Μέσα στην ζαλάδα της υποχρεωτικής κοινωνικοποίησης,
γεννιέται η βία του φλέρτ υπό την μπαρόβια σκέπη απομακρυσμένων τόπων.
Η γνωριμία του κάθε σαββάτου, ανειλικρινής μέσα στις ορμές της.
Η γνωριμία της δευτέρας ειλικρινής και δύσκολη λόγω της αλλοτρίωσης της μέρας.
Το μπουκάλι με το ουίσκι λειτουργεί σαν μεγενθυντικός φακός πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.
Απλοποιεί την επικοινωνία. Ηττα από τα αποδυτήρια είναι, όταν κάτι οφείλει από τη μήτρα του να είναι απλό.
Και ένα ακόμη σάββατο έφτασε.
Ο θρίαμβος του μικροαστισμού στα πόδια μας ξεχύνεται σαν εμετός ένα ξημέρωμα σε μια γκρίζα πόλη.
Και όσοι είναι ακόμη ζωντανοί θαρρείς να γίνονται και κείνοι γκρί λες και θέλουν να κρυφτούν,να μην τους βρει η αυγή.
Η αμήχανη ευτυχία ενός κόσμου που οδεύει ολοταχώς προς την επόμενη 8ωρη πενθήμερη ήττα του, απέχει πολύ από το κυριακάτικο γέλιο των πιτσιρικάδων στις γειτονιές.
Ο καφές χλωμιάζει πιο πολύ το πρόσωπο.
Παίρνει μακρυά και τα τελευταία υπολλείματα συνειδητής αυτο-άγνοιας.
Είμαι όμως έτοιμος και πάλι να ριχτώ σε αυτήν την αρένα με τα θηρία.
Οταν το μόνο που θα ήθελα είναι λίγο ακόμη από αυτά τα φθινοπωρινά χρώματα σε ένα κάστρο που ποτέ δεν είδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου