Είμαι με τους τρελούς...

Να μια λύση για όσους πλήτονται από τις οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης.

Κοινώς για όσους ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται ενα ποσό δανεισμού. Το ποσό αυτό καταλήγει με πακέτα στις τράπεζες. Οι κοινωνικές δαπάνες μειώνονται και αντικαθιστούνται από τον ιδιωτικό τομέα (υγεία, παιδεία, κ.α.) για να αποπληρωθεί αυτό το ποσό δανεισμού. Ληστεύετε μια τράπεζα και μπορείτε να πληρώσετε το κόστος των αναγκών σας στον ιδιωτικό τομέα. Απλή μαθηματική λογική. Ούτε ιδανικά, ούτε τρεξίματα, ούτε διεκδικήσεις. Καθαρά ρίσκο μιας ημέρας.

Όσον αφορά αυτούς τους τρελούς που θέλουν μια άλλη κοινωνία χωρίς χρήματα, δάνεια, τράπεζες, ιδιώτες και κυβερνήσεις μην τους δίνετε σημασία, τρελοί είναι τι περιμένετε;

Τώρα πια το ξέρεις...

Μάγκα μου πάντα ήμασταν αυτοί που σηκωνόμασταν από το καρέ με το που έπεφταν φράγκα. Ήμαστε αυτοί που παίζαμε για την πλάκα και όχι για τα φράγκα. Ποτέ δεν τα είχαμε και αν κάποιες φορές μας σκάσαν ακάλεστα δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε και τα αφήσαμε στο χωλ να περιμένουν. Όταν πια είχαν φύγει το μόνο που ακούσαμε είναι το χτύπημα στην πόρτα καθώς έκλεινε.

Εμείς όμως το χαβά μας, συνεχίσαμε να γοητευόμαστε από καταραμένους ποιητές και βρώμικα σοκάκια.

Το πρωί χλευάζαμε τους καριερίστες έτοιμοι να ξεράσουμε τα βραδινά ξύδια στα μούτρα τους.
Το βράδυ το μάτι μας γυάλιζε και οι μπότες μας γδέρναν τήν άσφαλτο.

Ήμασταν αυτοί που ποτέ δεν πρόσφεραν ασφάλεια σε καμιά γυναίκα αλλά όλες μας ερωτεύτηκαν και τις ερωτευτήκαμε και ας μην είχαμε μια δεκάρα πάνω μας και αυτό ήταν επανάσταση ρε γιατί προτιμίσαμε τον έρωτα από τη λογική, χώρις να κοιτάξουμε την ημερομηνία λήξης στο καπάκι. Και καταλαβαίναμε μάγκα μου πως κάθε μια από αυτές έπαιρνε ένα κομμάτι από το μυαλό μας και το πέταγε στον υπόνομο. Είχαμε τα αρχίδια όμως να τις ερωτευτούμε και να πιούμε σε σφηνάκια τον εμετό που μας προσφέραν. Και δεν πεθάναμε ούτε τότε. Προτιμίσαμε να το κάνουμε ένα βράδυ πάνω σε δύο τροχούς.

Αφήσαμε πτυχία και στρατούς στους άλλους,τους όμορφους,τους έξυπνους,τους γαμάτους.

Είμαστε εμείς που προτιμήσαμε να κατεβούμε σε πορεία ένα βράδυ που χίονιζε και το κρύο τρύπαγε τα κόκκαλα, παρά σε μαγιάτικα πανηγύρια με εργατοπατέρες.

Είμαστε αυτοί που κάποτε και ίσως διαφορετικά, αλλά για πάντα, δεν κυκλώσαμε απλά το άλφα, αλλά το αγκαλιάσαμε και κλάψαμε στην αγκαλιά του. Και ίσως τελικά ο πολιτικός λόγος να ήταν περιττός, γιατί είχαμε αυτό το δίκιο που ποτέ δεν θα καταλάβεις. Το δίκιο αυτού που ονειρεύεται.

Και κάτσαμε ένα βράδυ και απλώσαμε στο τραπέζι φόρα παρτίδα τα όνειρα μας και όταν πια είχε ξημερώσει τα πετάξαμε στα σκουπίδια μαζί με τα αποτσίγαρα για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.

Είμαστε αυτοί που προτιμήσαμε να κάψουμε το μυαλό μας παρά να το δώσουμε δωράκι με κορδέλα σε κάποιον μαλάκα.

Και αν τώρα μας βλέπεις νωχελικούς και άτονους είναι όχι γιατί χάσαμε, αλλά γιατί όλοι αυτοί δεν μας κέρδισαν να τελειώνουμε επιτέλους.