Τόσα χρόνια αγνοούσα,
την άμμο που έφευγε κάτω από τα πόδια μας,
καθώς χόρευα πάνω της.
Και τώρα η ήττα το μόνο σημάδι
και η ανάγκη να ονειρευτώ πάνω στις στάχτες των καμένων ονείρων.
Η ανάγκη να φτιάξω το καινούργιο και η βιασύνη που αγνόησε το παλιό.
Όμως το παλιό είναι ακόμα εδώ,
έτοιμο να καταστρέψει το καινούργιο.
Και όλα αυτά με γεωμετρική πρόοδο.
Ελεύθερη πτώση.
Το μόνο ελεύθερο που υπάρχει πλέον στη ζωή μας.
Η άμμος έχει φύγει και έχουν μείνει μόνο πέτρες.
Και εγώ συνεχίζω να χορεύω πάνω τους.
Τα πόδια γέμισαν πληγές και αίμα.
Όμως θα συνεχίσω να χορεύω μέχρι
οι πέτρες να γίνουν άμμος.
Αυτή η άμμος θα είναι κόκκινη από το αίμα μου,
και μαύρη από τα όνειρα τους.
Τα δικά μου όνειρα θα γίνουν ήλιος να με ζεσταίνουν
και ο έρωτας θάλασσα να με δροσίζει.
Σε αυτήν την παραλία θέλω να πάω φέτος το καλοκαίρι.
Και αν δεν πάω θα την φέρω εδώ,
στο Περιστέρι, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια, στην Ευριπίδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου