Όταν η φύση αναλαμβάνει το ρόλο του ζωγράφου...
...εμείς απλά μένουμε με το στόμα ανοιχτό...
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Τι και αν;
Τι και αν δεν γνωρίσαμε δικό μας σπίτι;
Τι και αν χάσαμε την πλατεία στην παλιά την γειτονιά;
Τι και αν ο χωμάτινος δρόμος στην γειτονιά απέκτησε άσφαλτο;
Τι και αν έχω 15 χρόνια να σε δώ;
Τι και αν έχω κάτι μήνες να κλωτσήσω μπάλα;
Τι και αν πλέον το 8ωρο μας φένεται μικρό;
Τι και αν αρνηθήκαμε τις περγαμηνές των σοφών μέσα σε περιστύλια;
Τι και αν χάσαμε φίλους και γνωστούς;
Τι και αν χάσαμε την μαγεία της εξερεύνησης του κόσμου;
Τι και αν χάσαμε όλα τα κορίτσια που ερωτευτήκαμε;
Τι και αν χάσαμε τους δρόμους που τόσες φορές περπατήσαμε στην βροχή;
Τι και αν χάσαμε το τρένο της γενιάς μας;
Τι και αν χάσαμε τις τέχνες μας;
Τι και αν χάσαμε τις γνώσεις μας;
Τι και αν χάσαμε το δάσος που μας ηρεμούσε;
Τι και αν χάσαμε την παραλία που χαζέψαμε το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα του κόσμου;
Τι και αν χάσαμε τον χρόνο μας, τον δικό μας χρόνο;
Τι και αν χάσαμε την υγεία μας, στην ψυχή και στο σώμα;
Τι και αν κάποιες φορές χάσαμε το μυαλό μας;
Τι και αν κάποιες φορές χάσαμε τον δρόμο στη ζωή μας;
Θα τα ξανακερδίσουμε, πίστεψέ με.
Άρκεί να μην χάσουμε άλλους συντρόφους από δίπλα μας.
Τι και αν χάσαμε την πλατεία στην παλιά την γειτονιά;
Τι και αν ο χωμάτινος δρόμος στην γειτονιά απέκτησε άσφαλτο;
Τι και αν έχω 15 χρόνια να σε δώ;
Τι και αν έχω κάτι μήνες να κλωτσήσω μπάλα;
Τι και αν πλέον το 8ωρο μας φένεται μικρό;
Τι και αν αρνηθήκαμε τις περγαμηνές των σοφών μέσα σε περιστύλια;
Τι και αν χάσαμε φίλους και γνωστούς;
Τι και αν χάσαμε την μαγεία της εξερεύνησης του κόσμου;
Τι και αν χάσαμε όλα τα κορίτσια που ερωτευτήκαμε;
Τι και αν χάσαμε τους δρόμους που τόσες φορές περπατήσαμε στην βροχή;
Τι και αν χάσαμε το τρένο της γενιάς μας;
Τι και αν χάσαμε τις τέχνες μας;
Τι και αν χάσαμε τις γνώσεις μας;
Τι και αν χάσαμε το δάσος που μας ηρεμούσε;
Τι και αν χάσαμε την παραλία που χαζέψαμε το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα του κόσμου;
Τι και αν χάσαμε τον χρόνο μας, τον δικό μας χρόνο;
Τι και αν χάσαμε την υγεία μας, στην ψυχή και στο σώμα;
Τι και αν κάποιες φορές χάσαμε το μυαλό μας;
Τι και αν κάποιες φορές χάσαμε τον δρόμο στη ζωή μας;
Θα τα ξανακερδίσουμε, πίστεψέ με.
Άρκεί να μην χάσουμε άλλους συντρόφους από δίπλα μας.
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
CCTVC
Μην σας παρασύρουν τα δέντρα, δεν βάλαν κάμερες ακόμη στα δάση...
...αυτές βρίσκονται στης πόλης το κέντρο που λέει και το τραγούδι,
...και τραβήχτηκαν κοντά στο ναό της δημοκρατίας (σε εκείνον το διάσημο κάδο)
υ.γ.1 κυρ αστυνόμε μπορείτε να με συλλάβετε τώρα που τόλμησα να φωτογραφίσω τα εργαλεία της δημοκρατίας σας...
υ.γ.2 Closed Circuit TeleVision Camera
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
Τ. Λειβαδίτης: Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στους γκεμπελίσκους της εξουσίας που παίζουν με το μυαλό και την ψυχή ανθρώπων. Νίκο κουράγιο...
