του άστρα,

 

 

και γυρνάνε πότε στην  ίδια τους την μήτρα

 

 

και πότε

σε τροχιές περίεργες

και οργισμένες,

μέσα στην μητρόπολη…

Καλώς μας ήρθες

Ξανά σε γνώριμους δρόμους,

που χορτάσανε και ξερνάνε δακρυγόνα και βενζίνη.

Σε δρόμους που πότε δεν βρήκαμε το δίκιο μας,

όμως κάθε τόσο το βλέπαμε να στρίβει την γωνία,

λίγα μόλις μέτρα πιο πέρα.

Ηρθες και σύ βλέπω.

Καιρό είχα να σε δώ μαζί μας.

Τι γυρεύεις όμως τώρα;

Σου κόψαν τα λεφτά άκουσα. Γι΄άυτό κατέβηκες;

Και η μπενζίνα πιο ακριβή.

Τα όπλα μας ακρίβηναν.

Δεν νομίζω να κατέβηκες γι΄αυτό.

Παγώνω όταν συλλογίζομαι ότι μια σφαίρα δεν σε κατέβασε στο δρόμο.Και όχι μόνο μία

όταν δέρναν τα παιδιά σου,

όταν ο πόλεμος ήταν δίπλα σου,

όταν η ελευθερία βιαζόταν βράδυ σε κακόφημο στενάκι,

όταν η αξιοπρέπεια ήταν πίσω από σίδερα,

όταν ψεκάζανε παιδιά και όχι γέρους,

ναι παιδιά που είναι μέλλον,

και όχι τσαλακωμένο παρελθόν.

Και τώρα σου κόβουν το φαϊ και να σαι δίπλα μου.

Μικρό για μένα τούτο,

αλλά όπως και να χει,

όταν τις χειροπέδες θα πάνε να σου περάσουν,

επειδή απλά ζήτησες φαϊ,

και όχι μια ουτοπία που τρομάζει άλλους,

εγώ θα σε τραβήξω

και αν όχι εγώ ο δίπλα μου.

Αρκεί που οι δρόμοι είναι άνοιξη

και το πλήθος,

χείμαρος από τα χιόνια που λιώνουν εκεί ψηλά.

Και αυτό θα το δεις, όπως το είδαμε και μείς κάποτε μέσα σε χειμώνες,

είναι τριαντάφυλλο

και άρωμα

και μαχαίρι

και ουρανός

και νερό

και αλληλεγγύη

και ψωμί

και οξυγόνο

και αγώνας

και βράχος

και δέντρο

και γη και ελευθερία.