No more summers anymore

Αλλάζω
Αλλάζεις
Αλλάζει

Εκείνος
και όχι αυτός ο ήλιος

Είδες δίκιο είχες, έγινε ο ήλιος
εκείνος

Δεν με αγγίζει

Προσπαθώ,
κάθομαι ώρες να με χτυπά

Δεν μου δίνει πλέον εκείνο το χαμόγελο

Τα καλοκαίρια τελείωσαν για μας

ότι και να πούμε
ότι και να κάνουμε

Τελείωσαν

Οι εποχές σιώπησαν
μας αγνόησαν
και εμείς δεν το πήραμε πρέφα

Τώρα είναι αργά

Θα έρθουν πολλά χαμόγελα

Δεν θα είναι όμως σαν εκείνα
που χάριζε αυτός ο ήλιος

Τέρμα τα καλοκαίρια για εμάς

Στο λέω τώρα που πνίγομαι σε μια αόρατη θάλασσα στο κέντρο της πόλης

Τι ανόητοι που ήμασταν όταν

ερωτευόμασταν
γελάγαμε
ονειρευόμασταν
γελάγαμε
χορεύαμε
γελάγαμε
σχεδιάζαμε
γελάγαμε

Ούτε καν ένα δάκρυ δεν είναι ικανό να τρέξει

Γι'αυτό σου λέω

Τέρμα τα καλοκαίρια για εμάς

Εγκατάλειψη μέρος 5ο

Εγκατάλειψη μέρος 4ο

Εγκατάλειψη μέρος 3ο

Εγκατάλειψη μέρος 2ο

Εγκατάλειψη

Θόρυβος

Τα ντεσιμπέλ πάνω από τα 120,
άλλοτε ρυθμικά,
άλλοτε σαν θόρυβος,
άλλοτε σαν κρότος,
πάντα όμως τρομακτικά.

Τα εύθραυστα τζάμια μοιάζουν με ζελατίνες,
έτοιμες με ένα φύσημα να σπάσουν,
η πόρτες κλειδωμένες.
Οι πόρτες;
Οχι, η πόρτα.

Η οπτική μιας μολότοφ,
να πλησιάζει και όχι να απομακρύνεται απο εσένα,
είναι πάντα άσχημη
και η φλόγα στιγμιαία.

Ο διαχωρισμός συνειρμικά έρχεται,
οι μέσα και οι έξω
και ας διαφωνούν
και οι μέσα και οι έξω με αυτο τον διαχωρισμο.

Το ένστικτο της επιβίωσης
αναλαμβάνει να σε σώσει.
Το ίδιο ένστικτο για τους μέσα
και για τους έξω.

Τα λίγα λεπτά που μεσολαβούν
για την ανατροπή της ιστορίας της ίδιας,
δεν γίνονται αντιληπτά
από κανέναν,σχεδόν.

Την ίδια ώρα η έφοδος στον ουρανό,
κοντεύει να περάσει μέσα από την βουλή.

Βία
Αντιβία
Βία
Αντιβία
γράφεται ιστορία.

Τα λεπτά πέρασαν,
το μούδιασμα
σαν κύμα
διαπερνά το πλήθος.

Οι συλλήψεις,
το ξύλο,
η εφόδοι σκύλων,
σαν δεύτερα φωνητικά σε τραγούδι.

Η μεγαλύτερη νίκη είναι μπροστά μας.
Η μεγαλύτερη ήττα είναι μπροστά μας.

Η Ζωή
Ο Θάνατος

Πριν προλάβουμε να διαλέξουμε
τα όργανα αρχίζουν.
Συντονισμένα,
κανιβαλλίζοντας
με δυναμικά κρεσέντο
και αυξημένα τα ριβέρμπ,
από την αντήχηση σε καμμένα πτώματα
και ματωμένους διαδηλωτές.

Ήρθε η ώρα των πτωματοφάγων υαινών.

Εμείς τώρα θα σιωπήσουμε για λίγο.

Γιατί ακόμη νιώθουμε την ρεαλιστική διαφορά,
μεταξύ ενός τζαμιού-ζελατίνας και της ανθρώπινης ζωής.