Καθρέφτης

Όλες οι διαβαθμίσεις του γκρι
μπροστά σε ένα καθρέφτη
να αναρωτιέσαι
να βλέπεις
να ρωτάς
γιατί πέφτουν οι σοβάδες από το ταβάνι;
γιατί το ξύλινο σπίτι πήρε φωτιά;
γιατί το τηλέφωνο χτυπάει;
γιατί ο άνθρωπος αναρωτιέται για τον εαυτό του,είναι προγραμματισμένος άραγε να αναρωτιέται;
γιατί λείπει αυτή η γραμμή κώδικα από τους περισσότερους σήμερα;

Ξεχάσαμε
να αναρωτιώμαστε γιατί νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα
να φιλοσοφούμε γιατί είναι χάσιμο χρόνου και δεν βγαίνουν χρήματα από αυτό
να μαθαίνουμε καινούργιες αφηγήσεις και γλώσσες γιατί είναι διαφορετικές από το κυρίαρχο
να ασχοληθούμε με την ποίηση που υπάρχει πίσω από κάθε μορφή αφήγησης
να μείνουμε για λίγο χρόνο παραπάνω σε μια εικόνα, σε ένα καρέ,
έτσι για να δούμε μήπως κρύβει κάτι παραπάνω
Ξεχάσαμε πως να κάνουμε τέχνη για τα βαθύτερα που μας κατατρώνε,
προς όφελος του εφήμερου που πουλάει.

Θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη
εδώ
Σάββατο πρωί
χωρίς λόγο
έτσι απλά με επισκέφθηκε ο Αντρέι
καθίσαμε να μετρήσουμε αναστήματα που λείπουν
από μια ανθρωπότητα που δεν προχωράει,
μόνο
αγοράζει και πουλάει...

Αυτό το αίμα

Αυτό το αίμα που ρέει στην Αμφιάλη,
είναι το δικό μας αίμα.

Αυτό το αίμα ρέει εδώ και καιρό
και πνίγει τους δρόμους της πόλης.

Αυτό το αίμα πνίγει
κάθε ελεύθερο άνθρωπο.

Αυτό το αίμα οδήγησε τους παππούδες μας στα βουνά.

Αυτό το αίμα οδηγεί εμάς στα οδοφράγματα.

Αυτό το αίμα βάφει τα χέρια
φασιστών,
νοικοκυραίων,
μπάτσων,
δημοσιογράφων,
δικαστών,
πολιτικών.

Αυτό το αίμα θα ενωθεί με το αίμα μεταναστών
που ρέει εδώ και χρόνια.

Αυτή τη φορά δε θα πούμε
ότι σας τα λέγαμε.

Αυτή τη φορά δε θα σας πούμε
ότι ίσως είστε οι επόμενοι στη λίστα τους.

Αυτή τη φορά δεν θα γράψουμε ποιήματα,
ούτε θα τραγουδήσουμε.

Αυτή τη φορά θα σας κυνηγήσουμε,
όσοι και αν είμαστε,
δεν θα περιμένουμε τους υπόλοιπους.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα.
Αυτό δεν είναι προειδοποίηση.
Αυτές δεν είναι λέξεις.

Είναι αίμα που γυρεύει αίμα.

Βόγιατζερ 1

Μέσα στη σιωπή του κοσμικού κενού
ακόμα ταξιδεύει
πληγωμένο
όπως και η ανθρωπότητα
πληγωμένη
μα μέσα στης βδομάδας την βουή
αυτή η είδηση
ότι έφτασε εκεί που τίποτα
το ανθρώπινο δεν έχει φτάσει
πέρα από το πλανητικό σύστημα
τη μικρή μας κοσμική γειτονιά.

Μια μικρή υπαρξιακή στιγμή
ότι ο Μότσαρτ έφτασε εκεί που κανείς δεν έχει φτάσει
μακρυά στο κοσμικό κενό
εκεί που οι πρόγονοι σε σπηλιές
ατένιζαν και ονειροπολούσαν τα βράδια.

Εμείς που τη βία κάναμε θεό
εμείς στείλαμε και πρόσκληση σε χρυσαφένιο δίσκο.

Τι πιο όμορφο από μια ανθρωπότητα που κοιτάει τα αστέρια και προσμένει;

Τι και αν δεν κοιτάνε όλοι;

Εκεί μακρυά θα ταξιδεύει το φαντασιακό μας
και εμείς θα το κυνηγάμε

ίσως μια μέρα κυνηγώντας το να ταξιδέψουμε και εμείς...