Καθρέφτης

Όλες οι διαβαθμίσεις του γκρι
μπροστά σε ένα καθρέφτη
να αναρωτιέσαι
να βλέπεις
να ρωτάς
γιατί πέφτουν οι σοβάδες από το ταβάνι;
γιατί το ξύλινο σπίτι πήρε φωτιά;
γιατί το τηλέφωνο χτυπάει;
γιατί ο άνθρωπος αναρωτιέται για τον εαυτό του,είναι προγραμματισμένος άραγε να αναρωτιέται;
γιατί λείπει αυτή η γραμμή κώδικα από τους περισσότερους σήμερα;

Ξεχάσαμε
να αναρωτιώμαστε γιατί νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα
να φιλοσοφούμε γιατί είναι χάσιμο χρόνου και δεν βγαίνουν χρήματα από αυτό
να μαθαίνουμε καινούργιες αφηγήσεις και γλώσσες γιατί είναι διαφορετικές από το κυρίαρχο
να ασχοληθούμε με την ποίηση που υπάρχει πίσω από κάθε μορφή αφήγησης
να μείνουμε για λίγο χρόνο παραπάνω σε μια εικόνα, σε ένα καρέ,
έτσι για να δούμε μήπως κρύβει κάτι παραπάνω
Ξεχάσαμε πως να κάνουμε τέχνη για τα βαθύτερα που μας κατατρώνε,
προς όφελος του εφήμερου που πουλάει.

Θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη
εδώ
Σάββατο πρωί
χωρίς λόγο
έτσι απλά με επισκέφθηκε ο Αντρέι
καθίσαμε να μετρήσουμε αναστήματα που λείπουν
από μια ανθρωπότητα που δεν προχωράει,
μόνο
αγοράζει και πουλάει...

Αυτό το αίμα

Αυτό το αίμα που ρέει στην Αμφιάλη,
είναι το δικό μας αίμα.

Αυτό το αίμα ρέει εδώ και καιρό
και πνίγει τους δρόμους της πόλης.

Αυτό το αίμα πνίγει
κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Αυτό το αίμα οδήγησε τους παππούδες μας στα βουνά.

Αυτό το αίμα οδηγεί εμάς στα οδοφράγματα.

Αυτό το αίμα βάφει τα χέρια
φασιστών,
νοικοκυραίων,
μπάτσων,
δημοσιογράφων,
δικαστών,
πολιτικών.

Αυτό το αίμα θα ενωθεί με το αίμα μεταναστών
που ρέει εδώ και χρόνια.

Αυτή τη φορά δε θα πούμε
ότι σας τα λέγαμε.

Αυτή τη φορά δε θα σας πούμε
ότι ίσως είστε οι επόμενοι στη λίστα τους.

Αυτή τη φορά δεν θα γράψουμε ποιήματα,
ούτε θα τραγουδήσουμε.

Αυτή τη φορά θα σας κυνηγήσουμε,
όσοι και αν είμαστε,
δεν θα περιμένουμε τους υπόλοιπους.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα.
Αυτό δεν είναι προειδοποίηση.
Αυτές δεν είναι λέξεις.

Είναι αίμα που γυρεύει αίμα.

Βόγιατζερ 1

Μέσα στη σιωπή του κοσμικού κενού
ακόμα ταξιδεύει
πληγωμένο
όπως και η ανθρωπότητα
πληγωμένη
μα μέσα στης βδομάδας την βουή
αυτή η είδηση
ότι έφτασε εκεί που τίποτα
το ανθρώπινο δεν έχει φτάσει
πέρα από το πλανητικό σύστημα
τη μικρή μας κοσμική γειτονιά.

Μια μικρή υπαρξιακή στιγμή
ότι ο Μότσαρτ έφτασε εκεί που κανείς δεν έχει φτάσει
μακρυά στο κοσμικό κενό
εκεί που οι πρόγονοι σε σπηλιές
ατένιζαν και ονειροπολούσαν τα βράδια.

Εμείς που τη βία κάναμε θεό
εμείς στείλαμε και πρόσκληση σε χρυσαφένιο δίσκο.

Τι πιο όμορφο από μια ανθρωπότητα που κοιτάει τα αστέρια και προσμένει;

Τι και αν δεν κοιτάνε όλοι;

Εκεί μακρυά θα ταξιδεύει το φαντασιακό μας
και εμείς θα το κυνηγάμε

ίσως μια μέρα κυνηγώντας το να ταξιδέψουμε και εμείς...