Οι δύο διαστάσεις του μαύρου
Φοράς αυτό το ακριβό το μαύρο το εσώρουχο,
ξυπνώντας στα μαύρα τα σεντόνια.
Περιτριγυρίζεσαι από μαύρα ξύλινα έπιπλα
και μαύρους καναπέδες από δέρμα.
Σε μια μαύρη κούπα πίνεις τον πρωινό εσπρέσσο.
Έτρεξε από μία μαύρη καφετιέρα πνιγμένη στο ντιζάιν.
Και αυτή και το σπίτι όλο.
Ανοίγεις καρνταρόμπα.
Φοράς το μαύρο σου κοστούμι με μια γραβάτα μαύρη,
φτιάχνεις κόμπο στη γραβάτα που όνομα από μαύρο μέρος έχει,
Αλκατράζ.
Μαύρος χαρτοφύλακας και έφυγες για το γραφείο.
Το μαύρο τετρακίνητο ζεσταίνεται στο σκοτεινό γκαράζ.
Κλείνεις πόρτα, αφήνοντας απ΄εξω το θόρυβο.
Φτάνεις στο γραφείο.
Είσαι έτοιμος, για μια ακόμη μέρα, να καθορίσεις την ζωή πολλών.
Παραγγέλνεις καφέ από το τηλέφωνο.
Πρέπει να παραμένεις ξύπνιος και σβέλτος.
Αλήθεια πρέπει;
----------------
Φοράς ένα εσώρουχο που δεν σε ενδιαφέρει το χρώμα,
είναι τρύπιο.
Δεν είσαι σέξυ.Δεν θες.
Η πόλη αυτή σου έχει σκοτώσει τον έρωτα.
Κοίτας τον ουρανό.
Μαυρίλα, πάει να βρέξει.
Θα είναι δύσκολη ή μέρα στη δουλεία.
Φτιάχνεις έναν φραπέ.
Ντύνεσαι μια φόρμα και ένα φούτερ, μαύρα.
Καβαλάς το παπί και φεύγεις, μαύρο.
Ψιλοβρέχει, φόρας κουκούλα, μαύρη.
Οι κόρνες των φορτηγών σου πέρνουν το κεφάλι.
Φτάνεις στην δουλειά.
Πολλές παραγγελίες πρέπει να παραδώσεις.
Η μυρωδιά από τις φρεσκοψημμένες τυρόπιτες σου τρυπάει τη μύτη.
Πεινάς.
Δεν προλαβαίνεις όμως να φας.
Παίρνεις την πρώτη παραγγελία.
Δεν νιώθεις έτοιμος τον κόσμο ν' αντιμετωπίσεις .
Πρέπει όμως.
Φορτώνεις το παπί καφέδες και ξεκινάς.
Φτάνεις στον προορισμό τον πρώτο.
Μπαίνεις ευγενικά σε ένα γραφείο.
Καλημέρα, καφές, ρέστα, μπουρμπούρι, λίγο.
----------
Και εγώ σας είδα έκει στο γραφείο, εκείνη την στιγμή, τους δυό σας.
9.05
Το ρολόι.
Μια απειροελάχιστη στιγμή στο χώρο και στο χρόνο,
γεννάει το μεγάλο κοινωνικό ρήγμα,
που κανείς δεν χαμπαριάζει εκεί τριγύρω έτσι πρωί που είναι.
Εγώ, εκεί σε εκείνο το γραφείο, περαστικός καθώς ήμουν συλλογιέμαι.
Σκέφτομαι εκείνο το γκράφιτι στον τοίχο απ΄ έξω,
που κάποιοι οργισμένοι φιλόσοφοι των δρόμων έγραψαν.
---------
Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες.
...το ρήγμα δεν έχει κλείσει.
ξυπνώντας στα μαύρα τα σεντόνια.
Περιτριγυρίζεσαι από μαύρα ξύλινα έπιπλα
και μαύρους καναπέδες από δέρμα.
Σε μια μαύρη κούπα πίνεις τον πρωινό εσπρέσσο.
Έτρεξε από μία μαύρη καφετιέρα πνιγμένη στο ντιζάιν.
Και αυτή και το σπίτι όλο.
Ανοίγεις καρνταρόμπα.
