Που να πας μετανάστης πλέον, μετά από αυτά που ζήσαμε;

Body painting by Eugene.

Ναι αλήθεια,αναρωτιέμαι που.

Σκέψεις που περάσαν χθες από το μυαλό μου, συζητώντας με μια φίλη υπό την σκέπη της κατηλλειμένης Λυρικής σκηνής.

Σε ποια γωνιά της μικρής μας γειτονιάς του κόσμου θα δεις τόσα ζωντανά,ανοικτά,κινηματικά πράγματα να γίνονται ταυτόχρονα.

Τόσες κουβέντες,συνελεύσεις,διαμαρτυρίες και συγκρούσεις.

Εδώ και όχι αλλού, στην μέση ενός συνηθισμένου απογεύματος, θα δεις σε κεντρική λεωφόρο κάποιες χορεύτριες να χορεύουν την λίμνη των κύκνων.

Πολιτισμικές ενέργειες πρωτότυπες, θα δεις σε πολλούς δρόμους στις πρωτεύουσες του κόσμου. Δεν θα αργήσεις όμως κάπου πίσω από το happening να διακρίνεις και το όνομα του χορηγού.

Ποια άλλη πρωτεύουσα έχει εξεγερμένα μπαλέτα;ε;ποιά;

Ποια άλλη πόλη σε άλλους τόπους έχει καταχτήσει αυτή την ''καθημερινότητα'' που βιώνουμε από το Δεκέμβρη και μετα;

Μιλάω για τώρα. Όχι για παλιά. Σίγουρα κάθε τόπος είχε τις εξεγέρσεις του και όλα τα επακόλουθα. Αλλά τώρα;

Δεν ξέρω πόσο θα κρατησεί. Ηδη έχει κρατήσει περισσότερο και από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις...στο χέρι μας είναι.

Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ζωντανό μέρος από την Αθήνα (και όχι μόνο) των τελευταίων δύο μηνών.

Με τον όρο ζωντανό δεν εννοώ τα σαββατόβραδα του Λονδίνου και τα μαντρωμένα πολυήμερα φεστιβάλ της Γερμανίας. Ούτε τις γκαλλερί και τα μουσεία των ακριβών εισητηρίων.

Εννοώ την ζωντάνια ενός μωσαϊκού ανθρώπων, που πότε στα μάτια τους βλέπεις τα μάτια ένος παιδιού που παίζει στην αλάνα και πότε τα μάτια ενός αντάρτη,γεμάτα λάμψη κ΄οργή.

Και αυτό είναι σε κίνηση(επιτέλους).

Επίτρεψέ μου να θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να με συναρπάσει αυτή τη στιγμή καμιά μητρόπολη του κόσμου...

Επιτέλους μετά από δεκαετίες,ίσως και αιώνες παρακμής αυτή η πόλη έχει να δώσει στην ανθρωπότητα κάτι σοβαρό και αγνό...όπως παλιά...

Για αυτό και φτάσαν στα αυτιά μου τα ευχαριστώ και οι λυγμοί των από κάτω, από κάθε γωνιά της γης.