Δύο μήνες μετά

Ζούμε σε ένα μετεξεγερτικό χρονικό στάδιο. Οσοι/ες συμμετείχαν στα γεγονότα του Δεκέμβρη, σίγουρα δεν είναι οι ίδιοι μέσα τους. Αν είναι, τότε μάλλον για τουρισμό συμμετείχαν.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω το τι έγινε. Έγιναν πράγματα σωστά και λάθος. Και καλώς έγιναν και τα δύο. Μιλάω πάντα από την πλευρά μας. Την πλευρά των εξεγερμένων.

Κοντεύει Φλεβάρης. Πέρασαν δηλαδή δύο μήνες. Ποτέ τα χρόνια που έχω ζήσει δεν έχει υπάρξει τέτοια συμπήκνωση του ιστορικού χρόνου. Γεγονότα που θα δίναν τροφή για σκέψη και πράξη ξεπερνιώνταν για να πάρουν την θέση τους νέα πιο έντονα μέσα σε λίγες ώρες. Η θλίψη για το φονικό του Αλέξη, διαδέχονταν την χαρά της νίκης και τούμπαλιν. Συγκρούσεις, συγκρούσεις, συγκρούσεις. Όμορφες. Άγριες. Συναίσθημα. Λύπη.
Καταλήψεις.Πολλές. Κοινωνικότητα, δικτύωση, συντροφικότητα, κουβέντες. Απ'όλα είχε ο μπαχτσές. Και έχει ακόμη. Με αφορμή δυστυχώς άλλα δυσάρεστα γεγονότα. Πόλεμος. Κούνεβα. Συλληφθέντες. Γεγονότα που από μόνα τους μπορούν κάλιστα να αποτελέσουν αιτία για μία ακόμη εξέγερση.

Η εικόνα.

Άνθρωποι πάνε στις δουλείες τους, φοιτητές διαβάζουν για την επερχώμενη εξεταστική, οι μπάτσοι ανακατέλαβαν επελευθερωμένες περιοχές, κράτος και μμε το βιολί τους. Σαν να μην έγινε τίποτα δηλαδή. Θα έρθει όμως ο καιρός. Μην ξεγιελιέστε...

Όσο για μένα, πλέον δεν ξέρω. Πως να κάτσω να διαβάσω, πως να πάω για δουλειά, πως να κάνω σχέδια,μου λες;

Με το ζόρι. Ισως και να τα καταφέρω και να ηττηθώ.

Ισως να νικήσω και να χαθώ...