Το καλοκαίρι ψοφάει

Αυτά τα σύννεφα που κρέμονται από πάνω μας

είναι η αυλαία του καλοκαιριού που πέφτει.

Όχι απόψε δεν έχει αστέρια

αυτά είναι μέρος του καλοκαιριού που φεύγει.

Τα βήματα εμπρός μην φοβηθείς

σε ξεκούρασε το καλοκαίρι που φεύγει.

Ένα γλυκό φθινόπωρο φτάνει

και διώχνει τα ταξιδιάρικα πουλιά.

Αγκαλιές που ξανασμίγουν 

και καλοκαιρινές ιστορίες στην ουρά του διαλόγου.

Μουσικές, ω, μουσικές!

Δε γαμιέται και η αισιοδοξία!

Τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα 

κατάλαβε το 

και κάνε κάτι.

Μη μου τους κύκλους τάραττε

Διαγράφουμε κύκλους γύρω από ένα

το ίδιο κέντρο

δεμένοι από αυτό με μια νοητή κλωστή

πότε η κλωστή μεγαλώνει πότε μικραίνει

το κέντρο
το σχήμα

όμως δεν αλλάζει.

Σε κάθε καινούργιο κύκλο 

ξεχνάμε τον παλιό

και έτσι 

τουλάχιστον 

είναι όλα ωραία

όλα καινούργια.

Ο κάθε κύκλος που περνάει

τα σημάδια του αφήνει

το κέντρο σκάβει πιο βαθιά

για να ριζώσουμε

και την φυγόκεντρο αυξάνει.

Ώσπου κάποιος να βρεθεί

την κλωστή να κόψει

να μας ελευθερώσει

και είναι τότε που η ύπαρξή μας

εκτινάσσεται με δύναμη

πότε στο άπειρο

και άλλοτε συχνά σε τοίχο.

Έτεροι τόποι

Όταν αυτή η πόλη αρχίζει και αναπνέει

όταν οι δρόμοι φλέβες γίνονται

και δίνουν ζωή στο υποκείμενο

Όταν ο αέρας μπαίνει στα πνευμόνια της

και με ορμή γκρεμίζει την ισοτοπία

πετώντας σαν φλέματα χωροφύλακες

Όταν στα μάτια της νησίδες

χρώμα

ομορφιά

έτεροι τόποι αντίστασης

έτεροι τρόποι αντίστασης

και μια γλυκιά μπαλάντα

για αυτοκτονικούς

στα αυτιά της

Ίσως γιατί οι μόνοι που έχουνε πλέον την ικανότητα

να χάσουν ή να νικήσουν

είναι οι πολλαπλοί εαυτοί μας

και οι προβολές τους

σε ένα τυχαίο τατουάζ

στο τσιμεντένιο δέρμα

αυτής της πόλης.

Εκείνη η παραλία

Ξέρεις εκείνη την παραλία

που δεν πήγαμε

δεν ξεκινήσαμε καν

καθώς μας κούρασαν τα πόδια

ιστορίες χιλιοειπωμένες

και πράξεις χιλιοκαμωμένες 

λάθη μικρών παιδιών

μα τα χρόνια τρέχουν 

ξοπίσω μας σαν ξέφτια

και εμείς να τα μπαλώσουμε 

προσπαθούμε

αλλά ποτέ δε μας μάθανε

την τέχνη της κλωστής

για να δένουμε 

και να λύνουμε 

σε ένα κόσμο 

όλο νήματα

με τους ανθρώπους να ισορροπούν 

πάνω σε αυτά

και τον ίλιγγο 

να ζωγραφίζει πρόσωπα

όχι σαν αυτά της παραλίας

εκείνης

που δεν πήγαμε

αλλά θέλαμε...

