Από τα δεκαεννιά

Δεκαεννιά σε πήραν αριστερά
τα έσπασες μαζί τους και τράβηξες ανατολικά
εκεί όπου υπάρχει
το χρώμα
ο ήχος
η ομιλία
το άρωμα
η φιλία
τα έψαξες και αλλού
έξω από τον κύκλο που αλφάδιαζες
μέσα σε κύκλους ποιητών και θεατρίνων
ψάχνοντας το άλφα της αλήθειας
το ωμέγα του ψέμματος
ανακαλύπτωντας τα όνειρα
σημάδια στο ζωδιακό
κουρέλια στο σώμα σου
λίγα τα μαλλιά σου
το φαντασιακό σε σταθερό φακό 50mm
το ασπρόμαυρο στα ψηφία
και το χρώμα σε ένα καφέ τούρκικο
πέρα από την ινσταμπούλ
εκεί που ρασοφόροι πριν αιώνες ανοίγαν μονοπάτια
και γύρισες
και ήρθες να με ξαναβρείς
χορέψαμε μαζί έξω από κύκλους
σε παραλίες με ταβάνι τα ζωδιά μας
και την επιστήμη χαλί στα πόδια μας
εκεί ανακαλύψαμε από την αρχή
τη φωτιά
τον τροχό
τις κινήσεις των αστερισμών
τις τροχιές των φίλων
αστεροϊδείς αυτοί
που παγιδεύονται στη βαρύτητα ενός πλανήτη
που ξέχασε γιατί γυρίζει
πάγωσε σε αγορές κ παζάρια
και σε κουνάει
και σε βρέχει
να ξυπνήσεις
ωρα καλημέρας να έρθεις πάλι
περιμένω
από τα δεκαεννιά.

Καλό φθινόπωρο (όπως πάντα)

''...όπως και στην κατοχή, ο δεύτερος χειμώνας ήταν ο δύσκολος''

Θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου, το καλοκαίρι κάπου σε ένα χωριό χαμένο σε μια χαράδρα στη νότια Κρήτη.

Δεν ξέρω αν θα συμβεί το ίδιο για φέτος. Κατοχή σημαίνει την κατάλυση μιας κατάστασης ελευθερίας που προυπάρχει. Κάποιοι λένε οτί βιώνουμε μια μορφή οικονομικής κατοχής. Διαφωνώ. Δεν είμασταν ελεύθεροι πριν. Έκτος αν η ελευθερία καθορίζεται από τα χρήματα που έχεις στο πορτοφόλι σου. Αν είναι έτσι κ γω μαζί σας. Αλλά δεν είναι έτσι και δεν καθορίζεται απο αυτό η ελευθερία.

Ακόμα και αν έχουμε κατοχή γιατί περιδιαβένουμε σαν τουρίστες μέρη που ζήσανε αντάρτες;

Η ελευθερία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί κάποιος να ακολουθήσει τις επιθυμίες του χωρίς περιορισμούς. Όταν πλέον τα πάντα σε μια πόλη εξαρτώνται από το πόσα χρήματα έχεις στο πορτοφόλι σου ακόμα κ η εκπλήρωση των επιθυμιών τότε όσα και να έχεις από αυτά τα ανταλλακτικά χαρτιά δεν είσαι ελεύθερος.

Πάντα το περιβάλλον περιόριζε τον άνθρωπο. Είτε σκοτωνοντάς τον, είτε τοποθετόντας τον σε τοίχους και κανόνες. Και αυτό που ακούω καθημερινά είναι μια βοή από κανόνες. Δούλεψε, βρες λεφτά, πλήρωσε, αγόρασε, φύγε, έλα, πάνε και γαμήσου.

Πόσο πιο πλούσια θα ήταν η ζωή μας χωρίς την προστακτική ...

Σκόρπιες σκέψεις καθώς μπαίνω στον εικοστό ένατο χειμώνα κατοχής μου.

Οι προοπτικές χειρότερες από τον εικοστό όγδοο.

Όπου υπάρχει δυσκολία όμως ελοχεύει η περιπέτεια και η αλητεία.

Η δυνατότητα έστω να βιώσεις έντονα τον μικροκοσμό σου και να σμίξεις με άλλους μικρόκοσμους.

Οι μέρες μας είναι μετρημένες και δεν φοβόμαστε τίποτα λοιπόν.

Η απωλειά μας αμελητέα γι αυτό δεν αγχωνόμαστε.

Μπορεί να συγκρουστούμε, μπορεί να κάτσουμε και στον καναπέ, αλλά το μηδεν καραδοκεί σε κάθε μας απόφαση.

Ασε την ταινία να παίξει και ρίχνεις τα μπινελίκια στους τίτλους τέλους...

Δημιουργία μαλάκες και όχι γκρίνια...

Άρπαξε τη ζωή από τα μαλλιά βάλτην στα τέσσερα και ξέσκισέ την.

Άσε τους άλλους να φτιάχνουν προϋπολογισμούς, εμείς ποτέ δεν υπολογίσαμε ούτε τα κάλα ούτε τα κακά που μας βρήκαν και δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε τώρα.

Τα φιλιά μου στο φθινόπωρο γιατί το πήρα λίγο στραβωμένος από τα μούτρα...