Μαύρα κράνη

Κοιτάζω λεπτό προς λεπτό,
περνάνε τα δευτερόλεπτα
δεν αντιδρούν.

Αντί για αυτά μιλάει η σκόνη.

Κάποτε γυάλιζαν
φέρναν βόλτες σε σκοτεινά σοκάκια
πάνω σε περήφανα κεφάλια
παρέα με στυλιάρια καβατζωμένα σε άσχετα σημεία.

Σημεία σε σοκάκια που γυρνάνε ίσκιοι,
εκεί που τα πράγματα σοβάρεψαν και έτσι
εκεί που πλέον θέλει προσοχή
εκεί που η δυσκολία αυξήθηκε.

Αυτα τα κράνη
μαύρα
χωρίς ζελατίνη
με μυρωδιά ιδρώτα και δακρυγόνου
σκονίζονται

και περιμένουν

όχι μηχανές

αλλά Ανθρώπους.

Σημείωση

Πες μου...

Αλήθεια πόσο απέχει η γάζα από την αχαρνών;πες μου σε παρακαλώ...

Πες μου επίσης ποιους νόμους να ακολουθήσω...το διεθνές δίκαιο,το σύνταγμα,τους άγραφους νόμους του χώρου μας,τους νόμους μιας σχέσης, τους νόμους της αγάπης...ποιούς;

Και αν δεν θέλω κανέναν από αυτούς τους νόμους, τι θα πρέπει να κάνω για να επιβιώσω;

Να οπλιστώ;

Να έχω ένα καλάσνικοφ για κάθε μπάτσο,μια ρουκέτα για κάθε στρατιώτη,ένα γκαζάκι για κάθε τράπεζα,ένα αλεξίσφαιρο για κάθε βόλτα,μια άρνηση για κάθε γυναίκα;

Πες μου τι;

Γιατί τόσα χρόνια δεν μας έλεγαν ότι η ιστορία θέλει βία για να αναπνεύσει;
Γιατί μας το έλεγαν πλαγίως σαν παραμύθι;
Γιατί μας στερούσαν το δίκο μας δικαίωμα να ταϊσουμε την ιστορία;
Δεν τους έφτανε η ιστορία του μικρού κεμάλ;

Σφαίρες made in USA, δακρυγόνα made in Israel.

Πόσο απέχει η ασντοτ από την πατησίων...πές μου.

Πες μου που πήγαν όλες η γυναίκες που αφήσαμε και μας άφησαν;

Πες μου...θέλω επιτέλους κάτι να ακούσω...

Γιατί τα πάντα είναι πόλεμος

Το χρήμα

Η δουλειά

Ο έρωτας

Οι σχέσεις

Η γη

Τα δικαιώματα

Οι υποχρεώσεις

Οι συμφωνίες

Τα σύνορα

Οι θάλασσες

Τα βουνά

Ολα είναι πόλεμος τελικά μαλάκες χίππηδες.

Πες μου γιατί δεν με προειδοποίησες;

Τωρα που τα βλέπω τι περιμένεις να κάνω;

Πες μου...γιατί χθες τράβηξα μια σκανδάλη;