Φοράς το μαύρο σου κοστούμι με μια γραβάτα μαύρη,
φτιάχνεις κόμπο στη γραβάτα που όνομα από μαύρο μέρος έχει,
Αλκατράζ.
Μαύρος χαρτοφύλακας και έφυγες για το γραφείο.
Το μαύρο τετρακίνητο ζεσταίνεται στο σκοτεινό γκαράζ.
Κλείνεις πόρτα, αφήνοντας απ΄εξω το θόρυβο.
Φτάνεις στο γραφείο.
Είσαι έτοιμος, για μια ακόμη μέρα, να καθορίσεις την ζωή πολλών.
Παραγγέλνεις καφέ από το τηλέφωνο.
Πρέπει να παραμένεις ξύπνιος και σβέλτος.
Αλήθεια πρέπει;
----------------
Φοράς ένα εσώρουχο που δεν σε ενδιαφέρει το χρώμα,
είναι τρύπιο.
Δεν είσαι σέξυ.Δεν θες.
Η πόλη αυτή σου έχει σκοτώσει τον έρωτα.
Κοίτας τον ουρανό.
Μαυρίλα, πάει να βρέξει.
Θα είναι δύσκολη ή μέρα στη δουλεία.
Φτιάχνεις έναν φραπέ.
Ντύνεσαι μια φόρμα και ένα φούτερ, μαύρα.
Καβαλάς το παπί και φεύγεις, μαύρο.
Ψιλοβρέχει, φόρας κουκούλα, μαύρη.
Οι κόρνες των φορτηγών σου πέρνουν το κεφάλι.
Φτάνεις στην δουλειά.
Πολλές παραγγελίες πρέπει να παραδώσεις.
Η μυρωδιά από τις φρεσκοψημμένες τυρόπιτες σου τρυπάει τη μύτη.
Πεινάς.
Δεν προλαβαίνεις όμως να φας.
Παίρνεις την πρώτη παραγγελία.
Δεν νιώθεις έτοιμος τον κόσμο ν' αντιμετωπίσεις .
Πρέπει όμως.
Φορτώνεις το παπί καφέδες και ξεκινάς.
Φτάνεις στον προορισμό τον πρώτο.
Μπαίνεις ευγενικά σε ένα γραφείο.
Καλημέρα, καφές, ρέστα, μπουρμπούρι, λίγο.
----------
Και εγώ σας είδα έκει στο γραφείο, εκείνη την στιγμή, τους δυό σας.
9.05
Το ρολόι.
Μια απειροελάχιστη στιγμή στο χώρο και στο χρόνο,
γεννάει το μεγάλο κοινωνικό ρήγμα,
που κανείς δεν χαμπαριάζει εκεί τριγύρω έτσι πρωί που είναι.
Εγώ, εκεί σε εκείνο το γραφείο, περαστικός καθώς ήμουν συλλογιέμαι.
Σκέφτομαι εκείνο το γκράφιτι στον τοίχο απ΄ έξω,
που κάποιοι οργισμένοι φιλόσοφοι των δρόμων έγραψαν.
---------
Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες.
...το ρήγμα δεν έχει κλείσει.
Πέτρα από γκρι
Πέτρα από γκρι,
βαρέθηκα να κράζω την ζωή,
φοβάμαι ότι θα φύγει και δεν θα ξαναρθεί.
Όπως εκείνο το χρώμα των νερών το κοραλλί,
που έβλεπα με χέρια και πόδια
τότε που ήμουν μακρυά από τιβί.
Και ανέβηκες εσύ στον ουρανό,
μέσα από το μαύρο το νερό
Κάποιοι σε είπαν φεγγάρι ολόκληρο.
Πέτρα από γκρι,
δεν την πέταξα εκεί,
που παραμόνευε σκυλί.
Κι έμαθα ένα βράδυ στο χειμώνα,
ότι σας την πέσαν έτσι καρφωτά,
ακόμα και πάνω στην κρυψώνα.
Πέτρα από γκρι,
από τότες στην τσέπη μου θα ζει,
γιατι πάντα παραμονεύει ένα σκυλί.
Τα σιδερένια δόντια του θα σπάσω,
δεν θα με κατευνάσω
και τη ζωή από εδώ κι ομπρός θα τη γιορτάσω.
βαρέθηκα να κράζω την ζωή,
φοβάμαι ότι θα φύγει και δεν θα ξαναρθεί.
Όπως εκείνο το χρώμα των νερών το κοραλλί,
που έβλεπα με χέρια και πόδια
τότε που ήμουν μακρυά από τιβί.
