ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΑΚΟΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΩΝ...

Ακολουθεί ένα κειμενάκι που ψάρεψα από το φόρουμ του indymedia

(http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1073509)

και μου έφερε στο μυαλό τις καταλήψεις που χτυπήθηκαν ή γκρεμίστηκαν κατα τη διάρκεια του καλοκαιριού την ώρα που κάποιοι(ναι κ γώ) μακρυά αρμενίζαμε .




ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΑΚΟΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΩΝ...


Κι ήμασταν ένας στρατός από νεκρές γυναίκες και νεκρούς άντρες, περιπλανώμενοι άσκοπα πέρα δώθε σε αυτόν το λαμπρό νέο αιώνα με όλα τα διαδραστικά παιχνίδια του, τη διαδικτυακή φλυαρία, τις ηλεκτρισμένες περιοριστικές συσκευές, τις ακτίνες θανάτου των δισεκατομυρίων δολλαρίων και τα γιγαντιαία σωφρονιστήρια και τις γαμημένες, αιώνια εξευγενισμένες, παράλογες και τελματικές οικονομίες του αίματος, της μιζέριας και της αργόσυρτης γαμημένης καταδίκης...Και παρακαλώ μάθετε, ή επιτέλους κατανοήστε ότι ο δίσκος αυτός είναι τόσο γαμημένα άχρηστος όσο μια μονόπλευρη μεταβίβαση, όπως όλες οι μονόπλευρες μεταβιβάσεις πρέπει να πάψουν να υπάρχουν για πάντα επιτέλους...Μέσα σε αυτόν τον ήδη υπάρχοντα κυκεώνα ραδιενέργειας, ηλεκτρισμού και θορύβου και κραυγών και ψεμμάτων...και λοιπόν κι όμως κάποια στιγμή κάπου μια μικροσκοπική δράση πήρε ίσως το δρόμο της και κανείς από μας δεν άκουσε μέχρι τώρα γι’αυτό (και η γη συνέχισε την αργή περιστροφή της ανεξάρτητα απ’αυτό)... Κι έτσι όλοι ξυπνήσαμε με χανκόβερ και πάντα περισσότερο κουρασμένοι ή περισσοτερο στοιχειωμένοι ή φοβισμένοι και μόλις που μπορούσαμε να περιπλανηθούμε για λίγο ακόμα...Και ενώ κοιμόμασταν πήραν μέχρι και τις γειτονιές μας μακριά κι όλα μετατράπηκαν σε Ντίσνειλαντ και μαριονέττες και ροχάλες... Δεν επιτρέπονται άλλες γοητευτικές, δίχως στόχο περιπλανήσεις, όχι άλλες μεγάλες νύχτες αλητείας που καίγονται με πιθανότητες, θαυμασμό ή χαρά... Όχι εδώ, όχι!. όχι με το θέαμα του αναμένου φάρου μπατσικού και με παρκόμετρα που σου μετρούν το χρόνο και όλα τα «Ναι, μπορείς να ζήσεις εδώ, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις εδώ.. Εννοώ ότι μπορείς να πληρώνεις το νοίκι σου με λίγη καθυστέρηση, αλλα μέχρι εκεί φίλε μου και μην το ξεχάσεις αυτό έτσι? χο χο χο»....Και μάθαμε τους κανόνες πάρα πολύ καλά. Κι άλλαξαν τον τρόπο που νιώθαμε και ζούσαμε κι αναπνέαμε έκτοτε. Και τι σχετικά με τη δικιά μας ιστορία, όπου ο καθένας εγκαταλείπει τον άλλο, επειδή ήμασταν πολύ απασχολημένοι με τον εαυτό μας για να καταλάβουμε πόσο μόνοι νιώθαμε σχεδόν όλη την ώρα? (εννοώντας ότι όλοι φερόμασταν ο ένας προς τον άλλο πραγματικαπραγματικαπραγματικα άσχημα φίλε μου)... Και κατασκευάσαμε τις δικές μας νευρωτικές σαπουνόπερες με τις βαρετές και λυπηρές μας σχέσεις και την ειρωνεία, την τηλεόραση και τα κοκτέηλ... Και μέσα στην αιώνια αδυναμία μας καταλάβαμε ότι τα πάντα ήταν ποικιλοτρόπως σκατά! Κι έτσι μήπως θα΄πρεπε κι εμείς να συνηθίσουμε τη μυρωδιά?.. Και συγκεντρωνόμασταν σε συμβιβασμένα σαλόνια γεμάτα αναθυμιάσεις αποτυχίας, απόστασης και αυτοαποξένωσης.. κι έτσι ποτέ δεν συναντηθήκαμε. Και αφού ποτέ δεν συναντηθήκαμε, ποτέ δεν σχεδιάσαμε ή οργανώσαμε ή διαδηλώσαμε τα γκρεμισμένα όνειρα που δεν χρειαζόταν να είναι και καθόλου γκρεμισμένα στην τελική..


Και ποτέ δεν καταλάβαμε πώς να εναντιωθούμε σ’όλους αυτούς τους πράους μεσάζοντες της ανάρρωσης, που πάντοτε έκλεβαν τις πιο λαμπρές μας ελπίδες και τις έστελναν μακρια με δορυφόρους, με 59$ την ώρα.. (και θα μας πιστεύατε εάν σας λέγαμε ότι έχουμε φτιάξει μια μηχανή που μπορεί να ρίξει όλους τους γαμημένους δορυφόρους σας κάτω?) και τα επιχειρήματα υπέρ και κατά δεν ήταν ποτέ σύνθετα αλλά ήταν σίγουρα διαολεμένα ξεκάθαρα... Και κατασκεύασαμε βραδέα ιόντα και πιστέψαμε ότι ήμασταν αντάρτες, αλλά ήμασταν πολύ ευσυγκίνητοι ή αλλιώς εντελώς αναίσθητοι..και ποτέ δεν ορμήσαμε ενάντια στις πύλες ή τους τοίχους, αλλά φτιάξαμε αδέξια πράγματα με τα χέρια μας..Κι αυτά τα πράγματα ήταν σημαντικά για μας.. Αυτούς τους αδέξιους, αφηρημένους πύργους, τους φτιάξαμε με τα δικά μας βασανισμένα χέρια?.. και χτίσαμε στις δικές μας μπερδεμένες κοσμοθεωρίες, που ήταν ατέλειωτα και καθοριστικά όμορφα μέσα στους πεισματάρικους κόμβους της απώλειας, στενοχώριας, πίστης και ανάγκης.. και κάναμε μικρές χειρονομίες με τα χέρια ή τα μάτια μας που ήταν αέναα λυτρωτικές και μας έκαναν όλους μερικές φορές σχεδόν να πιστεύουμε σε αγίους ή σε αγγέλους.. και ονειρευόμασταν ξύπνιοι διαρκώς σχετικά με τη ζωή άλλες φορές πιο ήσυχα κι άλλες φορές κάπως πιο δυνατά... και σχεδόν πάντοτε μοχθούσαμε για λιγάκι παραπάνω σχέση με αυτόν τον υπό διάλυση γαμημένο κόσμο.. ή σκληρύναμε τη διάλυση μας μερικές φορές και γύραμε τα κεφάλια μας και τις πλάτες μας στα καθήκοντά μας.. και σκάψαμε και χτίσαμε ή ανεγείραμε..ή μεταβιβάσαμε περιστασιακές θεοφάνειες κατεπείγοντος φόβου με φωτοτυπικά, διαφάνειες και cd-r’s...Και βρήκαμε απαντήσεις κάποιες φορές σε άδειους χώρους, όπως σε σμήνη από πουλιά που φεύγουν πετώντας από νεκρά κτίρια κάτω απ΄του ήλιου την εκτυφλωτική λευκή τρύπα.. όπως δέντρα που μεγαλώνουν ανάμεσα σε φράκτες ή μέσα σ’ενα εγκαταλλειμένο σκουριασμένο δοχείο με νερό αφημένο εκεί έξω, πίσω απ’τον σιδηροδρομικό σταθμό των μεγάλων τρένων... Και βρήκαμε ελπίδα, στην ιδέα μιας μάταιης χειρονομίας.. και διαδηλώσαμε κάποιες φορές με τούβλα στα χέρια μας.. και χτίσαμε κάτι εδώ παρολαυτά και δεν θα τους αφήσουμε να μας το πάρουν τόσο εύκολα... Γι’αυτό κι εγώ σας παρακαλώ, ναι σας παρακαλώ, ας συνειδητοποιήσουμε σύντομα τί ακριβώς μπορούμε να χτίσουμε εδώ σ’αυτό το καμένο και χέρσο έδαφος (ξέροντας εκ των προτέρων ότι αργά ή γρήγορα οι μπουλντόζες τους θα έρθουν και θα τα κάνουν όλα κομμάτια)... αλλά μπορούμε να το χτίσουμε παρολαυτα και να αφήσουμε σκονισμένα σημειώματα σχετικά με τα ταξίδια μας... και η αντίσταση άνθισε σε ευαίσθητες περιοχές και δώσαμε τον καλό αγώνα οποτεδήποτε κλονίζονταν οι μοναχικές, διεστραμμένες διαδρομές μας...

Ενθετο κείμενο στο δίσκο “Born into Trouble as the Sparks Fly Upward” από τους “Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra and Tra-la-la band”

Μετάφραση: Μεθυσμένο Καράβι