Γύρω από την φωτιά

Κάπως έτσι μπήκαμε μέσα. Σαν μια γροθιά υψωμένη στον αέρα.

Όμορφα πράματα. Όμορφες αναμνήσεις.

Συνέλευση γύρω από φωτιά. Αρχέγονα ένστικτα αναβιωμένα μέσα στην τσιμεντένια ζούγκλα.

Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνο.

Με μια διμοιρία των ΜΑΤ κλεισμένη μακρυά μας στο δρόμο να μας κοιτάει. Και ένα ελικόπτερο από πάνω. Κάθε μέρα.

Ομως αυτός ήταν ο χώρος όλων μας. Ανοιχτός σε όλους τους μουσαφιρέους που έχουν ανοιχτή καρδιά.

Και ύστερα ήρθαν τα κουμπούρια. Γιορτή χωρίς να μας το πουν.

Και μπήκαν μέσα. Χωρίς να χτυπήσουν την πόρτα.

Και όταν πήγαμε να κλείσουμε την πόρτα να μην μπαίνει ο χειμώνας μέσα μας βρίσανε.

Άγριος ο χειμώνας φέτος, θαρρείς μας ταίριαξε. Και κάτσαμε όξω μαζί του.

Ομως αυτός είναι ο χώρος όλων μας. Ανοιχτός σε όλους τους μουσαφιρέους που έχουν ανοιχτή καρδιά.

Και η άνοιξη σιμώνει.

Και τα κουμπούρια δεν είναι γιορτή.

Σας λυπόμαστε πίσω από τις ασπίδες και τους θάμνους.

Γιατί δεν ξέρετε να ανταμώνετε με ανθρώπους.