Μπουκάλα όχι μονόπολη

 Αρχίζω και πιστεύω ότι η συνεχόμενη έκθεση σε κάθε λογής άρθρα και σχόλια από το μνημόνιο και μετά έχουν κάνει σμπαράλια την όποια (συν)γραφική μου ικανότητα, είτε επειδή αυτά που διαβάζω είναι απλά άψογα ως ιδέες  και γραφή, είτε γιατί κάποια άλλα που διαβάζω είναι εντελώς για τον πούτσο. Όλο αυτό έχει δημιουργήσει ένα τεχνητό θόρυβο στον εγκέφαλο μου και σε αυτά που θέλει να πει. Από τη μια νιώθω ότι υπάρχει μια πληρότητα με τα καλά που διαβάζω και ότι λίγο πολύ αυτά που ήθελα να πω ειπώθηκαν και από την άλλη η υπέρμετρη αρθρογραφία έχει καταστήσει την αντικαθεστωτική πράξη μουσειακό είδος. Διαβάζεις με ρυθμούς υπερκατανάλωσης, σπάνια τα χωνεύεις και ακόμα πιο σπάνια δραστηριοποιείσαι εναντίον της παθογένειας που διαβάζεις. 

 Είναι πολλά,θα μου πεις, αυτά που συμβαίνουν. Ναι είναι πολλά. Πάντα ήταν πολλά. Απλά τώρα αποφάσισες να ρίξεις μια ματιά και να μάθεις τι συμβαίνει γύρω σου. Πάντα οι μπάτσοι βαράγανε, πάντα οι φασίστες έσφαζαν μετανάστες,πάντα τα αφεντικά γαμούσαν τους υπαλλήλους και πάντα οι κυβερνήσεις ψήφιζαν απαράδεκτους νόμους που ψαλίδιζαν σιγά σιγά την ελευθερία σου. Αν δεν με πιστεύεις ψάξε μόνο σου παλαιότερες ειδήσεις και αρχεία και δες. Δεν θα σου πω εγώ που, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε θέλησα  ποτέ να γίνω, το μπλόγκ αυτό μεταφέρει απλά προσωπικά βιώματα των πολιτικοκοινωνικών συνθηκών και του έρωτα (γιατί πολιτική χωρίς έρωτα είναι...αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις των 8).

 Ίσως να σε ξενίζει στη εποχή των μνημονίων η τρομερή επίθεση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με χρήμα (είτε ως μισθός είτε ως αποταμίευση ή επένδυση) και ιδιοκτησία (των μεσαίων-κατώτερων στρωμάτων). Τι ακριβώς περίμενες να συμβεί όταν βάσισες την ζωή σου σε αυτά που τα ελέγχουν άλλοι (που όπως έχει δείξει και η ιστορία δεν σε έχουν και σε μεγάλη υπόληψη). Είναι σαν να έχουν μαζευτεί πέντε πιτσιρίκια να παίξουν μονόπολη, η μάνα να τους δίνει το κουτί με το παιχνίδι μπας και βάλουν λίγο κώλο κάτω γιατί έχουν κάνει το σπίτι άνω κάτω, τα αφήνει να παίξουν και στις εννιά το βράδυ επειδή είναι ώρα για ύπνο και έχουν και σχολείο αύριο να μαζεύει το παιχνίδι και τα πιτσιρίκια να μένουν με αυτό το βλέμμα που λέει ''μας γάμησες τώρα, πάνω που νίκαγα''. Έτσι και αυτοί που εσύ έχεις βάλει πάνω από το κεφάλι σου έχουν ένα παιχνίδι που εσύ όπως και τα πιτσιρίκια πιο πάνω πιστέψατε ότι είναι αληθινό,  στο δίνουν να παίξεις και όταν δεν γουστάρουν τα μαζεύουν όλα και κάτσε εσύ να λες ότι νίκαγες. Αντί βέβαια να πάρεις τους φίλους σου και να φτιάξετε ένα άλλο παιχνίδι και να γουστάρετε τη βραδιά, προτιμάς να παρακαλάς να σου φέρουν την μονόπολη πίσω, λες ότι έφταιγε η Ελενίτσα που ενώ της έτυχε κάρτα για να πάει στο τετραγωνάκι της φυλακής δεν πήγε και για αυτό μας πήρανε την μονόπολη γιατί δεν παίζαμε δίκαια. Ε κάτσε παρακάλα να δούμε τι θα γίνει. Μετά το πολύ πολύ να δείρεις και την Ελενίτσα και στα 18 να ψηφίσεις τα αυγά. Στην παραπάνω παρομοίωση μπορεί κάποιος να δει μακροσκοπικά λίγο πολύ την ελληνική ιστορία από το 1821 και μετά.Μπορεί ακόμα να δει και το μέλλον με την ρώτα που έχουμε χαράξει. Απλά.

 Για αυτό σας λέω χωρίς να χρειαστεί να γράψω αρκετά. Μπουκάλα όχι μονόπολη.