Ξημέρωμα...

Το ξημερώσαμε πάλι σήμερα...

έπρεπε όμως

γιατί

άσχημα μαντάτα μας βρήκανε.

Θα την βρούμε την άκρη

αφού υπάρχει καλή παρέα...

Urban άνοιξη.

Μέσα στο γκρίζο σκηνικό της Στουτγκάρδης,μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές πόλεις της Γερμανίας, βλέπεις στο μέσο του Μάρτη αυτό και λες τότε:

Διάολε μπήκε η άνοιξη.

Ξυπνήστε.



Γιατί φίλε μου έχουμε χάσει το συγχρονισμό μας με την φύση και τις εποχές.

Τώρα έχουμε χρώμα και τις τέσσερις εποχές του χρόνου,επειδή έχουμε οθόνες μεγάλες και επίπεδες.

Επίπεδες,κατάλαβες.

Οπως και η ζωή μας.

Οπως μάλλον θέλουν να είναι η ζωή μας.


Αλλά εγώ θα υποδεχτώ την άνοιξη.

Την περίμενα καιρό.

Δεν με ξεγέλασαν οι οθόνες...


Εχω και αυτόν τον ήλιο να μου το θυμίζει.

Που ζεσταίνει όλα τα ζωντανά.

Ξέχασα εσύ έχεις καλοριφέρ και αρκουδίσιον.

Αλλά ποιός σου είπε ότι ανήκεις στα ζωντανά;


Αχ πόσο μου λείπει ένα φυλλοβόλο δέντρο έξω από το παράθυρο...

Ωρες για χάζεμα.

Ξύπνησα πάλι κάπως αργά,καθότι αργόσχολος αυτές τις μέρες και γιάε ήντα είδα με το καφεδάκι παρέα...

Dana Fuchs Band – helter skelter

 

Μια ωραία εκτέλεση του γνωστού κομματιού των Beatles.

Οταν η φύση κοιμάται...

μοιάζει με νεκρή...


αλλά δεν είναι.

Κανείς δεν ξέρει

Κάθοδος από


τον ουρανό



ή

προς αυτόν

άνοδος

;





Κανείς δεν ξέρει.

S-Bahn

Rails,lines and shadows dancing with the light of the sun...

ΙΝΚorporated.

Ο Σαντάμ κάτι πήγε να πεί με μελάνι,το προτιμούσε γιατί η τηλε-ορασή του είχε σπάσει στο πεζοδρόμιο.

Και τότε το προσωπό του σβήστηκε.

Ακόμη μια (ασπρό)μαυρη σελίδα της ιστορίας....

192m.

Η Φρανκφούρτη,από ψηλά,με αέρα...

Επιστροφή...

Γιατί

όλα

τα ωραία

τελειώνουν

γρήγορα

;

Το πόρισμα της ντροπής

ΤΙ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗ - ΤΙ ΠΕΡΑΜΑ
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ

Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, σε επίπεδο εργατικών ατυχημάτων, αποτελεί ίσως τη φονικότερη εστία θανάτου σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Αποτελεί έναν πραγματικό αποτεφρωτήρα μέσα στον οποίο το κράτος εμφανίζεται ως ένας εφιαλτικός δράκος που ρίχνει τις θανατηφόρες του φλόγες στους είλωτες του. Ποιός μίλησε για μυθοπλασία;

Ήτανε Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου του 1988. Το δεξαμενόπλοιο «ΑΝΑΤΖΕΛ ΓΚΡΕΪΝΤΝΕΡΣ», ύστερα από μία εκκωφαντική έκρηξη σκίζετε στα δυο. Ο χρονοβόρος καθαρισμός από τα θανατηφόρα αέρια (free gas) που απαιτείται πριν την έναρξη των εργασιών μέσα στα κουρασμένα αμπάρια του πλοίου, προφανώς είναι διαδικασία που ξεπερνιέται εύκολα στη νομοθετική ελαστικότητα του εφοπλιστικού κέρδους. Τραγικός απολογισμός: επίσημα, 10 νεκροί και 20 τραυματίες στο αμπάρι Νο 2.

Ο κρατικός μηχανισμός, ίδιος με το πρόσωπο του τέρατος και με τη συντροφιά κι άλλων παραμορφωμένων δικαστικών υπαλλήλων, εξαρχής, σπεύδει να μετατοπίζει ή να αποκρύπτει τις πραγματικές ευθύνες των πλοιοκτητών και να «στρεψοδικεί». Οι εφοπλιστές δεν αγγίζονται διότι έτσι επιτάσσει ο νόμος της επιβίωσης. Νομοτελειακά, το κράτος είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει αυτούς που το αναπαράγουν και να τα βάλει με εκείνους που αποτελούν την οικονομική βάση της εξέλιξης του.