Και ανέβηκες εσύ στον ουρανό,
μέσα από το μαύρο το νερό
Κάποιοι σε είπαν φεγγάρι ολόκληρο.
Πέτρα από γκρι,
δεν την πέταξα εκεί,
που παραμόνευε σκυλί.
Κι έμαθα ένα βράδυ στο χειμώνα,
ότι σας την πέσαν έτσι καρφωτά,
ακόμα και πάνω στην κρυψώνα.
Πέτρα από γκρι,
από τότες στην τσέπη μου θα ζει,
γιατι πάντα παραμονεύει ένα σκυλί.
Τα σιδερένια δόντια του θα σπάσω,
δεν θα με κατευνάσω
και τη ζωή από εδώ κι ομπρός θα τη γιορτάσω.
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
Όταν θα δεις
Όταν θα δεις φωτεινό ουρανό τα μεσάνυχτα
και το χέρι που κρατούσες σε εκείνον τον άδειο πεζόδρομο να σε αφήνει,
τότε να ξέρεις ότι το τελευταίο ελάφι της Πάρνηθας, σερβιρήστηκε σε πιάτο.
Όταν θα δεις εκείνη την φλόγα στο φουγάρο καθώς μπαίνεις στην πόλη
και τον δρόμο προς τα ιερά θαμμένο σε τσιμέντο,
τότε να ξέρεις πως στην γωνιά σε περιμένει ο ρουφιάνος.
Όταν θα δεις άδεια την πλατεία
και μια καύτρα ενός τσιγάρου να φωτίζει πρόσωπο Θανάτου,
τότε να ξέρεις ότι οι δράκοι πήραν τους καλύτερους.
Όταν θα δεις εμένα να σε κοιτάζω,
πλέον, μην με λυπηθείς.
Τράβα τη σκανδάλη.
Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010
Άκου ελληνάκο!
Γιατί δεν κάνουμε κι ένα δημοψήφισμα για το αν πρέπει να τρώνε, να πηγαίνουν σχολείο ή απλά να κυκλοφορούν στο δρόμο?
Άκου ελληνάκο!..
Μη φοβάσαι. Δεν κινδυνεύει η μίζερη ζωούλα σου από τον μετανάστη που θα συναντήσεις στην κάλπη, την ώρα που θα γλύφεις τον φάκελο, όπως έγλυφες τον πολιτικό που θα φροντίσει τον γιόκα σου να βγει το ίδιο αποχαυνωμένος με εσένα.
Δεν κινδυνεύεις, ελληνάκο, από την ιθαγένεια που δικαιούται ένα παιδί που έχει γεννηθεί εδώ -κανείς αλλοδαπός δε θα σου στερήσει τη μαγκιά, την κλανιά και τα reality της τηλεόρασης. Κανείς μετανάστης δε θα σου στερήσει τους (διαμορφωτές των απόψεων σου) αγαπημένους σου δημοσιογράφους. Κανείς αλλόθρησκος δε θα σου στερήσει τη θρησκεία σου. Όλα αυτά είναι καταδικασμένα να πεθάνουν κάποια στιγμή ελληνάκο -όπως κι εσύ. Είτε το θες είτε όχι. Θα μείνεις με τον φραπέ στο χέρι και την αθλητική στη μασχάλη, να κράζεις τους αλλοδαπούς και τους αλλόθρησκους, όπως κάνεις τόσα χρόνια.
Αλλά σε παραδέχομαι, ελληνάκο. Είσαι αγωνιστής. Ό,που κρίνεις ότι μπορείς να κάνεις τη διαφορά, δίνεις το παρόν και ρίχνεσαι στη μάχη. Σαν γνήσιος Έλληνας! Γεμίζεις γήπεδα για να βοηθήσεις την αγαπημένη σου ομάδα να γυρίσει το παιχνίδι. Γεμίζεις δρόμους για να φωνάξεις συνθήματα υπέρ των πολιτικών που αξίζεις. Γέμισες μια ολόκληρη χώρα όταν σε έπεισαν ότι το όνομα της Μακεδονίας είναι πιο σημαντικό από τη ζωή σου. Από τα παιδιά σου. Από την κοπιαστική καθημερινότητα σου…
Θες δημοψήφισμα ελληνάκο? Δε σε είδα να το ζητάς όταν καταχράστηκαν τα λεφτά σου. Όταν πήραν την κόρη του διπλανού σου στο δημόσιο κι όχι τη δικιά σου. Όταν διαπομπεύουν την αξιοπρέπεια σου και υποτιμούν τη νοημοσύνη (!) σου? Όταν η ζαρντινιέρες βαράνε πολίτες και οι σφαίρες μικρά παιδιά. Τι θα γινόταν αν ο Αλέξης ήταν Αλβανός? Τι θα άλλαζε στα αισθήματα σου? Ή ακόμα χειρότερα… ο μπάτσος αλλοδαπός! Ούτε να το σκέφτεσαι!
Άκου ελληνάκο προσεκτικά. Αργοπεθαίνεις. Όχι από τους μετανάστες. Από τη χαζομάρα σου και τον ύπνο τον βαθύ. Από την άγνοια και το συντηρητικό μυαλό σου. Ήδη έχεις αρχίσει και σαπίζεις. Και να σου πω κάτι? Καιρός ήταν…
«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,
περιμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»
Κώστας Βάρναλης, «Οι Μοιραίοι»
ΥΓ: Χαρίζεται ιθαγένεια σε μετανάστη. Ευχαριστώ.
Πηγή:(http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1117093)
2009
Πέρασε ένας χρόνος.
Έχει και ένα φεγγάρι έξω όμορφο που ταιριάζει σε τέτοιες σκέψεις και σου κρατάει παρέα.
Το 2009.
Ένας χρόνος που γεννήθηκε μέσα από ένα ζωντανό Δεκέμβρη. Εναν ζωντανό Νοέμβρη αλλά και ένα ζωντανό Όκτώβρη. Θα έλεγες ότι το 2009 ήταν ένα τέτοιο γέννημα. Στην άρχη βέβαια. Μέτα είχε χαθεί η μπάλα και για κάποιες στιγμές βαράγαμε τα δοκάρια.
Πολλά ζωντανά πράγματα. Περιπέτειες σε πολλά επίπεδα. Πράγματα που έσταξαν εμπειρία μέσα.
Το έξω διατηρείται ζωντανό.
Μια χρονιά που είπαμε ότι θα κάνουμε τα πάντα.
Ακόμα και τον κόσμο να αλλάξει.
Άμεσως μετά αγγίξαμε το τίποτα, έτσι για το γαμώτο. Γιατί μπορούσαμε και αυτό.
Και αφεθήκαμε να μας παρασύρει ο άνεμος που λέγεται ζωή.
Μας πήγε από εδώ.
Μας έταξε και το από εκεί.
Βαρεθήκαμε όμως τα ταξίματα. Κινήσαμε για άλλα.
Πολλά τα βρήκαμε, άλλα μας βρήκαν και με κάποια συναντηθήκαμε σαν σε πρώτο ραντεβουδακι.
Ευχαριστώ.
Έχει και ένα φεγγάρι έξω όμορφο που ταιριάζει σε τέτοιες σκέψεις και σου κρατάει παρέα.
Το 2009.
Ένας χρόνος που γεννήθηκε μέσα από ένα ζωντανό Δεκέμβρη. Εναν ζωντανό Νοέμβρη αλλά και ένα ζωντανό Όκτώβρη. Θα έλεγες ότι το 2009 ήταν ένα τέτοιο γέννημα. Στην άρχη βέβαια. Μέτα είχε χαθεί η μπάλα και για κάποιες στιγμές βαράγαμε τα δοκάρια.
Πολλά ζωντανά πράγματα. Περιπέτειες σε πολλά επίπεδα. Πράγματα που έσταξαν εμπειρία μέσα.
Το έξω διατηρείται ζωντανό.
Μια χρονιά που είπαμε ότι θα κάνουμε τα πάντα.
Ακόμα και τον κόσμο να αλλάξει.
Άμεσως μετά αγγίξαμε το τίποτα, έτσι για το γαμώτο. Γιατί μπορούσαμε και αυτό.
Και αφεθήκαμε να μας παρασύρει ο άνεμος που λέγεται ζωή.
Μας πήγε από εδώ.
Μας έταξε και το από εκεί.
Βαρεθήκαμε όμως τα ταξίματα. Κινήσαμε για άλλα.
Πολλά τα βρήκαμε, άλλα μας βρήκαν και με κάποια συναντηθήκαμε σαν σε πρώτο ραντεβουδακι.
Ευχαριστώ.
1/1/2009 – 31/12/2009
R.I.P.
R.I.P.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)