Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Συνεχίζω.

Συνεχώς στη δουλειά,
προσπαθείς,
να καλύψεις τα σύγχρονα κενά σου,
το ενοίκιο,
την φορητότητα της μη-επικοινωνίας,
κάποια δανεικά
και τα 12ωρα να κάνουν στην άκρη να έρθουν 16ωρα
και τρέχεις,
και δεν φτάνεις λοιπόν.
Δεν ξέρεις πια τι άλλο να κάνεις.

Ξέχασες αυτό που ήσουν,
αυτό που ήθελες,
αυτό που ονειρεύτηκες,
κάποτε,
όχι τόσο παλιά.
Φτανεις στο όριο,
συχνά μέσα σε μια μέρα,
αλλά το πνίγεις,
σε ασφυκτικούς καπνούς,
σε θάλασσες από αλκοόλ,
σε διαφορετικές αγκαλιές,
τόσο κλισέ,
όσο και αυτά τα λόγια που μου βγαίνουν τώρα.

Απόψε πενθούμε την δημιουργικότητα,
θάβοντας ένα ένα τα όνειρα μας,
σε κήπους δανεικούς.
Τα λουλούδια που θα φυτρώσουν,
θα τα πετάξουμε στην πίστα ενός επαρχιακού σκυλάδικου.
Ετσι για επιβεβαίωση του αιδίου.
Ετσι για να γιορτάσουμε μία ακόμη καθημερινή ήττα.

Παγερά αδιάφοροι πλέον,
συντροφικά αρμενίζουμε.
Οπουδήποτε,
οτιδήποτε.
Μαζέψαμε τα μάτια του Οιδίποδα από το χώμα και τα φορέσαμε για φυλαχτό.
Ολοι ή μόνος.
Αυτά που είδαμε.
Αυτά που είδαμε.

Αυτά που είδα.
Δεν πρόλαβα να τα ακούσω να 'ρχονται.

Συνεχίζω.
Με την αίσθηση του κύματος,
και την ησυχία της σκιάς.

Σε κοιτάω.
Σε ακούω.
Συνεχίζω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου