Βράδυ στη λεωφόρο

Μέσα σε αυτήν την πόλη περιπλανιέμαι, άσκοπα ή μη, πάνω σε δύο τροχούς.

Η βαρύτητα με τραβάει κατά μήκος της άδειας λεωφόρου.

Μοναδική παρέα τα κίτρινα φώτα των δρόμων,

τα ομοιόχρωμα πετρελαιοκίνητα και σκοτεινές φιγούρες στο πεζοδρόμιο.

Το κρύο που με τρυπάει με κρατάει σε εγρήγορση.

Πηγάζει από ένα περιφραγμένο, περικυκλωμένο από γκρι, πράσινο.

Το βλέμα χάνεται σε ένα φωτεινό μαύρο προς τα επάνω.

Γραμμή λευκή, γραμμή κίτρινη και γκρί ανάμεσα.

Τα φανάρια βάφονται πράσινα και μου ανοίγουν ευγενικά τον δρόμο.

Σηκώνομαι όρθιος στα δύο πετάλια.

Τα μάτια μου δακρύζουν.

Από μια παγωμένη αύρα που οι ποιητές ονομάζουν χαρά.

Στροφή δεξιά το τέλος της βαρυτικής έλξης.

Όλα έχουν τους νόμους τους.

Εμείς;

Τώρα όχι.

Στροφή αριστερά, μέσα σε στενά.

Ενας άνθρωπος περπατάει, με κοιτάει.

Μπορεί να έχει πολλά να μου πει.

Εγώ αφήνω τον εαυτό μου πάλι στην βαρύτητα, την εμπιστεύομαι.

Η βαρύτητα είναι ο μόνος νόμος που σε τραβάει προς τα κάτω.

Με ειλικρίνεια.

Δίκαια.

Όλους.