Ήτανε Σάββατο 20 Οκτωβρίου του 2001. Το δεξαμενόπλοιο «SAILOR», εκρήγνυται, ενώ λάμβαναν χώρα ελασματουργικές εργασίες στα αμπάρια του. Οι νεκροί αυτοί τη φορά έφτασαν τους 5.

Κι οι συνδικαλιστές, αυτοί οι μεσάζοντες μεταξύ εργατών κι αφεντικών, λειτουργούν ως ένας αερόσακος του κεφαλαίου, ως ένα μπαλόνι ασφαλείας και εκτόνωσης της οργής των εργατών. Ουσιαστικά, ο ρόλος τους, απόλυτα ελεγχόμενος και γεμάτος προνόμια δοσμένα από τους εργοδότες, χρησιμοποιείται από τους δεύτερους ως τέχνασμα για την μακροημέρευση τους, για την ανέξοδη επιβίωση τους. Ανέξοδη είπαμε; Εντάξει, τώρα.

Ήτανε Δευτέρα 16 Ιουλίου του 2007. Το τάνκερ «Ailsa Craig», έχοντας περάσει "επίσημα" από τη διαδικασία του free gas, κι όμως αναφλέγεται και θανατώνει ακαριαία δύο σωληνουργούς.

Σε κανένα από τα ατυχήματα που συμβαίνουν στο Πέραμα δε μπορούν να υπολογιστούν οι πραγματικοί αριθμοί των θυμάτων. Ως γνωστόν, η μαύρη και αδήλωτη εργασία δεν υπολογίζεται στα στατιστικά, και σύμφωνα με μαρτυρίες εργαζομένων της Ζώνης οι νεκροί στο τελευταίο ατύχημα του περασμένου Ιούλη δεν ήταν οχτώ, αλλά πολλοί περισσότεροι.

Ήτανε Πέμπτη 24 Ιουλίου του 2008. Το γκαζάδικο «FRENDSHIPGAS», ύστερα από θερμική ανάφλεξη αρπάζει φωτιά και οι νεκροί στο αμπάρι Νο 3 φτάνουν τους 8. Βεβαίως, το Πέραμα θρηνεί ξανά.

Δεν είναι, λοιπόν, άστοχο αν λέγαμε πως εκεί που τελειώνει η αστική δικαιοσύνη, αρχίζει το δίκαιο.

Οι νεκροί, που ανασύρθηκαν από τις δεξαμενές του «Friendship Gas», είναι:
Παπαϊωάννου Γιάννης ετών 56
Ρουσάκης Ηλίας ετών 51
Νικολαΐδης Παύλος ετών 54
Πασπαράκης Παναγιώτης ετών 44
Οικονομάκης Κώστας ετών 30
Αντιασης Φλοράν ετών 25
Mουραντχανιάν Ασότ ετών 32
Γιόπια Ρομουάντο ετών 48, Φιλιππινέζος υποπλοίαρχος, ο οποίος, σημειωτέον, δεν βρισκόταν στο αμπάρι την ώρα της έκρηξης, αλλά έσπευσε να βοηθήσει, με αποτέλεσμα να βρει κι αυτός φρικτό θάνατο.

Και το δίκαιο εκκινεί τη στιγμή που η μνήμη γεννάται.

Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε το περίφημο πόρισμα των εμπειρογνωμόνων για το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα. Η ίδια ιστορία. Υπαίτιοι του δυστυχήματος ορίζονται οι δύο εργάτες, ένας εκ των οποίων νεκρός. Το τέρας γυμνό. Δικάζονται και οι νεκροί τώρα;

Τα περιστατικά είναι ενδεικτικά. Ατυχήματα, θανατηφόρα ή μη συμβαίνουν σε ρυθμό εβδομάδας, μετατρέποντας τη Ν/Ζώνη σε ένα τόπο εργατικής γενοκτονίας και το Πέραμα σ’ ένα συλλογικό μνημείο πεσόντων του καπιταλιστικού κόσμου.

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΘΗ

ΠΕΡΑΜΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΡΤΗ, 12:00 ΣΤΗ ΠΥΛΗ ΤΗΣ Ν/ΖΩΝΗΣ

Συνέλευση Εξεγερμένων από Πέραμα, Σαλαμίνα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Νίκαια, Αιγάλεω


Υ.Γ. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://nadaparanosotros.blogspot.com/

Το μαύρο ντεφτέρι που άνοιξε και δεν λέει να κλίσει.

Οργή ρε Χρήστο.

Γιατί να φύγεις έτσι ρε γαμώτο;


Απλά

Ελπίζω εκεί που βρίσκεσαι να εκτιμιθεί το χαμογελό σου περισσότερο...


Καλό ταξίδι φίλε.

Αργά ή γρήγορα θα ανταμώσουμε...






R.I.P.