Ένας χρόνος μνημόνιο, μια ζωή μαλάκας.

Πλέον η αντιμνημονιακή πολιτική απέκτησε άξονα. Το απεχθές χρέος. Προφανώς συνέβαλε πολύ και το ντοκυμαντερ Debtocracy. Πλέον όλο και πιο πολύ ακούγεται ότι αυτό θα μας σώσει. Δεν ξέρω αν το να διαγραφεί ακόμα και όλο το χρέος του κράτος θα αλλάξει τρομερά τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεν θα γίνουν οι φτωχοί πλούσιοι και τα ίδια ανθρωπόμορφα όντα που ελέγχουν την κοινωνία θα συνεχίσουν να την ελέγχουν. Μπορεί να αυξηθούν τα υλικά αγαθά που θα μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει. Άληθεια μετά από όλα όσα γίνανε τον τελευταίο χρόνο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κριτικάρει τον ίδιο τον τρόπο ζώης που είχαμε κ χάσαμε ή θα χάσουμε.

Άλήθεια πόσο στοιχίζουν τα όνειρα;
Πόσο στοιχίζει να τα κυνηγήσει κάποιος;
Τι όνειρα είναι αυτά;
Περιλαμβάνουν το συλλογικό;
Τον διπλανό;

Η μεγαλύτερη ήττα που πάθαμε ήταν ότι μάθαμε να βάζουμε την οικονομία πάνω από όλα.
Μάθαμε για δείκτες, για σπρέντς, για δημοσιονομικό έλλειμα και ένα σωρό άλλους όρους.

Άλήθεια αυτή η γνώση μας έλλειπε;

Ο Τhoreau στριφωγυρίζει στον τάφο του.
Ο Γκάντι πλέκει ζιπουνάκια δεύτερο σύννεφο δεξιά και γελάει.
Ο Τσε Γκεβάρα χαράζει ονόματα σε σφαίρες.
Ο Αινστάιν έχει πονοκέφαλο.

Ένας αβορίγινας πετάει το θήραμα στη φωτιά κοιτάει τα άστρα από πάνω και συζηταέι χαμογελαστός με τους συντρόφους του. Μάζι το πιάσανε. Μαζί θα το φάνε.

Ολα αυτά που σε απασχολούν ανάγονται στην ανταλλαγή χαρτιών με φίρμα(είτε δημόσια, είτε ιδιωτική) που έρχονται σπίτι σου και συ τα ανταλλάσεις με χαρτιά που έχουν πάνω νούμερα.

Αυτός είναι ο πολιτισμός σου.

Και μόλις τελειώσουν τα χαρτιά πάντα θα υπάρχει ένας 44χρονος σε κάποια Ομόνοια να μας δείξει οτί μόνο στα χαρτιά βρίσκεται ο πολιτισμός σου. Και όταν σωθούν αυτά καταστρέφεται και αυτός.

Την επόμενη φορά που θα αναλογιστείς την απόκλιση του προυπολογισμού και της ανάπτυξης, ρίξε και μια σκέψη για την απόκλιση της ζωής σου από τον φυσικό τρόπο ζωής ενός θυλαστικού, ενός Ανθρώπου.

Το σύστημα είναι τόσο σκληρό όσο ένα κομμάτι βούτυρο. Εσύ είσαι τόσο αδύναμος όσο ένα μαχαίρι.

Καλό σου απόγευμα.

Για το Ρασούλη, τον Παπάζογλου, το Σάντα, το Βέγγο...

Μας μεγάλωσαν, μας έμαθαν να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε, να αγγίζουμε, να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Τώρα ήρθε η στιγμή να την κάνουνε.

Μας αφήνουν μόνους με τα θεριά.

Πόλλοι ταλαντούχοι διεκδικούν την θέση τους.

Από ήθος όμως;

Μας αφήσατε στα δύσκολα όμως ρε Άνθρωποι...

...όπως κάθε καλός δάσκαλος τον μαθητή του.

Ευχαριστούμε για όλα και δεν είναι λίγα.

Προσπαθούμε ακόμα.