ΧΑΟτικά

Μια ηρεμία που πηγάζει από το εξωτερικό χάος με κυριεύει.

Δεν είναι καν οξύμωρο το σχήμα.Το χάος γεννά ζωή.Οποιος διαφωνεί ας διαβάσει λίγο περί της θεωρίας του χάους.Θα καταλάβει ότι ακόμη και μέσα στον καφέ που πίνει ισχύουν αυτοί οι φυσικοί νόμοι.

Ας το καταλάβουμε, η τάξη δεν είναι ο κανόνας στη φύση. Καλά θα ήταν άμα, αλλά δεν. Οποιος επομένως αναζητεί την τάξη εναντιόνεται στην ιδια του τη φύση, ας μην αυταπατάται.

Ετσι και γω βαδίζοντας στην αταξία του μυαλού μου δημιουργώ νέους κόσμους. Οχι για την ανθρωπότητα, ούτε για τα παιδιά μου.Για την ψυχή μου.

Για την ψυχή η οποία σιγά σιγά συντονίζει με το ρυθμό του Κόσμου.

Χαοτικά, ανώριμα, παίζοντας,ζάρια.

Καθώς αυτή συντονίζει ακούω όλους τους κραδασμούς από τα έγκατα της γης μέχρι τους αστεροιδείς που οι τροχιές τους ανταμώνουν.

Απαρνούμε ότι προσπαθεί να μου θυμίσει τι θα έπρεπε να κάνω κάθε στιγμή.
Πότε με κυριεύει η αδράνεια των βουνών και πότε η φυγόκεντρος δύναμη της γης της ίδιας.
Και με πιάνει και με τινάζει στα όρια του σύμπαντος. Στα όρια της ύπαρξης μου.
Γιατί χωρίς την ύπαρξη του εαυτού μου δεν θα υπήρχε το σύμπαν (απροσδιοριστία φίλε μου).

Είμαστε το παν. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.Και τα κοάλα επίσης.

Ας επικοινωνήσουμε...

Χρώματα του φθινοπώρου

Μέσα στην ζαλάδα της υποχρεωτικής κοινωνικοποίησης,

γεννιέται η βία του φλέρτ υπό την μπαρόβια σκέπη απομακρυσμένων τόπων.

Η γνωριμία του κάθε σαββάτου, ανειλικρινής μέσα στις ορμές της.
Η γνωριμία της δευτέρας ειλικρινής και δύσκολη λόγω της αλλοτρίωσης της μέρας.

Το μπουκάλι με το ουίσκι λειτουργεί σαν μεγενθυντικός φακός πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.

Απλοποιεί την επικοινωνία. Ηττα από τα αποδυτήρια είναι, όταν κάτι οφείλει από τη μήτρα του να είναι απλό.

Και ένα ακόμη σάββατο έφτασε.

Ο θρίαμβος του μικροαστισμού στα πόδια μας ξεχύνεται σαν εμετός ένα ξημέρωμα σε μια γκρίζα πόλη.

Και όσοι είναι ακόμη ζωντανοί θαρρείς να γίνονται και κείνοι γκρί λες και θέλουν να κρυφτούν,να μην τους βρει η αυγή.

Η αμήχανη ευτυχία ενός κόσμου που οδεύει ολοταχώς προς την επόμενη 8ωρη πενθήμερη ήττα του, απέχει πολύ από το κυριακάτικο γέλιο των πιτσιρικάδων στις γειτονιές.

Ο καφές χλωμιάζει πιο πολύ το πρόσωπο.

Παίρνει μακρυά και τα τελευταία υπολλείματα συνειδητής αυτο-άγνοιας.

Είμαι όμως έτοιμος και πάλι να ριχτώ σε αυτήν την αρένα με τα θηρία.

Οταν το μόνο που θα ήθελα είναι λίγο ακόμη από αυτά τα φθινοπωρινά χρώματα σε ένα κάστρο που ποτέ δεν είδα...