ένα μεσημέρι,
στη μέση της Πανεπιστημίου,
Ελληνες και ξένοι να παίζουν μπάλα;
Με χαμόγελο για τη βροχή της φωτιάς που θα ακολουθούσε.
Μια σκηνή, μια πολιτική πράξη, ένας σοβαρός αντίλογος.
Κάτι τέλος πάντων που τρομάζει κάθε εξουσία άνευ κομματικής ταυτότητας.
Η κατάλυση του κράτους και της κανονικότητας.
Η αμφισβήτιση του ίδιου του βιορυθμού αυτής της πόλης.
Το κλάσε μου τα αρχίδια μετά από το άντε και γαμήσου.
Πόσα μίλια απέχει αυτή η εικόνα από την αγανάκτηση του Συντάγματος. Ηθικά, ποιοτικά,πολιτικά,φαντασιακά.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες από επιλογή.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν συμπαθώ τα πανηγύρια.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω δει την άμεση δημοκρατία από κοντά και να δουλεύει.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι σύντροφος με φασίστες και πατριώτες.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω τις μικρογραφίες της μικροαστίλας.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν γουστάρω την εξουσία της μάζας.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί θεωρώ ότι ο εχθρός μου δεν βρίσκεται μόνο στους 300 της βουλής αλλά και μέσα στον όχλο.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν θέλω να επηρεάσω, να καθοδηγήσω,να πείσω κανέναν για καμιά πολιτική θέση ή δράση.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που καμουφλάρουν τις ιδέες του για να αρέσουν σε ένα πλήθος που δεν γουστάρει την πολιτική ταυτότητα, το κοινωνικό πράττειν δηλαδή του ανθρώπου.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί δεν είμαι φίλος με αυτούς που κουβαλάνε τα λάβαρα των εχθρών μου.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί η εξέγερση δεν είναι απογευματινό χόμπι.
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί με φοβίζει ο φιλικός μπάτσος (γιατί αν και φιλικός συνεχίζει να έχει εξουσία πάνω μου).
Δεν κατεβαίνω στις πλατείες γιατί έχω ζήσει την αγανάκτηση και ξέρω τι σημαίνει.
Oι πλατείες είναι πιο όμορφες όταν παίζουν παιδιά.
Είτε μικρά,είτε μεγάλα.
Όπως εκείνο το Δεκέμβρη, που θυμάσαι.
